тој (зам.) - секогаш (прил.)

Од проучувањата на империите на Балканот, беше заклучил дека секогаш кога на нивниот врв ќе се најдел император- јаничар, тој секогаш, сакајќи да ја докаже величината на своја­та изместена душа, бил готов да ја одржува илузијата на победата по цена на поразите на другите, но и на своите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Да, со татко ми можеа секогаш лесно да расчистат, но се плашеа од Чанга, Татко ми, впрочем, не беше толку наивен за да не насети од каде демне опасноста, тој секогаш некако, дури инстинктивно, ја насетуваше, и кога за тоа немаше конкретни индиции.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми беше задоволен од природниот и моќен ум на Чанга. Тој секогаш целеше кон битното.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тоа беше вистина, оти тој секогаш сакаше тврда перница.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тој секогаш се наоѓа во центарот на настаните од животот на платната. Тој е во просторот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Притоа тој секогаш си свирка некаква своја мелодија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во духовната историја на Европа тој секогаш одново се појавува кога некој религиски или политички поредок на вредности ќе стане проблематичен, и тоа секогаш внатре некаква повеќе-помалку „александриска“ култура, меѓу дворјаните, во граѓанскиот салон, во состајалиштетото на боемите.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој секогаш ме влечеше за плетенки.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Како што очекуваше Илија така и излезе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Стражата и патролата знаеја каде е буризанот, а тој секогаш беше, или заедно со муљазимот или во најблиската куќа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој секогаш го гледаше соговорникот право в очи. Спроти него беше другарот Чапаев.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И не беше лошо... ти велам, Глушо, ти човеку- сцена, ти што ускладуваш четири (?!) карактера во себе, не беше воопшто лошо да се фура тој секогаш отворен за хемиски експиријанси „Дрогераш“...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Иако, како и другите од тајфата, немаше ни еден добар збор за Аргира, сеќаваше дека нешто посилно од него го сврзува со тој секогаш наежен, стар човек, за кого што сите говореа: - Намќор, ни на живо се смее, ни на мртво плаче!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Затоа тој секогаш само Неа ја обвинуваше, само во Неа го бараше виновникот за плимите и осеките што го растресуваа нивниот брак.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Наместо отворено и решително да им се спротивстави на газдите, тој секогаш вртеше, обиколуваше, бараше прозорче, мовче, за да не ја скине сосема врската со нив - тајфата да не остане без работа, на улица. Молчи, пукни, ти мајсторска душо!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кога ќе го прашате што сака повеќе, бонбонче или приказна, тој секогаш би избрал приказна.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Го паметам како добар човек и уште подобар шегаџија. Не знам дали неговите шеги беа толку шеговити и секогаш нови кога ги правеше со возрасните, но нас децата тој секогаш знаеше да нѐ изненади и да нѐ засмее до пукнување.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Нему не му требаа перестројка или екологија - тој секогаш чесно заработуваше.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Синот на дедо Васја со скршен глас рече: - Нашиот татко мина долг живот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Шумата околу него, пак, крцкаше со некои свои звуци на невидливи ситни животинки што скокаа низ гранките на боровите и со повременото осамено цврчење на понекоја птица што не заминала на југ. („Ако сите тие приказни за птиците што масовно заминуваaт на југ се вистинити“, си помисли.) Како градско дете, се сети, тој секогаш со голема скепса слушаше за природните процеси, движења и појави.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Будилникот сè уште не заѕвонил, но некоја светлина сепак се пробиваше во собата, сосема несвојствена за мрачните зимски утра.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Беше рано, знаеше дека е рано зашто раката на маж ѝ сè уште беше префрлена преку неа, а тој секогаш стануваше порано од неа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не знаеше точно да го објасни овој феномен, но кога ќе дојдеше на работа наутро, тој секогаш во себе носеше некој различен ритам.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сакаше повеќе, тој секогаш сакаше повеќе, и кога беше со неа, и кога беше без неа...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Некако случајно налетуваше на него во ходниците на домот кога се враќаше од факултет, а тој секогаш забрзано одеше некаде.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И додека оној истиот Петар мислеше дека волјата на Учителот е сосема да се посветат на ширењето на Радосната Вест и да живеат од она што им го даваат следбениците нивни, тој секогаш на ум го имаше татка си и неговите поуки.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Зошто своето воле не го помилува со нож, Онисифоре?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој секогаш ист глас на проклетиот Онисифор Проказник, ни покорен ни предизвикувачки, глас со една смисла - да се разбере што се зборува а не како се зборува, го слушал пред тоа во себе и точно со истото прашање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дорош Тарасович Пухивочка, кога патува од Хорол, секогаш наминува кај него.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
