тој (зам.) - никогаш (прил.)

Тој никогаш не јадел бурек на автобуска!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој никогаш не бил чистач на чевли на железничка!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој никогаш не спиел на клупа во парк!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во установата делува синдикатот СОНК, а Митревски е негов член.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Иако долги години формално е член и редовно плаќа членарина, тој никогаш непосредно и поактивно се нема вклучено во синдикални активности – со исклучок на едно учество во штрајк 60 организиран од СОНК (ја почитуваше одлуката на синдикатот и се солидаризираше со неговите колеги преку „бојкот“ т.е. неизвршување на работните задачи).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Исто така, тој никогаш за овој случај не се обрати до Трудовата инспекција.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Битно е да се нагласи дека Лозановски (а и другите вработени) никогаш не се реши да покрене судски спор поради престанокот на работниот однос, заради непостоење на формално-правна можност од евентуал- но враќање на работа и прераспределување во „Топлификација“ АД – Скопје, која иако беше надредено матично друштво и основач на „Топлификација Битола“, законски немаше никаква правна обврска да го решава статусот на работниците кои беа отпуштени поради деловни причини.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Можам да пресудам право за нив, иако човекот не е судија, тој никогаш не смее да им суди на другите.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Обично тој никогаш не ѝ говореше за содржината на прочитаните книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Е, па, тие претерале! Тој никогаш не се заземаше за работите заради пари, ниту да добие некоја конкретна власт.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ворхол спроведе и низа други инверзии во поглед на Холивуд, како што неговата Фектори е антитеза на гламурот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тој никогаш не ги вплетка веќе постоечките митови во своите филмови (за разлика од сликарската работа), како што тоа го правеа нему сличните по дух авангардни творци, Џек Смит и Кенет Ангер.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Овој човек во суштина не беше луд, а ова го знам и оттаму што тој никогаш не рекол „луд сум”. животот на Kosznovszki Marton, или ако повеќе ти се допаѓа Monty Cantsin, беше стравично едноставен.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тој никогаш не губеше време за релативизирање или пак за рушење на холивудските митови (во митологијата на американскиот филм, не постои вредност која не е успешно пародирана), и од неговите изјави, и уште попрво, од неговиот однос кон протагонистите, можеме да го видиме респектот кон холивудската традиција, особено кон системот на ѕвездите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ворхол создаде особена митологија собирајќи ги претставниците на њујоршката алтернативна сцена под еден кров.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Доколку човекот поради несовршеноста на својата природа, е повикан да го поднесува одминувањето на времето низ категориите на минатото и на иднината, тогаш тој никогаш не е во состојба да оствари цврста, реална категорија на сегашноста.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Адем секој ден одеше кај секој од чивчиите и, штом забележеше некоја лабавост, (а тој никогаш не се ситеше со работа), им ги земаше остените и ретко кој оставаше здрав.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој никогаш не зареди овде оро, ниту пак пригласи песна...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Вечно смуртен, тој никогаш и со ништо не беше задоволен. И како ништо друго да не знаеше, освен само да мрмори и да се кара.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Прва негова стихотворба. Убава? Којзнае. Тој не знае. Тој никогаш не пишувал стихови.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Некој добар психијатар со стрпливост можеби би дошол до него. - Тој никогаш не би отишол кај таков. - Знам.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Бидејќи никогаш пред тоа не беше вљубен, тој никогаш ја немаше почувствувано тортурата на љубомората или чувството на ударот од неверството.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Та тој никогаш во својот живот не легнал на толку убаво легло!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тоа самиот Словенец и го расакажал кога преспал една ноќ кај нас).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Толку недели и месеци морал да носи токму такви тежини на десното рамо! (Добро, тој никогаш го нема спомнато тоа, но мајка ми ми има раскажувано за неговиот пријател Словенец и за цевката од минофрлачот што Даскалов честопати ја земал на своето рамо за да му помогне.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Естаблишментот останува доминантен поради зачленувањето на неколку порано маргинализирани групи во клубот, но тој никогаш не спроведувал “отворена политика”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тој никогаш, па иако копнејќи, не ќе стисне во преград внук. ...
