Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Инстинктот на самоодржувањето и на козите и на луѓето беше слеан во заедничка отпорна сила што не можеше да се уништи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Само такви можеа толку да се зближат и да го одржат толку отворено и актуелно козјото прашање, да ги зближат толку силно овие различни луѓе на Балканот, во што не успеваа верите и идеологиите на сите изминати империи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Брзо ќе мине. Па што не минало на Балканот...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тие сакаа да останат верни кон нешто неопределено, што не беше ниту идеал.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Зашто не може да има збор за нешто што не постои. Како зборот стол, на пример. Зарем би постоел ако не беше направен.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Морам да внимавам, да не се посрамотам иако не по моја вина нема жена што не ме посакува.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Таложат омраза што не знаат каде да ја истурат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тие се сега една мала толпа која, како секоја толпа, си има свои правила на однесување и не се обѕира на она што е вистина, или што не е вистина.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Има факти што не можам да ги побијам и тоа го признавам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Всушност, излезе дека единственото нешто што не сум го прочитала од него досега, а што било литература или претендирало да биде тоа, се тие писма.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Седнав на масата над оној бел лист хартија што ме обврзуваше, што не смеев да го напуштам и да ја прекршам мојата нема заклетва на верност, и бавно и болно зедов да го пишувам пак она што веќе го спомнав, а кое божем секако треба да биде запишано: “Утрото станав и побрзав кон бунарот за сега денски, спокојно, на болскотот од сонцето, да видам како се мрешка водата и како мојот лик се топи во тие нежни бранчиња.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сѐ што не е наведено во поканата - можете да го сметате за дел од изненадувачкиот процес. * Доколку изненадувањето наведено погоре, не биде пријатно или не ги задоволува вашите очекувања - парите нема да ви бидат вратени!

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Од него, како што може и да се претпостави, не стана ништо, освен ноторен пијаница, разбеснет во своите хирови, бидејќи немаше нешто што не му било овозможено.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Пред некој ден ги расчистував старите работи во гаражата на татко ми во населбата, која сега веќе е одалечена само неколку минути возење од старата зграда што не му потклекна ниту на земјотресот и го пронајдов плишаното зајаче што ми го купи чичко ми од првата плата. Преживеало!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Најмалиот брат на татко ми секогаш доаѓаше со полн багажник играчки од Германија.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Нема патник што не ќе застане над мостот што ја минува реката Ропотамо, која се влива во Црно Море под самиот Созопол.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

На 30 март му се вратија главоболките. Најнапред најавени од остар писок во главата, уште понеснослив од оној од локомотивите што го означуваа успешниот крај на неговата мисија, само таков што не сакаше да престане.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таквата склоност се легитимира со „острумниот“ талент што не се чувствува врзан за класичниот канон.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

А тоа што не е Ах, тоа што не е Некаде самува И таговно Пее. кожата Црниот Кафез На моето Бело Пиле. кавал Блажена гранко Дрво, Низ кое се расточува Мојата Лелеава Душа: Кавал. од полен - болен Од полен Болен Од Билки Збран А Не- раз- бран. кој целееше во птицата Утринава Си го држам срцето в раце И Прашувам: Кој целееше во птицата Та мене ме погоди? се будам...

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Кога имаат тефтерче, немаат молив.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Кога имаат молив немаат тефтерче и така уште ненапишано го забораваат токму она што не е за заборавање.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

На крајот, еве повторно нешто што не може да се спречи, нешто што (овојпат во инверзија) и Господ - бог не може!

