тој (зам.) - простор (имн.)

Некој празен простор и јас сум во сиот тој простор, но и мене ме нема во него.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Необичноста на ситуацијата ја засилуваше и посебниот мирис на тој простор.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
По тој простор можеш слободно да се движиш (онаму кадешто не е забрането, односно не е опколено со ICE).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ова е, конечно, тој простор на крикови, тој простор без збор... и таму кај што се заборавив во тебе та се пресоздаваш во моја мисла, во мој единствен крај.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Паднатите трупови од нивните другари ги обесхрабрија, а Толе не им даваше да се појават на западната страна на чуката, та го држеше слободен тој простор за повлекување.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сите знаеја дека таа страна ја осигури Толе и немаше што да се двоумат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Она што по пат на станоизградба í се одзема на природата, тоа што некаде изградуваме куќа, тој простор мора повторно да дојде на кровот, како земјена подлога за растење на тревата и дрвјата“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Низ сиот тој простор Милан имаше изградено мали базенчиња од тули и цемент, куќички за птиците како мали колипки обоени со зелена и бела боја, хранилки за птиците, како минијатурни закачалки што висеа на гранките од дрвјата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Значи да повторам, без некое чувство на вина: јас во повеќе куси мигови имам дружено со привидите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност ме водеше помислата дека треба да го развиваме во нас она чувство кое ќе ни овозможи да ја уриваме оградата од грдите правила и рецепти, но притоа да не дозволиме да нѐ раководи желбата за напуштањето на оградениот простор туку со нашето однесување да овозможиме тој простор да се проширува и облагородува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во тој простор немаше повеќе ниту еден агол да се засолни од стравот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Зошто го оставија тој простор празен, а Захаријадис го пополни со новопроизведени и пак нему верни македонски кадри?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
До самиот врв прескокнавме осум редови, сега, плитки ровови обраснати со висока трева, и на тој простор се гледаат повеќе `рѓосани куршуми и празни фишеци отколку дробен камен.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Нешто во неа веруваше дека е така, го знаев тоа по некоја нишка среде испреплетената истоштеност на нејзиниот глас, по невидливиот зрак отаде болката во нејзините очи; но мене тие зборови, кои во своите мисли ги изговарав со нејзиниот глас, сепак ми се враќаа со некакво подмолно, потсмешливо ехо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа лежеше таму, и нешто во неа веруваше дека времето не е само бескрајно самоуништување, дека универзумот, сиот тој простор што се протега околу нас до точката непоимлива за нас, не е само една огромна касапница.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како да го немаше ни тој простор понатаму, како да немаше каде да се пречекори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Наеднаш чиниш тој простор беше му го позел; тој простор чиниш уште пред тоа, пред тој да може да го знае тоа, беше му го украл сиот негов здив во своите недогледни глобочини, со мирна невидена плавна синевина, што го исполни сето растојание меѓу бескрајните брегови на неговиот поглед и простор беше го повлекол сиот него кон себеси, кон својата шир.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На тој простор беа дрвјата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Никој не му тежеше со своето присуство и тој изнаоѓаше нови радости за својот поглед и за своето тело; беше доживување за него тоа што можеше да ја сака слободно таа бела тишина пред себе и постојано да изнаоѓа во себе едно чудно разбирање со тој простор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Подигањето на чифлизите стана така што мајсторите и потковичаните (нив, на последниве, тоа посебно тешко им падна: покрај што беа катадневно ангажирани во градежните работи, кршеа и довезуваа камења, сечеа плитари, бичеа греди, газеа кал и мешаа малтер, мораше да се грижат уште и за исхраната на мајсторите, за полето и за домазлакот) најпрвин го одредија просторот на кој требаше да бидат подигнати идните чифлизи, потоа истиот тој простор од Имотот и од селото го издвоија со широки сокаци и високи камени ѕидови.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во тој простор ја слушаш омилената музика и правиш работи што се прават само кога си сам. Кога си сам помалку се нервираш.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Можеше да се рече дека, не сметајќи го Жеро Жерав, на тој простор сум сам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Жеро Жерав го снема.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Немаше ден по неколку пати да не го изодам ѕидот околунаоколу барајќи го тој простор, тој поглед кон Големата вода.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Над прашливиот пат се куќите, односно биле куќите, сиот тој простор, сè таму горе до каде што стигнало сега езерото, до под осамената куќа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Очекувам дека во тој простор уметниците треба повеќе да работат во иднина. ñМожеме ли овој нов стил да го наречеме “интерактивна музика”?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