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Но тој никогаш сосема не ја загубил привлечноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
96. Б.Сарафов имаше само бугарско образование, тој никогаш не отиде во Србија да се школува, но тој беше еден од воспитаниците на П.Драганов во Солун и беше внук на попот Харитон еден од највидните „сепаратисти“ од Источна Македонија во движењето од 1873-1874 год.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Му се слоши кога на телевизија гледаше како хеликоптерите ги надлетуваат селата во кои тој никогаш дотогаш не бил.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сосема различно од сите други, на кои по гледачките сеанси им стануваше приватен психолог, тој никогаш не прокоментира ништо за она што му го претскажа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но тој никогаш не се врати.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Речиси физички го почувствува чадот што се дигаше од куќите, остана без воздух и се закашла исто како тогаш кога шлаканицата пукна по образот на девојчето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Чекај. Никола Влашки пак легнува. Болен е. - Болен е но не поцрнува. Тој никогаш не бил болен ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А за судбината прашај го молчаливион Чучук- Андреј. Тој знае.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Под изговор дека се чувате од луѓето на Ѓорчета, вие ќе треба да исплетете околу местото на атентатот таков лавиринт, што тој никогаш да не биде во состојба да се извлече од него без наша поддршка и помош.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
5. Избери си случајно, неколку автори, научи им ги имињата, замисли дека еден од нив те плени тебе со својата убавина како што Дон Кихот си замисли дека Дулчинеја го плени, а очи не ѝ виде.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
На тој начин, штом одбереш еден автор за свој љубимец, толку повеќе чест ќе имаш, особено ако тој е странски, напаѓај ги другите и зборувај само за него, припишувај му ги оние грешки, што тој ги нема, додавај му ги оние одлики, кои тој никогаш ниту ги имал: нема ништо попривлечно од глетката на двајца млади, како спорат за своите автори, кои не ги читале; мене честопати ми се случуваше да бидам сведок како епиграмите на Русо ги победуваа “Ноќите” на Јунг, а победата секогаш остануваше на страната на младиот човек чие грло е поздраво.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тоа изгледаше исто онака вретенесто и далечно, како што изгледаат рибите во матната вода, а тој никогаш не стаса да го дофати ни со мислите тоа меркање, што изгинуваше наеднаш, за да се појави пак на она место, каде што најмалку го очекувал, и во оној миг од разресената лента на сознанието, каде што најмалку можеше да го осмисли.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше само дека тој никогаш, воопшто никогаш, воопшто не и не и не би можел да се граба сега по таа зашеќерена пченица и да ја јаде неа, не дури ни сега, кога се работеше; за еден туѓ татко. Не. Никако. Никако. Избега.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Осквернет тој никогаш не си го позволувал тоа па сега си личеше себеси како да беше истрчан пред сопствениот лов, пред сопствената среќа, а тие требаше само да бидат пресретнати. Среќата како и ловот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се присети на заклетвата што самата си ја даде дека тој никогаш не ќе смее да ѝ се доближи, а не да влезе во нејзините мисли.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ме укори докторот дека си играм мајтап со нив ама не му се лутам, не раѓал тој никогаш и не знае дека јас не знам како се викам, а не па да памтам како и која положба да ја заземам, иако не ми е првпат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Па тој никогаш не ме остави сам да пресвирам, да се донакажам, велеше Јоше Свирачот, таман ќе ми се стопли срцето тој снег ќе ти фрли во него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој е среќен затоа што знае дека веќе ништо не го спречува да го доврши нејзиниот портрет.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Таа е среќна затоа што знае дека тој никогаш нема да го доврши нејзиниот портрет. 106
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Да објасниш некому како изгледа смртта, а тој никогаш не умрел.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И покрај сѐ тој никогаш не отпатува со овој воз според неговиот итинерар ниту да ја мине западната ниту источната граница.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој не донесе никаква карактеристика, не си спомнувам некогаш ниту збор да рече за својата мајка, татко, браќа, сестри, - не проклет да бидам, тој никогаш не спомна за својог кејтенски род.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој никогаш не ја видел фотографијата што ја одречуваше нивната вина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Видерс, меѓутоа, беше веќе нелице. Тој не постоеше: тој никогаш не постоел.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дијафрагмата на Винстон се стегна. Тој никогаш не можеше да го види лицето на Голдштајн без болна збрканост од чувства.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше доволно. Сајм беше престанал да постои: тој никогаш не постоел.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој никаквец, вели, тресејќи се, тој никогаш не бил болен од ништо!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тој никогаш не заминал од Долнец. Останал сам во онаа куќа на ридот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Инаку, околу Енцесбергер се расправавме; господинот Бузони рече дека тој тип на јазик личи на лелекањата што допираат од нашите културни импотенти навикнати на државни привилегии и дека Маргина не е место за таков тип текстови; господинот Вулкански (во нашата Бетмен-редакција што се наоѓа под дното на реката Вардар, во присуство на неговото верно куче Пингвин и уште пар сведоци по огледалата) одговори цитирајќи го Ханс Магнус: „Пара не прави уметник”, не го разбираш Енцо, тој е бескомпромисен пред сѐ кон себе и тој никогаш нема да падне на нивото на македонскиот културен работник, да пита плата”.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Причината за развитокот и движењето на категориите па „светскиот разум“ тој никогаш не ја барал надвор од нив, туку ја откривал во самите нив.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Друг манифест-трактат, од 12 јануари 1921, разделен низ Париз, под наслов Дадаизмот подига сѐ (DADA soulève tout) вели: „Имитаторите на Дадаизмот сакаат да ви го презен­ тираат Дадаизмот во една уметничка форма којашто тој никогаш не ја имал - Граѓани, 26 okno.mk денес ви презентираме во една порнографска форма, еден вулгарен и барокен дух кој нема врска со ЧИСТИОТ ИДИОТИЗАМ баран од ДАДАИСТИТЕ - ТУКУ Е ДОГМАТИЗАМ И ДРСКА ИМБЕЦИЛНОСТ.