“Без оглед што правите со системот - можете да го пертурбирате колку што сакате - тој секогаш ќе се врати на критичната состојба” тврди Бак.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Без оглед на тоа што значи дом за вас, тој секогаш е врежан во сеќавањата и се користат разни технологии за да се сочуваат овие мемории и со тоа врската со дома.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А протопопот отец Петар, кој живее во Колиберда, кога кај него ќе се соберат некои петмина гости, тој секогаш вели дека не познава никого, кој така го извршува христијанскиот долг и така добро умее да живее, како Иван Иванович.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сѐ наоколу беше подредено во една волшебна ритмичка игра, сè се носеше по оној плисок на водата под него, а тој секогаш наново ѝ се радуваше на секоја нова извадена штица, на секој нов изработен и раздробен трупец.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Секогаш во својот живот ги избегнувал колку што можел тие притаени чекања, а тука, кога не ќе можел да работи тој секогаш ја пуштал барем водата, барем таа да се плиска, да прска, да се разбива во бела пена.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој секогаш само би продолжил да молчи и да се ребри.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше тоа она, што преку целиот ден го демнеше од зад стеблата, а сега можеше да излегува и да му се приближува и тој секогаш наново можеше да го наоѓа сѐ поблиску до себе, спружен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тупите завивања во стомакот нараснуваа дури откако ќе застанеше да здивне, но тој секогаш им избегуваше ним.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, тој секогаш успеваше да ја однесе малку погоре со себе си и неа, малку подалеку напред меѓу буките, и тоа се продолжуваше толку долго, што тој веќе и не се сеќаваше ни како почна, што тој не можеше да предвиди ни дека еднаш ќе заврши некаде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој секогаш ги гостеше со ситните риби. А тој беше човек мелем.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Белите букви на натписот релјефно му се вдлабени во мозокот и тој секогаш ги гледа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Од сите овие луѓе најблизок му беше Алија. Тој секогаш го демнеше неговиот глас и веќе умееше во нестројната гама на овој глас да му ги открива настроенијата во текот на денот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Секогаш кога ќе одеа нашинци во Белград, за да служат војници, или за да работат, или за да се лечат кај тамошните доктори, тој секогаш, скришум од своите, молејќи се никој да не дознае за тоа ги поздравуваше Благуна и Видана и им пушташе, колку за здравоживо, по некоја пара.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Уште поопасен изгледаше Богоја и затоа што тој секогаш, ама секогаш беше во друштво на двајцата свои помали браќа, близнаците Петара и Павлета.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А кога во пролетта во 1939-та Акиноските му пишаа дека Благуна умрела и дека тие се се готват Видана нејзин да го донесат во Потковицата, па ако не сака тој, како сој, да го прими кај себе, тие ќе го задржат на својот имот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тие секогаш го гонат а тој секогаш исто ги прашува. - Зошто, тротоарот ваш ли е?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Слушај го твојот внатрешен глас, тој секогаш ја зборува вистината.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се колнам, така тој секогаш беше сам, на пат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во таков час тој секогаш некако вардеше да ја скубне, измислуваше секакви итроштини, стоеше на нога, коњчето го тераше да наведнува глава, да биде учено момче, да поздравува ученици, зашто тоа се многу учени луѓе, умни, зашто младите момченца се исто така едни такви добри коњчиња, благородни.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сестрата што го послужуваше мошне го сакаше; тој секогаш í се обраќаше мошне усрдно, иако неа не í беше сосема јасно за што станува збор.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Но тоа беше своевидно наттрчување со вечната и немилосрдна историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Арафат доби многу битки со оружје! Тој секогаш ги предводеше Палестинците, стана симбол и во нашите страдања, на нашите опсади, на нашите порази. Нему сите му верувавме.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Баба ми расправше дека во времето кога воловите си доаѓаа од пасење, таа стоела на порти а тој секогаш бил предводник, никогаш не пуштал пред него ниеден вол.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Од некоја причина, тој секогаш си замислуваше дека виното има интензивно сладок вкус, како вкусот на џем од капини и непосредно опијанувачко дејство.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Меткајќи се меѓу својата безвредна стока, со долгиот нос и дебели очила и со поднаведнатите раменици под сомотскиот жакет, тој секогаш оставаше впечаток како да е повеќе собирач, отколку трговец.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Сега таа (Шефот мислеше на Ема; тој секогаш, дури и кога во себе ја анализираше ситуацијата, имињата на соработниците ги прекриваше со заменки), треба да се употреби, всушност, таа сега ќе може лесно да се манипулира.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Според мене, кога зборуваше за Sprachmas- chine, тој секогаш мислеше на машина за преведување.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Само што тој секогаш живее на село.