А, ете и тој поток се ронеше, шумолеше како и неговите мисли, полека разлевајќи се и потопувајќи ја неговата свест и недоискажаното објаснување за тој крвав празник.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
II Ќе дојде тоа сончево клопче пролетта како што иде да свие сончесто гнездо во лисјето на нашите грижи а ние двајцата ќе сме два кротки два питоми рида во тој пејсаж од смев наполно наполно зближени Понекогаш ќе си тажна и уморно надвесена над таа лулка од страв зората додека заруди Ќе зрачи тиха светлина твојата приспивна песна барајќи крепка починка во моите очи будни Таа грижа по ноќите ќе ме грее и дење па колку беден ќе сакам мајко да ти речам оти може понекогаш помалку ќе си жена заради тој поток од сон што меѓу нас ќе тече.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
А, ете, и тој поток се ронеше, шумолеше како и неговите мисли, полека разлевајќи се и потопувајќи ја неговата свест и недоискажаното објаснување за тој крвав празник.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)