Имаше некаква особена симпатија спрема тоа црно, весело и задорничаво момче.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Дојди, рамо ослободи од ортомата што те сече, спушти го тоа црно котле, одрами ја торбата и веленцето постели го ширум...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Да се свитка, да се стегне, да ги побара сите киселини во себе за да го изгори или оти навистина е нива да остави да проклија тоа црно семе?
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Други, не грчки војници, Ангелина и Агрономот го направија тоа во една непрегледна нива што туку изорана, таму, Ангелина ме држеше, а Агрономот ме силуваше, И така, не најдов сили да завршам со себе, ни да пометнам, се предадов, го засакав како свое тоа црно семе и го оставив да расте во мене!
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
„Не знаеш Како мами Везден двата Да сме сами Јас и Таа За-луд-ност“ Во ателјето на Владимир Г. есента, 1994 стално си сам „Стално си запален И стално си Сам“ „Се палам себе, Горам сам За да ве Ос- вет- лам.“ бегство Ѕвони, Само во сонот Во тоа црно Сеопфатно Ѕвоно.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)