Тој слушна и некое длабоко очајничко стенкање.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Зад себе тој слушна плач и липање.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Тој слушна тамам толку од она што доаѓаше од телекранот, за да разбере дека сѐ се случило токму онака како што беше предвидел: една огромна поморска армада, тајно собрана, неочекуван удар во непријателската заднина, белата стрела продира преку опашката на црната.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Три нешта На внука ми Ирина Пред засекогаш да се поздрави со светлината и сѐ друго што се обидуваше да распознае низ неа, тој слушна нечиј глас кој не можеше да го одгатне: да не би да си заборавил нешто да довршиш за да си бидеш сосема спокоен?
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Затоа и не е ништо чудно што за него атентатите завршиле на 29, иако тој слушнал бомби и на 30 април, но тогаш тие, атентаторите, “се бранат фрлајќи бомби против војската, но редовно од неа биват убиени или фатени“.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Тој слушна како неговото треперење вибрираше спроти ребрестиот метален покрив што беше закован над гредите и спроти ѕидовите, со своите разголени клинови слични на ребра.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)