Овој збор се премолчуваше со години, со децении, но секогаш беше тука, во тишината, меѓу нив, и тој посилно од кој било друг, ги поврзуваше низ трајното разбирање.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Дождот сѐ посилно туриваше, а луѓето, како за инает, не бегаа; колку тој посилно заплускуваше - толку тие сѐ повеќе излегуваа од куќите.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)