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Сѐ поблиско и поприфатливо ми е сознанието дека сѐ што не е традиција е една минливост и - плагијат.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ене а златната, нѐ чека, — му одговори Толе и покажа со глава кон Сливина(Планината со густа борова гора), која ги чека сите оние што не сакаат да го ведат грбот и да ги собуваат шалварите на заповедите од Мефаила и другите властодршци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Значи, една веќе етаблирана уметничка стратегија која не само што не носи ништо ново, туку и делува како кочница во имплементацијата на новите идеи и зафати.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Божем откриваше тајни што не треба никој да ги знае, говореше тивко со крајно поверлив призвук во гласот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Зашто во овој свет, ако гледаш и размислуваш, никој не прави нешто што не му треба.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И ако замислиш нема педа земја што не е натопена со човечка крв и нема чекор земја во која не лежи закопан човек...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Меѓутоа, на лаичката публика што не располагаше со такви сонди за да продре толку длабоко во историјата на уметноста, ѝ остануваше или со бегол па и презрив поглед да помине преку мачканиците на платната или да се препушти на начудувањето пред ѓаволското оро од богатство до експлозија на бои, во кои можеше да си замисли или препознае што сака: расцветан трн, изгниен чинар, скршена играчка, дел од човечки лик со око во уплав.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Свесен беше дека со тоа, а и со своето упорно практикување на новите пристапи во дијагностичката и тераписката практика сѐ повеќе се оддалечува од своите колеги, а пред сѐ од својот шеф, кои сите заедно не само што се каеја дарувајќи го со незаслужени титули и на тој начин го изедначиле да им биде (пак незаслужено) рамноправен, туку и сѐ погласно се обидуваа да го дискредитираат во лекарските кругови и да го прикажат како шарлатан од најдолен тип, кој со вербална вештина се претставува за она што не е.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

За тоа време, додека се седеше и се вревеше заедно, јас сепак забележав како тие тројца одвреме навреме си праќаат ишарети, додека вториот помошник пак не стана божем по мала нужда, а се задржа трипати по три големи нужди, и мене тогаш ми стана јасно дека тој ни ги враќа украдените пљачки од нивниот шлепер во нашта кола и пцува мал да си најмал да не си и да не работиш залудни работи што не ги работат постарите, кои не прават дупки во вода туку си пијат вино, зашто чаушот нивни заради шише вино си ја продаде душата и помисли дека овие клатикуровци се од наша фела, па ај да не им земаме работи што не им требаат ами да се провеселиме на нивна сметка, и до зори ако ни заоди.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Навтапито ги прескокна скалилата, влегоа низ вратата без чукање или ѕвонење и ја затекоа идната снаа облечена а разбушавена, расплакана и уплашена, како мемоли нешто што не можеше да се разбере.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Има душа, душо! Сѐ што не може да си го објасниме, а тоа не е малку.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тоа се здружените полициски сили од двата града, на кои им здодеало да се тормозат со затвореници што не ги ферма ни судот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Факт е дека Дишан ја одбира еротиката како тема која е апстрактна за неговото творештво, така што природно го нагласува впечатокот, бидејќи ако и постои нешто што не ја поттикнува рамнодушноста туку, напротив, ја возбудува длабоко продирајќи дури и во митот, тогаш тоа е човечката сексуалност заедно со инцестот и смртта.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Но, во тој случај, ќе беше изоставена убедливата истражувачка метода на Тортон Вајдлер во книгата „Мостот на светиот крал Луис“ (The Bridge of San Louis Rey) - една скрупулозна студија на биографиите, напишана со цел да ја оправда случајноста кога пет личности што не се познаваат страдаат при рушењето на еден висечки мост во Перу.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Оттаму произлегува дека откривањето на тоа што е вистина а што не е, не е животна задача. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 99

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Даниел се движеше со голема брзина во својата сопствена орбита, една во универзумот на другите, сите јуреа кон дестинациите и кон судбините што не беа нивни избор.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Зјапаше со празен и вкочанет поглед што не гледа ништо, зашто неговиот поглед беше свртен кон самиот себе.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога ќе исчезнат конкретните облици, кога ќе се случи да блесне песната во нов замаглен предел, дамнешното кога ќе се престори во некој притаен порив по нешто што не се преповторува, видливото кога ќе се преобрази во одблесок на невидливо, ете, и во тоа е смислата на поезијата.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Настапи штама. Луѓето очигледно беа и вчудовидени и речиси исплашени зашто, по пауза, Стамен Мивката рече: „Луѓе! Ако е ова вистина, којзнае што не чека!“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Откако во куќата на Спира Клечев влезе Паца, не остана жена во селото што не сакаше да наврати да се изнагледа и да се изначуди.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

