Само тие жени беа доволно храбри искуството на својата лична човечка слабост да го артикулираат во кохерентна приказна за себе и за своето време, која стана неизоставен дел од колективното искуство на целото чилеанско општество.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Тие жени преминуваат од порнографија во уметност и обратно.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Го понесе Париз како неменливо зглавје. Гласот на Коен кој доаѓаше секогаш од некое ќоше. Сите тие жени, исончани тераси, цвеќиња.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
„Како му оди на Петрета трговијата?“ - ги прашаа тие жените. „Сполај богу, сполај богу“.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Законот не дозволуваше тие жени, сеедно од која причина сопрузите ги исфрлиле од дома, да имаат право да ги земат со себе децата, доколку нивните мажи не ги исфрлиле и децата заедно со нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
И како што пловеше пампурот, тие жените во бело облечени, добро нѐ ранеа и кога ни зборуваа почнавме да разбираме од нивните зборови, та си шепотевме – море овие ќе да се наши, та се преправаат дека се други.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Таквите размислувања во деведесеттите се поттикнати од неколкумина жени коишто со гестови полни со иронија и цинизам укажуваат на злоупотребата на женското тело во сексуалната индустрија.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Клара им помагаше, но не го идеализираше мајчинството.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)