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Односите со поп Спиро од неговото Полчиште не беа баш толку добри, бидејќи тој секогаш кога служеше во манастирот бараше од дедот Сталета да му плати цела бела меџудија, а врз тоа парите од молитви, крштења, пеанини и друта свештени работи не ги оставаше попот на манастирскиот диск, ами си ги прибираше во својот џеб, та дури и литургиите што ги носеа селаните за нафора си ги клаваше во торбата и им ги носеше дома, на попадијата и дечињата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тие сиромаси мислеа дека Крсте спие со нив за порано да почнат — подоцна да завршат; а тој секогаш викаше порано да ја напуштат работата, да вечераат дури се види, а подоцна да почнат наутро откако ќе се напоручаат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој секогаш, во сите маки и неволи, им бил надеж. Па и сега.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тој секогаш леташе за потребите на Семејството, побрз и од луњата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Сега оди по Бел Стрит. Тој секогаш оди пеш... никогаш не зема такси... сега оди низ паркот, сега скршнува зад свиокот кај Оукхерст и сега...“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во неговата корешподенција со мене, кога си даваше биланс за изминатото време, од детинството па до денес, тој секогаш гордо, во усавршувањето на својата струка, во најсериозниот период от времето, кога треба да завршиш со сите танкости и да не дозволиш никаков пропуст, пошто никогаш не ќе можеш да го надокнадиш, го истакнуваше своето рано и успешно совладување на френскиот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Зашто дедо Геро и не се сложи со некои селани кога рекоа ако не можеле да го убијат Лумана, тогаш зошто да му проштеваат на Бошка Манев кога тој секогаш им е в раце.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Ајте сега, господот ваш, обидете се ако ви држи...” им велеше на луѓето кои стоеја со копачките да му ја срушат; тие кога ќе ја видеа пушката, се растураа и пак се враќаа; тоа со месеци го чинеа: идеа со копачите, вртеа околу куќата и пак се распрснуваа кога ќе го видеа Бандо со пушката; се обидуваа и ноќе и дење, но тој секогаш беше тука: стражареше на мазгалката и ја вртеше пушката кон нив.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се чини, меѓутоа, дека во Соединетите Држави околу вас се концентрира одреден круг читатели коишто успеаја да ја формализираат таквата пракса на читање и пишување. 4 Во Соединетите Држави се случуваат многу интересни нешта.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Вплеткувањето на другиот, кого можеби веќе не смееме да го нарекуваме „читател”, е нужен иако секогаш неизвесен против-потпис. Тој секогаш мора да биде непретпоставлив.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како извор на легитимитет за различните општествени групи, тој секогаш е истовремено и место и извор на конфликт.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Идеално замислен како место на непосредна интеракција и политички дискурс меѓу приватни лица, тој истовремено е и место на исклучување и бришење, место не само за општествени средби туку и за политички протести, место на доминација но и на отпор.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Порано и ме бакнуваше - но вака, кога ми се спиеше, можеби мислеше дека ми прави услуга со тоа што е ефикасен за побрзо да можам повторно да заспијам, иако по неговото дишење препознавав дека тој секогаш заспиваше пред мене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Што си ѝ направила? - ми свика таа, како да не гледаше дека сум целата изгризана и изгребана.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во истиот есеј за Валери тој напиша: „Заслужната мисија која Валери ја направи (и понатаму ја прави) е тоа што тој на луѓето им пружи луцидност во едно во основа романтично доба, во меланхолично доба... на дијалектичкиот материјализам, во време кое го најавуваше Фројдовото учење и трговците на надреализмот...“ okno.mk | Margina #32-33 [1996] 214
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес ги обвинува и строго ги осудува книжевните движења (романтизмот и надреализмот) и формите на мислење (марксизмот и психоанализата) кои не се занимаваат толку со едноставно апстрактно мислење туку со прашања што се однесуваат на животот (иако на мошне апстрактен начин): тоа е недоверба во рационалниот поредок, класниот поредок, поредокот на егото, и побуна против нивната злоупотреба. животот како подрачје под прагот на свеста, како случај, борба или желба, како да го ужаснува, и секој напор насочен кон истражување на длабочините на тие води наидуваше на негов отпор и муртење.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Било која форма на знаење која би му упатила предизвик на неговото скептично разбирање на светот наидуваше на негово снажно неодобрување, дури осуда.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Во еден век кој ги обожува идолите на крвта, земјата и страста, тој секогаш повеќе ги сакаше луцидните задоволства на мислата и тајните авантури на редот.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Туку тоа што тој секогаш се правеше за да покаже, секогаш како за сликање.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
И ако разменеа по некој збор, тој секогаш беше далеку од тоа дури и да се потсети на она што мислеа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
И покрај тоа, тој секогаш бил весел и не покажувал неспокојство и нервоза.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Гледаш, а тој секогаш ме поздравува.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)