тој (зам.) - зрак (имн.)

Човекот не можеше никако да се намести во своето лежиште и да не почувствува како тој зрак го сече преку лице или преку грло.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
II. Мислам, ова топло сонце пробива низ прозорецот во мојата празна соба – сега, токму сега еден зрак заигрува по масата, по испишаните и празни листови хартија што лежат по масата, потоа се одбива до нерасцутената роза во шарената вазничка за цвеќе, а ние оддалечени стотици, илјадници метри од тој зрак, го сеќаваме неговото скокоткање во брчките околу окото.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
И верувај секогаш ќе го има тој зрак и во душата, на тагата што тишти да и се заканува.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Само куќата на Бојана остануваше секогаш тажна и мрачна, оти, откако замина Крстан, таа виде само еднаш радосен зрак, но и тој зрак брзо згасна, затоа тагата сега беше уште поголема.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Полудуваше со залепени клепки: точно врз очите му лежеше студена арапска сабја, или боцкава жица, или танка змија, сеедно, тој зрак, тој ноќен призрак го менеше својот облик, и човекот како и да се наместеше во постелата го чувствуваше и остаруваше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Со тој зрак, како да исчезнал и Сане Сандин од гледот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)