А крмакот тогаш гровташе легнат во таа калта во дворот мој, каде што жена ми ја истура нечистата вода што не ѝ треба.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Бараше да се создадат претпоставки за воспитување и образование во школскиот систем, кои како прва и основна вредност ќе ја признаат националната култура, оти таа била „пиреј што не може да се искорне“, иако комунизмот, таа беда на духот се обидувала и тоа да го стори; рече дека денес, повеќе од кога и да е, се пристапува кон создавање народни спортски и пејачки друштва, младински и студентски сојузи, во кои се јакне националниот дух и свеста за народниот карактер на секоја голема уметност, а сѐ удира по сето она што одбива да се декларира како народна уметност.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И ѝ раскажа на Луција за случката со мотоциклот, онаа со возењето на едно тркало, но ѝ раскажа и за онаа ноќ кога јас ги забавував девојките качувајќи се на скала што не е потпрена на ништо; таа не веруваше, се смееше, се држеше за челото и велеше: „О, не, па тоа не е возможно! Не, не тоа никако не може да биде!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во Партијата сите носеа маски, играа ролји кои не им припаѓаат, и во трансот на поистоветувањето на она што се со она што не се, се соживуваа со маската и ролјата што ја играа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Дури и во случаевите кога таткото ја немал среќата да го запознае синот, синот го продолжува и животот на таткото покрај оној, на мајката!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Еве, само ова му го пренесов, а потоа, за да обезбедам отстапница, се исклештив сосема непотребно додека објаснував дека сум имал впечаток оти зборовите на Ристе декоратерот ми се потсмеваа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оние што не ги бев видела дотогаш; оние на кои не се имав сетено дека постоеле во сите денови на војната; и се разбира најсетне, оние што можат да потрајат и подолго од еднодневна употреба.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А кажете ми го тоа машко што не побрзало да се угледа на родениот татко.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како светкавицата што не ја очекуваш во темнината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А тој ден Даскалов ми донесе повеќе пакети млеко и јајца во прав; тенекиини кутии со месо, детска облека, па дури и фустани.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му го спомнав само оној дел од разговорот со Ристе што се однесуваше на Маџунката од Криви Дол; за мајсториите на Маџунката во правењето на ковчези; а патем ја спомнав и последната желба на мртвиот, како и иштавот на покојникот што не смее да се погази.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или, гласовине, што не избираа ни час, ни време, дури ни патека само за да допрат до мене биле и нешто друго освен нашепнувања?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А и она негово име Иван, што ми го навести сонот, не беше рожба на случајноста или на мојата досетливост.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Првиот, што можам и денес да го распознаам и за кој по нешто и знам (иако го пресретнав уште таму, на вратата од почетното распознавање на животните знаци), беше оној: дека сум најдена под високиот брест на тромеѓето помеѓу Моинци, Зрново и Подлог.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ги бараа и оние земји што војуваа и оние што не беа во војна.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Се сеќавам на една случка што не можам да ја премолчам.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

А некој само заради тоа што не зготвиле до саатот што дале теир!...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

И токму нејзината изведба, како што забележа Итан Морден, им буди на геј-мажите завист и очај.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Изведбата на Џоан Крафорд во Милдред Пирс очигледно е изведба што секој кому мелодрамата му е по вкус – односно, секој што не може да ги заземе, што не посакува и што не може да се стреми кон величието и престижноста на трагичната возвишеност – не може да не ја подражава или да ја преизведува. ‌Сигурно, ненадминливото подражавање на Џоан Крафорд на мајчинското мачеништво и абјектност не ги одвратило поненадарените исполнители да ја „играат“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Многупати правиме нешта што не ги сакаме, или не правиме ништо за нешто што многу го сакаме.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Сѐ што гледаме е само одблесок на она што не можеме да го видиме.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