По 1984-та поголемиот дел од луѓето се повлекоа во илегала или исчезнаа во медиите, додека ADILKNO се префрли кон истражувањето на магичниот свет на медиите работејќи врз картографијата на медискиот простор и на феноменологијата на многуте тајни катчиња и фигури загубени во тој простор. 1992-та ја објавуваат книгата “Medienarchiv” - собраните есеи за теорија на медиите, а 1994-та излегува книгата “Datendandy”.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Очекувам музиката, туку системи со кои луѓето дека во тој простор ќе можат да ги обликуваат своите уметниците треба повеќе слушателски искуства како што самите да работат во иднина. 138 Margina #17-18 [1995] | okno.mk сакаат.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
„Во вестерн-филмовите јунакот доаѓа и заминува во просторот што треба да се освои и скроти... а не може и нема никогаш да се скроти и освои, бидејќи тој простор е безграничен!“ - ми рече еднаш дебармаалскиот сликар Илија.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
И еве ме сега, го обиколувам тој простор како Били Кид во филмот на Сем Пекинпо, додека бројките на мојата милјажа растат со хистерична брзина, а од мојот цеде-плеер допираат звуците на песната на Боб Дилан: Деар’с ганс акрос д ривер еимин’ ет ја, Лоумен он јуар треил, хи’д лајк ту кеч ја, Баунти хаунтерс, ту, деј’д лајк ту гет ја, Били, деј дон’т вонт ју ту би соу фри...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Кој ќе го измери тој простор на летото.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
На пример оној ден кога, додека се качував по затворските скали наеднаш станав свесен дека токму во тој простор нашата сенка е секогаш со нас, не нè напушта туку се чипчи до нас, нè следи, како да се плаши да не нè загуби!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И уште нешто: во сивото здание ниту еднаш не помислив дека треба да се скријат чувствата, или дека треба да ги избегнуваме насмевките и солзите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислиме дека во тој простор, што Поетот го нарекува небесна сфера, еднаш или двапати тој го има донесено и она чудно, за многу неупатени поединци суетно решение, дека таму никогаш нема да дозволи да се чувствува приземјен.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Кога комерцијалните интереси ќе стекнат преголемо влијание над јавниот простор, конечниот резултат е уништување на чувството на споделена сопственост на тој простор (дека тој им припаѓа на сите граѓани) и ерозија на граѓанскиот идентитет.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Примерите вклучуваат пролиферација на надворешното рекламирање кое го уништува изгледот на природните и историските урбани пејсажи, комерцијални настани кои го ограничуваат пристапот до парковите и плоштадите, дизајнот на малопродажните киосци и излози во и околу јавните простори кои не го почитуваат локалниот контекст (со тоа праќајќи сигнал дека тој веќе не ја претставува локалната заедница).
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Тие се и локусот на бездомните лица, единственото место каде тие стануваат видливи.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Тука би било корисно да се спомене дистинкцијата на Анри Лефевр од „Производство на просторот“87 помеѓу простор за претставување (апроприран, простор на живеење, искористен простор), просторни практики (секојдневни активности на повторно освојување и населување на просторот, детерминирање на неговите сегменти и територијализација на потребите и желбите во рамките на тој простор) и претставувања на просторот (планиран, контролиран, уреден простор) „што пасивно се доживува“ од страна на корисниците.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Во тој простор сега лажен, костум сеуште крие некој навидум важен. Навидум важен сфатете.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Како пример, тие ги посочувале годините на распаѓањето на Османлиската Империја при крајот на XIX век, кога претходниот сојуз меѓу Русија и Австро-Унгарија се претворил во отворено ривалство во кое секоја сила настојувала да ја добие контролата на Балканот".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Имено, „историскиот интерес на Русија на Балканот отсекогаш се манифестирал во определбата дека ниту една друга голема сила не може“ да доминира на тој простор, бидејќи „тоа би претставувало стратегиска закана за Русите“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Ни во градовите нема доволно простор - или подобро кажано, тој простор е познат како јавен, и е означен со сите знаци на јавната сцена, со што се забранува тој да биде поминат или опседнат како некоја пустина или некој неважен простор.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Остана доволно простор за култот на личноста. Тој простор го исполни Сталин.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
ВГ: Не мислев дека на жените ќе им се допадне ликот на Моли.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ТЛ: Види, ние живееме во тој простор. За тоа и се работи во Неуроромансер, ние живееме во таа консензуална халуцинација.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Навистина бев изненаден што многу жени ми рекле: „Моли е супер. Навистина ми се допаѓа.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Светкањето на конецот и шаренилото на боите, му даваа живост и радост на тој простор, инаку ми се чинеше дека таа глетка ќе беше многу тажна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)