Мешавина од елиптични формули, длабоко нејасни или претерано едноставни, кои се разјаснуваат исклучиво преку набљудување спроти светлоста на париското сонце, бидејќи според мислењето на авторот, делото е ориентирано во правец исток/запад, иако може да се каже дека токму низ тој прозорец низ којшто е претставено делото, Бојс исчезнал во синилото.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Но, што останува од неговото присуство, од неговиот говор врз овие црни слики?
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
И сеедно колку небулозно и лудо да звучи, се соочуваме со два факта, што несомнено важат: просечниот Американец минува седум часа дневно, така што се ѕвери низ прозорецот во “електроносферата”, и 600 000 деца за минатиот Божиќ ги употребуваа ракавиците за да ги пикнат рацете низ тој прозорец.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
По ова време веројатно е пуста.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Угоре, тоа е истата улица што води кон ридот со лозја.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Во пресметките што ги направив уште пред неколку денови утврдив дека тој прозорец се наоѓа на источната страна на затворот и оттаму може да се види само улицата што слегува кон мостот. Или грешам?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Изложбата организирана од страна на Харолд Симан, напротив, покажува дека делото на Бојс може совршено добро да се постави во простор - со мали скратувања - без оптоварувања заради некои полемики кои делото ги побудува (како идеализмот и германскиот романтизам).
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)