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тој никогаш не спомна некаква врска помеѓу неговиот чин на распопување и постапката на попадиката која го беше напуштила не само него, туку и непораснатата ќерка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Што се однесува до Тате, тој никогаш не чинеше ништо за да оствари контакт низ милионите километри.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во неговиот глас имаше и жал за удреното другарче, и потреба сите да ги увери, тука веднаш сите да му поверуваат, дека тој никогаш не би можел никого да удри.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Но, добро или лошо расположен, тој никогаш не ми држеше говори...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Си беше наредил тука вистинска гимнастичка сала меѓу две прегради.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Му беше тесно, се разбира... Сепак, се пентереше по справите таков каков што беше...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Што ќе вредеше тоа?...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кога размислувам за тоа време сега, сметам дека неговите искуства во Првата светска војна, во тенковскиот корпус во Африка, и во кралскиот воздухопловен корпус мора да оставиле голема трага во него, а и несреќниот живот со мајка ми... но тој никогаш не ми зборуваше што му значела „војната” лично и, како што си претставувам, имал премногу големо чувство на пристојност и лојалност кон неа за мене да ми зборува за таков вид нешта.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Таа ги кажуваше секогаш истите нешта...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но тој ми зборуваше за неговите односи со неговите колеги на работа во „Мејнс” (мрежа од електрични кабли што одат под земја во градовите) а претходно имав слушнато некои работи и за неговите односи со татко му.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Впрочем тој никогаш не ги поднесуваше долгите спорови...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Мислеше, кутриот, дека секој погрешен гест, секој ненадеен потег може да го поттурне кон амбисот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Нели постојано велеше: „Секој погрешен чекор води во амбис!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А сите Козаци знаат, а и јас убаво паметам, дека тој никогаш не бил ничија жртва, а најмалку жртва на животот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се знае дека тој никогаш ништо не потврдуваше, но никогаш ништо и не одречуваше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Напротив. Мислам оти секогаш нему животот му се насмевнуваше, најштедро го послужуваше, па и тогаш кога тој ист живот ќе ги подготвеше сите околности за да го казни.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога го прашав тоа попладне татко ти зошто се однесе така, зошто го избегна разговорот со жената, ми објасни дека тоа не му била намерата. Тој никогаш ништо не избегнувал.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Да, тој никогаш ништо не знаеше, "људи приходјат и уходјат, некого увидиш другого нет" така што произлегуваше дека никого го немаше видено, или не е сигурен, а за секој случај изјавуваше и најдлабоко жалење заради оваа своја невнимателност.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Потоп. Во него очигледно има повеќе од една личност: (А) насликувајќи ја сликата ѝ го дава името Знаме. (Б) на извајаната скулптура ѝ го дава името Насликана бронза. (В) не се занимава ниту со структура ниту со скулптура (Јубилеј)
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Колку што ми е познато, тој никогаш не коментирал експлицитно за ова, но постои една забелешка на крајот на интервјуто со Ронс, која се чини се однесува на ова.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бојс закрепна од дружењето со вајарот Волтер Брукс и сликарот Ханс Ламер од Клеве.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Што прави Дерида во оваа ситуација?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога и да заѕвони телефонот, било да спие или да е буден, тој никогаш не се двоуми дали да одговори.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како уметник тој никогаш не ја заборави оваа лекција.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Според тоа, неопходно е во еден ваков простор, водени од едно вакво прашање, писмото буквално ништо да не сака да каже (l’ écriture à la lettre ne-veuille-rien-dire).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но тој никогаш како таков го нема обземено, во толкава мерка како денес, светскиот хоризонт на најразличните истражувања и најразнородните дискурси во поглед на нивната намера, нивниот метод, нивната идеологија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Враќајќи се во првобитната положба, не смеејќи се, помирливо и без срам рече: И јас имав незгоди; изгледаше дека тоа би можело да биде чекор назад.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа, речиси против себе, покажува дека една историско - метафизичка епоха најпосле мора тоталитетот на својот проблемски хоризонт да го определи како говор.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Татарите го научија Бојс како да создаде сопствена топлина и присност - како да се доближи до себе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Секој чин е одделена агонија, која води до врвот, а тој никогаш не се достига.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
ТЛ: И водејќи љубов, таа вели... ВГ: „Без отисоци од прсти“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Да, таа е тешка и за мене, но таа е некој вид имагинација од моето...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој никогаш не дозна какви очи има таа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој никогаш не би го дал оружјето, ни за хероин, па и кога тука би можеле да најдат такво нешто.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Спасил многу луѓе што тој никогаш не ги видел, не ги знае, нити ќе ги знае.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Но тој никогаш не ми ја дава таа можност.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
На баба Санда ќе ѝ купам нов сандак за замрзнување, и онака стариот постојано ѝ се расипува, а на дедо Борис нови карти за редење пасијанс, неколку шапки за сонце, а можеби и автомобил, зашто тој никогаш го немал...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Му велев дека треба да му биде благодарен, оти ако не беше тој никогаш немаше да ме запознае.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А тој никогаш не ми одговара. Не ме ни погледнува.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)