тој (зам.) - чуден (прид.)

Приказната започнува со големата радост во домот на кукушкиот меанџија Никола Делчев кога по двете женски деца, домаќинката Султана му го носи на свет синот наследник Гоце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
А кој беше тој чуден човек?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
За тој чуден човек ја напишав оваа книга.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Алах, алах4)! - се чудеше султанот. Тој чуден човек, преоблечен како ага, среде Скопје седеше во кафеаната со скопскиот паша...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кој бил тој чуден човек?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
За тој чуден човек ја напишав оваа книга.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Како тоа тој го правеше, зошто го правеше, ќе разберете од оваа книга“.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Да се разбереме, не зборуваме за информатичката демократизација која веројатно е незапирлив процес (иако и за 10 Margina #15-16 [1995] | okno.mk тоа може да се дискутира бидејќи истовремено со процесот што овозможува широка достапност на информациите расте и свеста дека информацијата е моќ, а моќта не е баш егалитарна), туку за местото на тој чуден порив да се чкртне пештерскиот yид - и кој денес го нарекуваме уметност - во овој брзоменувачки „информатички свет”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Би можеле да го кажеме и она леонардовско, “лекар на убавината”, за тој чуден човек од Автокоманда за кого се зборуваше дека спие во ковчег, и чии најпознати прекари беа Рембрант, Ацо- Депресија, Кракатау и Коала.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
На часови доаѓаше редовно и секогаш со тој чуден, по малкутажен изглед на лицето.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Но тој чудна ука ми кажа, ми ја преподаде уката на криењето тајни а украдени нешта, и јас видов дека срцето негово веќе сосема во пороци зараснало, како нива заборавена од Господа и рака човечка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој мирис на сеното, тие звуци што навечер никнуваа наоколу, во самата плевна, во буковата корија, во папратот зад плевната, тие ѕвезди што се гледаа низ отворот на вратата, тој чуден опивлив ноќен планински воздух што го дишеше и му се насладуваше и ти се чини дека сѐ е вечно, нема почеток и нема да има крај, и ти се живее и ти се постои и би сакал да бидеш насекаде, со сешто, засекогаш...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Колку е тој чуден, зарем не?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Бев сигурен: во шарената мантија Баждар ќе изгледаше глупаво, нечовечно, но нешто посилно од мене ме тераше да го замислувам тој чуден човек како светец.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Колку многу ќе ѝ се налутев, да не беше тој чуден збор - инспирација, што ме збуни малку и ми ја смали лутината.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Необичен празник за неброените играчки кои, распрснати околу самовилите ги слулеа тој чуден понес, тоа никогаш не им се случило, ете, вклучени во ритамот на танцот, го покрија лизгалиштето во недоглед.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Му благодарам и од мене и од Билјана на тој чуден чичко.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)