Ете, таму о тој рид имае кладено топои и од таму фрлае таму на таа планина, а чрните сетне пеш одее до таму и се врнвае осакатени.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Знаеш ли што значи паѓањето на тој рид? Значи брз продор на противникот кон Алевица, во продолжение продор долж границата и затворање на северниот излез.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
А знаев, зад тој рид има повисок што пак ќе ѝ ги запре очите на Билјана.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Проклет да бидам, пак што, можеби навистина постоеше тој рид, Сентерлевиот?
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Еднаш дури го прашавме и за тој рид, за Сентерлевиот.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Се прашав молкнејќи се низ големите пајажини: каде е тој рид, тој проклет рид што некое од децата го нарече Сентерлевиот?
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
„Ридот ништо не родил“, повторува тврдоглаво таа, „туку сѐ што дојде и сѐ што не успеа да се врати од тој рид беше дело на оние будалине што тргнаа да го освојуваат иако не знаеја што токму ќе треба да освојат.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Овие зборови ги слушав од тетин ти Боге, оној што ги минал трите најсмртни денови на тој рид, во борбата што им претходеше на српските и на бугарските трупи, значи кога сѐ уште се бореа овие две сили заедно против Турците.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
А знаев, зад тој рид има повисок што пак ќе ѝ ги запре очите на Билјана.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)