тој (зам.) - и (чест.)

Тој и самиот беше природа. Затоа и љубовта кон козите беше дел на оваа природа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Имаше пред тоа некакви предупредувања одоколу, особено од родителите на учениците, учителот да се ослободи од козата, но тој и натаму си ја чуваше својата Мила.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој и седнувањето за јадење не го сакаше, зашто тоа бараше барем за момент да биде мирен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А модерниот интелектуалец, тој и онака се раѓа дури тогаш кога се ослободува од „функциите“ и кога идеолошката конструкција на „народот и неговата историја“ конкретно ја доведува во прашање.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
- За срам, - рече одвратен старшијата. - Нека пие, ама барем да не разлава, - се искажа пак кметот. Тој и самиот без починка пиеше.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Пискулиев си е малце женска Петра, тој и дома излегуваше често на порта и правеше муабет со жените.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој и сега мораше да го бара предметот на своите чувства, независно од тоа што станува и како станува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кој курац ќе слушам за ребалансот на буџетот кога тој и онака е потрошен уште пред да се донесе.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Тој и се оженил со Германка, Отилиа Стумер.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Што носи кога го прашаа Тој покажа врзана шамија со земја А кога му ја истурија заплака Татковината е тоа рече тој и саноќ грутка по грутка и прашинка по прашинка ја собираше.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Во возот разговаравме; тој ми расправаше за неговата кариера во циркусот и за љубовта со Ина Коленина; говореше дека во таа љубов и тој и таа влегле со некаква студена страст, и дека, во суштина, ништо не му недостигало; дека бил среќен и дека немал никаква причина да ја остави Ина, но дека сепак, решил да го напушти циркусот, и да ја остави таа жена; токму затоа што немал никаква причина, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А потоа го минавме она растојание кое на невиноста ѝ се чини неизмерливо - растојанието помеѓу размислувањето за сексуалниот чин и вистинското соединувањето на две тела.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рајнер сакаше и тој и јас да студираме философија на Виенскиот универзитет, јас посакував со него да го остварам сонот кој некогаш го сонував со брат ми Зигмунд: да живееме заедно во Венеција.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
106. Дека оваа анализа на Востанието е правдива, дека Мисирков не можел да биде противник на ТМОРО, туку само поборник за една поизјаснета нејзина национална програма, покажува и фактот што тој и во Софија основува Македонско научно-литературно другарство (1903), чии членови станаа и некои истакнати македонски револуционери.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Да се откаже човек од својот народен јазик значи да се откаже тој и од народниот дух.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој и на сегашните јужнословенски јазици не гледа како на три целини, точно разграничени, туку како на синџир дробни наречја што се слеваат едно во друго, како што влегуваат колцата во синџирот од една страна во едното соседно, а од друга страна – во другото соседно колце.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
17. Како претседател на Тајниот македонско-одрински кружок во Петербург (натаму: ТМОК), па со тоа и во ТМОРО, Мисирков не е и не можел да биде против револуцијата како метод (впрочем, тој и самиот смета дека резултатите можеле да се постигнат и „со вешти, мали народни движења“!), но категорички се изјаснува против Востанието во тој момент, како поради очевидниот неуспешен крај, со сите народни страдања, така и особено поради реалните опасности за распарчување и заграбување на Македонија од соседите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Џабе им е дипломата на брат ми и штедната книшка на татко ми и на мајка ми кога и тој и тие можат газ да си бришат со нив, оти скоро ни тоалетна хартија нема да има.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И тој и селото и ридиштата наоколу биле фатени во обрач на мрак зад чија граница можел тогаш да се стеснува нов обрач на онбашии, заптии, јузбаши, чауши, кајмаками, мулазими, кадии и секакви одбрани стрелци и мислители на царството, повеќето со измеќари, соколари или ќати, но сите со кубури, со долги или краткоклуни пушки, со јатагани, анџари, џилити и наџаци на чие железо со златни или со сребрени нишки е запишана муслиманската покорност пред пророкот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред десет години Никола Влашки го женел синот и, кога ни по две години не дочекал внук или внучка, сеедно, ја прашал снаата машко ли е момчето и што се случува ноќе кога таа ќе легне со него, ја задева ли, и ги трие ли со дланки јаболката под кошула, легнува ли врз неа, а таа се срамела, бегала од свекорот, но тој и на нива и в куќа сѐ за исто ја прашувал, додека најпосле, еднаш, не му признала дека момчето е машко, повеќе машко отколку што мислела таа за момчињата кога била девојка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Жолчно надојдената ноќ од сите јами и од сите рани на животот го демнела на секој чекор со соништа што ги заборавил ослободувајќи се од треската и го присилувала да се движи со крадечка претпазливост помеѓу двоколките на кои, овде или онде, веќе спиеле неколцина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навистина треварите стоеја зад него и го мереа навредено под очи...