На оној на Вуди Ален сигурно е обратно. Search Tips Иван еднаш пребаруваше на Гугл сликички од змејови, и сѐ му излегуваа некои што не ги бендисуваше.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Наместо мрачен предмет на желбата („ја барам раката на вашата ќерка“) таа историски станала функционален додаток на секоја жена лакиран аксесориз што не само што е чудно да се бакнува, туку е сѐ почудно и нежно да се фаќа.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Уште пред да ја затворам вратата од собата чув како Вера го праша тато: - Жената што ја сретнав на вратата, која пред малку излезе од кај нас, сигурно е некоја роднина што не ја познавам. Некако чудно изгледаше, страшно налутена.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Јас секој ден одев во просторијата во која се подготвуваа костимите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оние другите, кои не посакуваа да бидат нешто друго во овој свет, туку сакаа да бидат она што се во еден поинаков свет, си подготвуваа облека која требаше да ги заштити во овој свет овде – си правеа оклопи, или наметки од жица кои изгледаа како кафези; си подготвуваа костими кои требаше да им помогнат да се изборат со овој свет, и во нив се престоруваа во опасни животни, или во ѕверови од некоја фантазмагорија; си подготвуваа облека која можеше да им овозможи да побегнат од овој свет, па си правеа крилја за да одлетаат, или си кроеја облека што не беше облека, туку ткаенина која обликуваше подвижен ѕид, ковчег, камен.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа што не го гледате, а го слушате, тоа сум јас и ви зборувам далеку од вашите очи, скриен под врвот на планината во месноста наречена Мрак.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Преку владиците Бугарите сакаат да истребат сѐ што не им е пријатно, а најмногу црковно-општинската самоуправа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А ни присоединувањето кон една од балканските државички, што не е никојпат возможно, ни делењето ни окупацијата не се возможни без револуција одвнатре.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но великодушноста на Србите е само затоа да ја покажат умереноста на својот апетит и справедливоста на нивните барања: Ете, не го сакаме тоа што не е наше.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

60. Вистина, со националното прашање ние ќе се занимаваме 20-30 години, но кривината за тоа лежи во нашите претходници што не ја сознаа сета негова важност и не го кладоа да зрее.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Природно е дека ќе ги употреби Грција сите дипломатски патишта за да се задржи во Македонија на тие позиции, каде што се наоѓа од средните векови, особено од времето на турското завладување на Македонија, а грчките интереси во Македонија се бранат не од една Грција, а и од големите сили што не сакаат да се засили словенскиот елемент.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Значајно е, меѓутоа, што не само што не биле сите лидери на Организацијата против дејноста на МНЛД, па значи и против Мисирков, туку некои од нив имале дури и идентични или еднакви гледишта за основните прашања за македонското ослободување.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се разбира оти се зачува само она што можеше да се зачува и што не сакаа да ни го земат, зашто не им беше нужно и не беше опасно за нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

147. Македонија под српските кралеви, особено под Душана, имаше полна самостојност во внатрешните работи и тоа таква со каква што не се ползуваше ни еден друг дел од големата империја на Душана.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие што не се со него, се против него и се негови непријатели што треба да се истребат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако пак тие мислат со нас да не се церемонат и да нѐ лажат Европа и нас со реформи што не ги исполнуваат, тогаш не ќе се зачуди Турција ако и ние ги обрнеме нашите погледи кон Европа и од неа бараме да се воведат во нашата татковина со сила тие реформи што се признаваат од силите европски за вистинска требност за успевањето на религиозно-националното и културното развивање на македонските рисјани 5.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Грците со црквата нѐ експлоатираа нас и сакаа под турското владеење да го направат она што не можеа до него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Престојот во руската престолнина, активното следење на европскиот печат и живиот допир со европската дипломатија во Битола (и посебно со руската, особено по враќањето од Македонија) му овозможија на Мисирков појасно да ги согледа и оние моменти што не беа видливи низ чадот на секојдневните борби на револуционерите. 49.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но борбата со пропагандите во Македонија не е чекор назад, туку напред, зашто и тука имаме работа со борба за слобода, со борба со мрачните сили што не ѝ дозволуваат на нашата татковина сама со свои очи да ги гледа своите интереси, ами ѝ наврзуваат очила што ја замрачуваат вистината и ѝ придаваат бугарска, српска и грчка боја.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Комитетот кажуваше дека нема чети, нема противдејство на реформите од негова страна, а пак Турците кажуваа дека има чети, населението дека има оружје и се готви за востание, војската има постојани судири со четите, четите ги убиваат мирните жители што не ги слушаат и му се верни слуги на падишахот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но ако во историјата на културниот развиток на еден народ има два периода, меѓу коишто има еден како трети, но којшто е период на застој и е како непреодна стена меѓу нив, – тогаш во новиот период на развитокот на националното самосознание имаме преродба на народниот дух, коешто станува вистина врз стара основа, но во него влегуваат многу нови начела, во согласност со духот на времето и со специјалните потреби на народниот живот и неговите пројави. 160Таа преродба се одбележува и во книжевниот јазик и правописот: како едниот така и другиот се горе-долу слободни од некои традиции што не се согласни со современата состојба на разговорниот јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нерамностите што ќе се покажат во јазикот на мојата книга се сосем природни и ќе може да се отстранат само при едно подлабоко знаење на централното македонско наречје, со што не можам да се пофалам.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

