Сигурно таму си го виде ангелот што дојде да му ги одврти рацете, нозете.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тогаш Царот му порачал на својот зет дека грижата за неговите деца отсега ја презема царската куќа а тој треба да се врати таму од каде што дошол.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Станува претседателот на привремената влада на Грција, Димитриос Парцалидис: — Се собравме, вели, за да расчистиме со некои ставови во писмото што дојде од Скопје и во врска со улогата на НОФ, АФЖ и НОМС, од нивното формирање до денес.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ветровите што со тебе ноќевале излетаа ко црвени пеперуги Патува сега таа румена шума таа добра сенка на твојата смиреност таа ведра чадовина О ружо на пладнето дали тоа во нас се населува нова вртоглавица Во белиот камен покрај патот израснува еден румен знак Твојот цут во каменот се враќа Дали е тоа предзнак и за нас што дојдовме многу од далеку во тихиот предел на спомените.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Пошарено и понеобично се облечени и привлекуваат внимание оние што дошле од преку океан, од Америка, Канада, Австралија.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Чичкото што дојде да ни ги поправа славините дома беше необично симпатичен.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
„Ридот ништо не родил“, повторува тврдоглаво таа, „туку сѐ што дојде и сѐ што не успеа да се врати од тој рид беше дело на оние будалине што тргнаа да го освојуваат иако не знаеја што токму ќе треба да освојат.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)