тие (зам.) - пак (прил.)

Но тие пак, не сакаа да имаат работа со уќуматот, а особено со полицијата, а уште помалку со господин Јачмениќ. Кој ќе чуе, што ќе рече?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тие пак што немаа да платат, ниту пак имаше што да им се продаде „на телал", ги тераа гавазот и заптиите, што му ги ставаше на расположение витолишкиот мудур, со авалеџијата од село на село и им удираа секој ден по дваесет и пет стапови по голо месо дури можеа да мрдаат, да одат со нив, а откако ќе им ги искршеа ребрата, ги оставаа да преболат кај некој роднина или пријател, со строга наредба да си одат дома, да работат, да печалат и, на есен, кога ќе дојде авалеџијата, да платат на царот, ако не сакаат пак да јадат двојни ќотеци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Ќе издржите вие, знам, ве познавам јас добро, сте влечеле и потежок товар. - нежно со шепот разговараше со својте коњи, мислиш комуницира со нив без никаква мака, а тие пак послушно го следеа неговиот говор, постапувајки според неговите мирни наредби знаејќи дека само така е можно да се успее во намерата.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Таа ја зафрлува главата, ги брка мувите, но тие пак се враќаат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога го ослободија градот, тие пак почнаа да водат љубов.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ги голтам, ги бришам, а тие пак си стојат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тогаш тој можеше да здогледа како се преметнуваат еден врз друг и како почнуваат да патуваат некаде кон југ сите тие памучни облаци, добивајќи и самите некаква потрусеност на сињак во своите израскинати параници и, уште веднаш, штом ќе му се стореше дека веќе ниеднаш нема да има над себе едно такво смирено небо, еден друг ветер, еден многу поблаг и попитом ветер, многу посилен со својата смиреност, ги земаше пред себе сите тие облаци и набргу потоа тие пак се распостилаа по сета небесна шир, питоми како јагненца и меки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Му пречеа оние две џишки од цигарите, што тлееја на креветот. Понекогаш тие така се зажаруваа, што темничината во собичката стануваше од нив сосема црвена. После тие пак продолжуваа само да тлеат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Потоа тие пак се качија на моторот и заминаа во градот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Необичниот пар го сметаат за луд, а тие пак веруваат дека целиот свет откачил (“And here we wander in illusions”).
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И понатаму, се прашува себе си дали е на земја, на небо, во пекол, дали бдее или спие, дали е разумен или луд.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тие пак прашуваат, а луѓето вртат со главите, молчат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)