тој (зам.) - глас (имн.)

Јавности моја, на тој глас треба да се внимава.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Јас знам дека не сум умрен, ама ако тој го рашири тој глас тогаш мене никој нема да ми верува, сите овие видувања, овие сознанија ќе останат несоопштени, луѓето незадоволени со одговор на прашањата за кои тие мислат дека нема одговор.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не смеам на тој човек да му дозволам да го шири тој глас.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Немате право да ми речете идиот, - го повиши тој гласот и пречекори понапред.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ах, како го жегна в срце тој глас дедо Ивана!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Јас сум, ти доаѓа да му се одѕвиеш на тој глас, јас сум тоа, мајко, и сенка само гледаш на некоја митска птица која прелетува и павта со крилјата пред врата да ѝ отвориш.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Пријатно му беше од тој глас, мислеше дека го сонува деда си, па лежеше со затворени очи, не сакајќи со ништо да го прекине убавиот сон.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но најнепријатно беше сепак сознанието дека не само шпиончето туку и мене ме измачува слично сомнение, а тоа значи дека во горчливите прекори на оној пакосен глас има и премногу мои зборови!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да не го прифатам гласот од мојата ноќ кога тој глас не ми се беше само присторил туку беше навистина сето мое помнење и сите мои исчекувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И сѐ ми се причинува дека само заедно можам да ги сочувам...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оттогаш ги шепотам заедно и тоа Ведран и она другоно Иван.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност тој глас на проклетото суштество или шпионче, кое дебне од длабоката скривница изградена во мојата утроба (во секој случај таа скривница се наоѓа таму негде, добро камуфлирана и непристапна поради недоодната мрежа од коридори) најбезобѕирно ме исмејуваше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури и сега слушам како ми се обраќа Ѓурчин: "Не си го чувствуваш чекорот полесен, Даскалов?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, не можев да го издвојам и замолкнам тој глас што нѐ раководеше во решавачкине моменти бидејќи во него расппознавав и многу мои зборови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го чув неговиот трепетлив глас, стравот во тој глас, поразот во тој страв.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој глас беше на медицинската сестра која требаше да остане со мене сѐ додека ми беше потребна помош.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Да го повикам?“ Климнав потврдно со главата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во неговите раскази тој глас, меѓутоа, морам да признаам, добива една нова звучност.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И не само лицето - и гласот му бил чуден, со подмолно длабок звук во нејасно развлечените зборови. Не го разбрале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чекале тој глас да порасне во него, да го напне, да му ги расфрла ситните парчиња на распаѓањето, онде, по рудината со заборавен пат од непознати времиња, а тој уште чекорел кон нив небаре и самиот се плашел навистина да не се распадне на педа од отворениот гроб, од незасилениот пламен во јамата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А кога тој глас беше најсилен и кога неговата сосредоточеност потреперија и стаклата на прозорецот, кога тој распаруваше со својата машка незаситна болка, еден помлад, поплаховит, уште несознаен за силата на своите извивки, се придружи кон него и ги направи уште потрпки и уште понескротливи сите тие болки на писокот со своето поројно мутирање.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше дека е најтешко да се изддржи тоа, што во тој глас можеше да се сети, безмалку да се види, како волкот ја отвора устата, како грчот во празниот стомак му ја исправа главата, оптегнувајќи му го гркленот до крајната возможна граница на еластичноста и како секој мускул на него станува потврд од дрво, сув и истенчен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше дури и радосен од тој глас. Сакаше оној да продолжи уште да зборува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој беше повисок од таа здиплена наполно старичка, онака сува и вдовички свитката у две губи, таа појде кај Башмајсторот, нешто зборуваше таму, Башмајсторот само климна неколку пати со главата, загледан во орото, а Змејко тогаш можеше да го чуе оној глас на старичката, тој глас од тажаленките во летните приквечерини, кога рече таа: „Чувај ми го, мајке, добро.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Како е можно. Тој глас можеше да го препознае во милион, а сега направи превид.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Константине ...“ „лазам на коленици и доаѓам, брате ... подај ми ја раката ... ама каков ти е тој глас со кој ме пречекуваш, што ти е?“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Ти си тој глас што се прославил? – кркорејќи, праша рапавиот глас.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Врескалото одговори: - Јас, никој друг.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Но еве и сега, на јаве, тој глас му се повторува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Проклет да бидам, веднаш го познавме тој глас.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не го почув тој глас што ме враќаше: - Будалче, несреќно дете, каде си пошол, ќе те однесат брановите, ќе те проголта водата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Проклет да бидам, можеби измислувам, можеби тоа беа само тихи, темни бранови, но тој глас беше вистина.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
1. Не гасне светлината на тој гласот да го запрета свој во молк што треба пред големото зло од друго зло што иде во мугрите на виделото Тоа што сенката од нив да му ја изгони сака Сега е веќе мигот да се замине што повикува со стариот копнеж на битието во трепетот на крвта Будната роса на челото светлината на утрото ја позема пат правејќи низ мракот Вика гороцветот со муграта во пазувите
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
„Чиј беше тогаш тој глас?“, — се праша Митре и со молњевита брзина си одговори: „На бацка Петрета“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Војна е. А господата избегаа“, рече некој и нему тој глас му се стори непознат.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не, во него немаше страв, немаше дури ни возбуда; тој глас најсериозно прашуваше дали милиционерите бараат од поетите само тие да слезат од гранките или наредбата се однесува и на птиците.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И тој глас извикува: ‘Пушти ме надвор, пушти ме надвор’, и чувствувам дека некој се обидува да се ослободи, удирајќи по вратите на лавиринтот, уривајќи ги мрачните пречки и премини, одекнувајќи и врескајќи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Каде беше скриен тој глас? Во кулата?
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Возилото грмеше по патот. Тој глас. Капетан Роквел.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се загледа таму од каде допира гласот и во себе се помоли - Господ да даде уште еднаш да го слушне тој глас што пред малку и се пристори дека и е познат...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)