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпрвин бил водач на маски со кои се распоредувале бурињата со барут носени од места и по патишта што само тој и главарите ги знаеле, потоа му дале да определува деноноќни смени во работилниците за оружје, да бдее над мајсторите, да ги испитува пушките и камите и, според распоредот на бунтарскиот командант Кара-Тошо, да им ги доделува на нестрпливите чети на чие чело веќе стоеле војводи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По гласот погодија кој е. Почнаа да се стрчнуваат кон него, да го удираат со веленца и со шубари, да го тркалаат. Од него летаа светулки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И тој и тие што дојдоа и што доаѓаа до пеколот на ревење и на пламења, сите, ти велам, се слеаја во една сенка, сенката се распливна, избега низ ноќта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога гратчето Негуш дало клетва дека ќе се крене на востание со повеќе села и со други гратчиња против челмоглавата Султанија со побелена брада од слични и поголеми востанија во Србија и во Грција, меѓу прочуените негушки јунаци по потекло Македонски Словени и Грци водени од Кара-Тошо, Ангел Гоцев, Зафирикис и уште неколцина долгомустаќести војводи, се нашол помеѓу побунетите луѓе и дотогаш мирниот казанџија Панделиј Каламарис.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во колку се случи да надвладее тој остер ветер, не ќе може ни да се помисли барем малку да се поработи со бичкијата, а тоа беше она најважното, за кое што тој и беше дојден овде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во таа разоденост и во тој сѐ поблизок и сѐ посрдечен разговор со својот побратим напред тој и не забележа кога ги помина трите огромни долини, што ги знаеше и како се префрлува постојано од една во друга шума.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Со една ваква пушка тој и не можеше да стори повеќе од она, што го стори; сега беше помирен со тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеби тој и го прекина старчето кога рече по малку: - Чајов е готов.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оној никогаш не се научи да работи, сите знаеја дека тое и е токму она.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Другар му не разбира: старицата го бараше својот внук Борис митралезецот, оној што загина во тоа лето долу на пругата, а не него, зашто тој и немаше баба.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тој и самиот не знае каде припаѓа според квалитетот на своите творби, дали да прифати да биде на список на некој ад хок приватен галерист кој работи на ситно и на црно (приватните галеристи во Македонија нужно се детерминирани во својата работа од нерегулираниот даночен систем, поточно на сѐ уште нерегулираните даночни олеснувања за вложување во откуп на уметнички дела) или да очекува некое општествено признание и државен откуп.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ете тогаш тој и вресна - дословно паметам: почекајте, ќе се вратам и двајцата ќе ве дотепам!
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но често и тој и жена му и син му Анко и снаата се будеа ноќе исплашени, причинувајќи им се дека куќата се урива.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Тој и тоа го споменуваше”, рече Минк А што е тоа при-ем-чив?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тој и така беше лут на Бошка Манева, но сега, откако чу дека омразата ги фатила и децата, се дојадоса.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тој и не знаеше што да прави со радоста, кога ќе му наидеше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
На тетин ти Боге не му се допаѓаше тој и таков Голем Тодор.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Бојс, оттука, благодарение на својата фантазија, стекнал самодоверба, се тешел и конечно сам се излечил.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Играјќи се овчар - со стапот (претходник на неговиот „Евроазијски стап“, како што тој и самиот признава), а „едно имагинарно стадо се собра околу мене“ - Бојс станал сопствен родител.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но главната компензација за него била фантазијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тука - тој и натаму го држеше врвот на стапчето на ридот Гинова карши селото Калевишта - затоа што во реонот на Алевица противникот нема формирано позадина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој и храна не сака да ми пушти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)