97. Бугарите „скрепја серце” можеа да чујат таква новост што не можеше да им биде пријатна.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со постепеното одделување на македонските интереси од бугарските, со земањето на македонското прашање во свои раце и најпосле, и најмногу со сегашново востание Организацијата како резултат го постигна тоа што не го претпоставуваше: наместо слобода да бараат, сега во Македонија мнозина се убедени дека ни треба полно пресечување на врските со сите балкански народности и култивирање на сѐ што е во Македонија оригинално и свое: јазикот, обичаите, историјата, писменоста, народната литература итн.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Камиони натоварени со оружје доаѓаа преку порозните граници, а на оние територии што не ги контролираше државата се складираше оружје.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога Господ Исус Христос ќе се појави од небото со моќните ангели свои, со разгорен оган, ќе ги казни со вечна смрт сите оние што не сакаат да го признаат Бога!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Подобро е да молчиш, ќе речеше, оти пеејќи, ем ќе ги изнервираш оние што не сакајќи ќе те слушнат, ем самиот ќе се разочараш од фактот дека си дудук за музика.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

И така, во нивниот слеп полет со лоши инструменти, го одредуваат не само местото каде тие ќе се приземјат, туку каде ќе ги приземјат оние што не им се блиски или што не им се на очи.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Едноставно, претставите ги делат на комедии и на оние што не се тоа.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Оние што не го прават тоа се однесуваат неприродно.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Прво: Ако се вистински актери, би имале потреба, како што би рекол Гротовски: „Да снесат јајце, да ја испразнат или промовираат креативната моќ, онаа што не ги остава мирни ниту дење ниту ноќе“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Во далечина се лелеел предаприлски воздух и можел да биде река на стопена срма, тек на проѕирни настани од волшебна приказна од која во душите ѕвонат танки жици на тага по нешто што било и што не ќе се повтори веќе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Не“, рече Никола Влашки. „Нема болка што не сум ја совладал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Зошто тртката, мајче. - Зашто ни тогаш немало светци. Станувајте и патувајте.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но сепак стоел смерно како човек што не бил никогаш до работ на искушенијата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никогаш никој во животот не бил толку сотиран да умира во страв од нешто што не видел и што не сонил.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од лицата им се губела зимската мувла.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зошто тој црн Онисифор, без влакна само во подмолните очи, носи златна обетка на левото уво?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Господ е на страната на умните. Тој веќе ги одбележал улавите. - Благослови ме, мајче.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И пак месото им останало наежено: руменилото паѓало на чисти и здрави кожи, можеби тоа ги закитувало младите образи и во мразулчави јануарски дни и ноќи, секогаш, на ветар и под виулици, како ни од претскажувачко жолтило што не се ослободувале старците, посебно побогатите, по низа години без допир со надворешно струење на воздух и со навики за севозможни уживања во затворени одаи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Плачејќи над нас, паѓам од смеа. Солзите не ги разбудуваат оние што отишле и што не ни рекле збогум и проштавајте.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој плукаше во огнот и раскажуваше, оние што не му веруваа не го засегаа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Млад е“, рече жената. „Ковчињата му се меки. Да викнам ли бајачка?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

