тој (зам.) - стои (гл.)

Беренц тогаш му го предаде писмото на воениот управител Лит.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој стоеше достинствено исправен, со широко издадена рака, потпрен на својот свечен пастирски стап.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој стоеше пак до крувчето, кога Пискулиев ја отвори портичката и се упати несигурно по калдрмисаната патека што води до куќата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се испулува на двете страни. Сам е. Не, не е сам, тој стои лице в лице со неа, и таа му се смешка како да ѝ трепетат живи усните.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Свршен е петтиот час, и тој стои пред гимназиската врата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не еднаш... но ете вечерва тој стои како втрештен.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Пред портите на својот дом Врз кои е врежан белег на некој Далечен век тој стои сам и гледа јато пеперутки прошетува низ молитвата што ја пеат изгорените билки во дворот и ја понесуваат нагоре.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Тој стоеше над неа, гледаше во мене и се смешкаше, и јас видов дека во раката држи калем од небесна лач, калем каков што дотогаш не бев видел; се смешкаше благо, благоутробно, понизно, молежливо, благодарно, со чиста љубов и милост кон мене, и јас гледав во тие негови очи кои сега зрачеа со жар тивка, жар што долго и бавно ги грее душите на ближните, жар непакосна, нужна за живот, како сонцето што дава топлина, како мудроста блага, а не како пламенот на суетата, слама пламната, оти сонцето дава живот затоа што не пали и гори, туку загрева и стоплува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
По неколкуминутна кондензација во еден од помалите облаци, почна да тече. 20 години се слеваа низ лицето на Џони а тој стоеше мокар со отворена уста кон небото.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Тогаш тој стоеше на палубата на бродот што заплови од Цезареја кон Рим, придружен од Аристарх од Солун и од Лука, лекарот кој постојано, под будните очи на римските војници, запишуваше сѐ што се случуваше, оти како и тој самиот веруваше дека мора да се пишува за да остане нешто за поколенијата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И тој стои на ставот дека сите сме создадени од судбината, но и дека секој од нас ја создава.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Мечката знаеше дека не ќе може на мир да ја насити својата глад, која беше толку неиздржлива во неа, што дури беше ја скорнала и од нејзиниот тврд зимен сон, сѐ додека се двајца, сѐ додека тој стои тука. Едниот мораше да отстапи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Види го ти мечаров! Бабичката му донесла зелник, тој стои како смрнат ќутук.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Од самата порта на офицерскиот ја забележа силуетата на нејзиниот сакан: тој стоеше на дваесетина метри од влезот во офицерскиот дом и гледаше во неа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Веројатно не ги видел. Тој стоеше на сонце, тие беа во сенка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој стоеше гледајќи како инструкторката ги крева рацете над главата - не можеше да се каже грациозно, но затоа забележливо прецизно и ефикасно - и како се наведнува и ги протнува врвовите од прстите на рацете под палците на нозете.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој стоеше малку зад неа и ја фати за половината за да ја придржи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој стои простум и молчи.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го погледнав. Тој стоеше подалеку од мене со рацете отпуштени крај долгите нозе.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тој стоеше крај дното на каучот, со карирано памучно ќебе префрлено преку неговите рамиња како шал.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Здогледа еден селанец како гледа кон небото и го запомна местото кадешто тој стоеше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Му удри шлаканица... А тој стои... исправен е...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Послушно тргнува накај својата рогозина, каде што, ја води Пандо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Жените се загледуваат во него, а тој стои молчалив, со стегнато грло, нем.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И така, сѐ уште клечејќи, на подот ја посла црната шамија, ги рашири рацете и зареди: - Ристеее, чедо, стани, Ристеее...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пандо подаде рака и рече колку што можеше помирно: - Крстовице, за тебе е... и... и Бог да го прости...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Без полза: тој стои (и буквално, а и во пишувањето), а пред него реката тече.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ми се причинува ли дека тука писателот е извесен тенденциозен, па затоа го користи Хорацио во намерата недовршеноста на своите творби да не им ја земе за книжевен минус, туку за симпатична предност?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но пак тој стоел, крај сето тоа со гордост на овој свет; над него горе, во сино небо ширеле орли лет...
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Еднаш, кога се врати птицата во залезот, не го најде осамениот човек па долго надлетуваше над неговиот двор, прошета низ пирејот, и не можеше да го препознае човекот, цел живот што ја препишуваше земјата врз себе, ноќе што го препишуваше морето од птицата: тој стоеше потпрен, речиси – исправен пред својот дом, скаменет, спокоен - сам себеси син епитаф.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Сѐ така ми врви низ главата, а тој стои над мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Чувствуваше ли каење? Не, без сомнение, бидејќи ниту една црта од неговото лице не се мрдна. Тој стоеше како закован на место.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)