- Мајко, ти од кога си умрена, Што зборуваш, што се мешаш. - Па од тогаш е ова, - ми вели таа.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Кога малку се созеде, се обиде да ме увери дека не е тој што сака да навреди, дека тој само ми пренесува што зборуваат другите, дека тој ме почитувал како пријател.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
ДИМО: Што зборуваш, синко! Кому го оставаш татко ти…
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Ништо не се случило. „Јас немам поим за што зборуваш“.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Тоа го почувствуваа сите и не се сомневаа дека Толе што зборува и прави.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Постоеле машини што зборуваат, танцуваат, пеат, сметаат, привлечни и наивни претходници на нашата кибернетика.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
- Што зборуваш, доктуре! - Прашав, ништо лошо не реков, војводо, - рече доктор Коста.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Сиот дијалог со бруцошката што зборуваме најмногу со своите очи, а која сега завршуваше фармација, го тинкаше нивниот син а уште носеше и второ дете во својата утроба, веќе одамна беше завршен, и тоа на најсреќен можен начин; и сега Миха бараше нови соговорници, по истиот навик и по истата потреба како што секоја изутрина кога одеше на работа од дома си земаше бурек за појадок, една четвртинка во една а друга четвртинка во друга бурекџилница, зашто му беше срам одеднаш да побара половина пита - толку млад, симпатичен и непорочен, иако веќе не само лекар туку и доктор.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Беше на растојание, од кое можеше да слушне што зборуваат тие, кога Даниел низ заби пропелтечи, „Слушај, мудрецу, ако истресеш уште една глупост, ќе те мавнам со тулава.“
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Родот на тој човек, кој си живеел среќно, попаднал во ропство на некој друг род; победничкиот цар, прво што направил, заповедал да се соберат сите штички што зборуваат и на клада да се запалат.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Тоа па тоа: „Кога било дојдено момчето? Дали дружело со некого? Со кого? За што зборувале?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Толку зборови за него а од него ни глас, ни абер: каде се наоѓа, што се стори? Зар дома се врати?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Дали момчето, откако е дојдено, се распрашувало за некои луѓе од градот?“
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Кога ќе има зборуваш на луѓето дека тие се светии дека живеат обвиткани во минијатурни ѕвезди, ќе те гледаат чудно, не верувајќи во тоа што зборуваш.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Националната бугарска целина, во која се однесуваа Бугарија, Тракија и Македонија, не може да се зачува, зашто нема таков етнографски центар што може здраво да ги соедини тие три земји, како што се соединети српскохрватските земји, нема среде тие земји едно најраспространето и еднакво оддалечено од сите нивни краишта наречје што да ги привлекува околу себе периферните наречја и да распространува општо национално сознание меѓу сите што зборуваат на тие наречја.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
53. Тогаш ќе се избегне конфликтот помеѓу и Грците и Македонците, зашто последниве не бараат тие што зборуваат грчки да имаат во своите цркви старомакедонски јазик а во училиштата сегашниот македонски јазик, ами тоа се бара само за оние што зборуваат македонски.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Она за што зборува Офтика во монологот, пред стотина и повеќе години го мачело и рускиот писател, Николај Василевич Гогољ. Од таквата мака излегла повеста „Нос“.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
И додека Боше и брат му Атанас Цицко ги нажапчуваат капаците, откако пред тоа првин ги отвораат, а потоа и ги затвораат џамовите, (за тоа малку време во одајата шибнува студен воздух и за час го растерува чадот од цигарите и мирисот во восокот на свеќите) тој намерно зборува полека, намерно развлекувајќи ги речениците, за да остане помеѓу зборовите празнина во којашто, се надева, другите ќе имаат време да се досетат за што зборува и да размислат за тоа што зборува.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
И тоа што Јанческите не знаеја или не сакаа да кажат како изгледал и што зборувал ајдутинот, (Велеа од што биле обземени од жал за стрика Анѓела и од што се стаписале од страв кога влегол ајдутинот низ Мала врата сега додаваа сам си отворил, не виделе како изгледа дури одвај и разбрале што им зборува), и тоа што не лавна ниту пес и што не шавна ништо друго што е живо, и тоа што утрото не се најдоа никакви траги ниту од Бошета ниту од ајдутинот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Оние што зборуваат натанко, сега зборуваат надебело, а оние што имат дебели гласови почнуваат да цвичат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Што зборуваш, браче Огнене, велиме ние, да не чуе господ.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тој молчеше, со свртен поглед настрана, со извесна стеснетост дека можеби не разбира сѐ што зборувам.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Има пак некои што зборуваат: „Зошто е словенската азбука?
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
– Mope, ако е за вода, ефенди, седнете, седнете, ене ја Попова Чешма, ладна е како мраз; ќе ви донесам една стомна, напијте се – одговори старецот и погледна со очите кон ниското куќаре, небаре бара стомна, да ги ислужи ефендиите, но војникот што зборуваше по каурски не дочека забитот да проговори, ниту му го преведе на турски одговорот и предлогот од старецот, ами сам му одговори: – Ефендијата сака вода од Бренското Чешмиче.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Ѕид за мочање Ѕид палета Пијан ѕид Од онаа страна на ѕидот Од оваа страна на ѕидот Ѕид што зборува Ѕид што молчи Осамен ѕид Ѕид воздишка Јас ѕид Од онаа страна на ѕидот Од оваа страна на ѕидот
„Забранета книга“
од Веле Смилевски
(2011)
ТОМЧЕ: Од љубовта нема поголема маѓија и мака...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
КЕВА: Леле, Томче! Ти не знаеш што зборуваш! И на мајка тоа да го речеш!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Кога видоа дека му е трештена главата, отидоа кај началникот и му рекоа: „Луд е, господине, не знае што зборува...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
- Знаеш, знаеш. – Одговори насмевот на куклата низ растегливоста на двете уснички полуцрвени и тивки како мед – тоа што го мислеше дека не знаеш што зборуваш, само потврдува дека си заљубен до коски.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
- Што зборувате, ве молам?!
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
И народната поговорка која гласи: „Првин добро испечи, па потоа речи“ ни кажува дека треба да внимаваме што зборуваме, како зборуваме.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Оние што зборуваат одмерено, човечки, со желба да бидат другарски разбрани, секогаш ни се драги, секогаш сакаме да ги слушаме, сакаме да ги среќаваме, да работиме со нив, да се дружиме.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
- Леле, мамо, свесна ли си ти што зборуваш?! - не можев да си дојдам на себе, од чудење и возбуда.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Иако не ги разбирав што зборуваат, сѐ ми стана јасно дури откако видов дека двајца мажи во моја близина ја дерат кожата од мртвиот алигатор.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
- Ним сигурно разговорот не им беше завршен зашто додека јас се токмев да седнам што поблиску до нив за да ги слушам што зборуваат, дедо ми ми рече: - Земи го пагурчето со ракија и оди, однеси му го на Даскалот. Се дупна од работа тој...
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)