За она што не ќе можеме да платиме, ќе работиме. Качари сме, колари, казанџии.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најверојатно познавал секакви пијачки и напивки со кои се пречистувала крвта и секако по несреќа залутал меѓу шуплоглав свет што не можел да сфати дека по такви екими каков што е тој копнееле далечни калифи и нешто поблиски везири.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ги оплакувам живите“, рече Марко Марикин.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Дојдени сме како пријатели но можеме и да ги запознаеме вашите закони.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Наеднаш навистина како да ја поклопила магија на пролетта што не можела да биде далеку од нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

4 Пред поаѓање не знаеле дека патем ќе ги следи нечујно и со замрзнат здив непознато чудовиште.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со долгите раце можел да биде и крадец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ти реков, тргај ми се од очи“, со изменет глас ме помоли и јас знаев дека е пак оној вчерашниот Онисифор Мечкојад што не простува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не му веруваа и сепак му завидуваа: никој од нив не видел бела вдовица, никој не се облажувал со шербети во долги чаши од син биљур.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Без брзање се исправи на нозе. Можеше засекогаш да ми ја затне муцката со удар. Од сеченото чело му протече крв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Косите, повеќе лилави отколку црни од јад или побелени од спомени, ѝ ѕиркале од под забратката и биле некако призалепени за скаменетото лице што не познавало насмевка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лесновските мајстори веќе делкаат камења.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И со насмевка што им била својствена само на најблагородните левантински филозофи што во своите мисли го ставале човекот над верите и над расите, бавно, со свиркање на воздухот од неговите гради помеѓу секој збор, објаснувал дека ниедна болештина не е посилна од возвишеноста на духот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш игуменијата се сетила за нешто што не го спомнувала до тој ден.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа е мојата гаранција дека ти никогаш не ќе смееш да постигнеш на мене, та дури ни во вид на еден од оние твои фамозни куршуми што се наоѓаат таму каде што не им е местото.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

И покрај тоа што на вратата се повторува договорениот знак, тројца во собата заземаат позиции што не допуштаат да бидат изненадени и измамени.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Русе седи на мостето, На мостето искршено, Банџе се вози во чунчето, Во чунчето на предница: (арија) Сам си весла, сам си прави, Песна пеи, лудо, сѐ за тебе, Песна пеи, лудо, сѐ за тебе Како да те, мори, граби! (арија) Бог да бие, Русе, твоја мајка, Твоја мајка, Русе, Ангелина, Што не те дава, Русе, кај што сакаш, Тук’ те дава, Русе, кај што нејќеш... (Додека Антица, потресена од песната, силно плаче, кумот расположен гордо го отресува ќесето и фрла бакшиш во дајрето).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

ИЛИЈА: Се разбира дека ми е мака, кога моите сонародници си ја менуваат народноста, но пак ме теши тоа што не само меѓу народот македонски има такви, туку насекаде ги има такви како тебе — расипани души.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Беше тоа пак само едно просто продолжување по посоката на будењето, само едно растење на осветувањето во него и тој сега плачеше, увиснат и безволен за секакво друго движење, од тоа, што не можеше никако поинаку да го искаже она, што се случуваше со него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Само една огромна, до болка раззината ужасна глад, во тие испрекрстени писоци, пред кои се отвораше и молкнуваше целата Долина, сета ноќ, сиот свет, престорувајќи се во некаква бездна празнина, што не можеше дури ни да се одзвие, ни да одекне, ни да одѕвони.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше еден сосема тих глас, а по него еден длабок одглас на нешто како далечен истрел, кој потоа како да се повтори од поблиску, а низ сето тоа, едвај дофатливо за слухот, се носеа последните одзвуци од нешто, што не беше ни писок ни волчешко завивање, а тој во таа своја потонатост можеше уште да помисли дека вака може да се разреси во своите последни одзиви само човечкиот вик.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ќе ми го обели образот, а јас ќе им ги затворам муцките на сите што не веруваат во него.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тешко поминуваа тие два дена. Пустина што не може да се изоди.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Зар не е одвратно тоа да влезеш под кожата на оној што не можеш да го поднесуваш ни со чувството ни со мислата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Арсо паѓа во некаков опасен транс, лудило што не знае за мера и граница. Тој сѐ повеќе се дразни.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Европејците донесуваат навистина нешто ново и убаво, не е разумно да се одречува тоа, но има нешто што не чини и треба да се одрече и осуди, а младиот лесно го прифаќа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И тој останува само со придушено дишење и со потисната свест за нешто што не смее да се случи, за нешто што треба да се постигне, но што сега, некако, отскокнува во недостижна далечина.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Со газдата на дуќанот не се бакнавме, ама не ми удри ни „сиктер“ клоца дека му доцнам само три месеци со наемнина, ама има разбирање за мојата финансиска положба, а и јас за тоа што не беше срдечен со мене, а и незгодно е, многу ми е ачик дуќанот, па ќе види некој, па од несвидлак ќе ни извади муабет... па после, бруки и срамои!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А за тоа, за печење леб, зашто ништо што е погано не смее да дојде направо во допир со лебот, а погано е сѐ што не е природно, за завалување на фурните и вршниците, употрабуваа слама, измешана со суварки, или со дрвени трње.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Епилогот на оваа „дискусија“ (во која што не дојде до збор партизанот) беше сосем очекуен: партизанот ја извади од внатрешниот џеп на палтото својата збирка, внимателно завиткана во еден италиански весник, и - им ја даде.

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

Единствено и тој што не се чешла, туку гордо ги расфрлува кадравите перчиња по челото и по тилот и ги сокрива под нив и ушите.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Уште рака што не фативме, велам, уште што не се поздравивме, ба му ја!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така ги мачеше. А ги мачеше и селаните што не купиле пушка. Ги тепаше.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ах, што не можат очиве да ми го видата!...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А на пругата, што ќе видиш: купишта војнички казанчиња, матерки, порции, пушки без кундак, железни колци и ногалки од топови и шлемови и што не. Сето истурено, израстурено, сплескано.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тие што не стасаа да ги земат Грците, ги зедоа Србите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сѐ што не си јал мислиш дека не се јаде, вели. Ја закачувам потката во градината и гледам дали никнал босилекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И отидовме: ќе ја земеме Велика. Ама сватовите се опијанија и заборавија колку има, колку нема, што им треба, и што не им треба.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Уља и Велика како врзуваат крај со крајот, Горица сега да ме види не ќе знае што род сме и сигурно ќе бега од мене, улав живот, ебати животот наш, да не се делевме заради мене може поарно ќе живееја, ама човек не треба во ништо да верува и најубаво му е на оној во ништо што не верува, во ништо што не се надева, барем него ништо не може да го изненади...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не сум го видел, вели Секуле, и среќа за него што не сум го видел.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И тешко на оној што не ќе си го запамети името и годината на раѓањето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ќе ти помине, Јоне, му велам, нема болест што не поминала.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ако го заградат, ќе изгорат, ми вели Јон, оти нема плот што не ќе го прескокне сонцето, ми вели. 57

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не се догледуваат оти се во душата, а душата е секаде до кај што стасува умот. „Ако тревата мрда, а ветер нема, има нешто друго што не се гледа.“ Така велеше Лазор Ночески.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само еден господ го знае местото што не може да го најде смртта, ама како да го прашам господа, кај да го најдам да го прашам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Е, добро што не си го видел, му велам јас на Секулета Дамјановски.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Да не си каснал нешто, велам, нешто што не е за јадење, велам, и почнувам да плачам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не сакам да ја најдат војниците, вели, и не сакам да се учи некој што не се одбира од свирење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Од неговата желност да се трча по сѐ што лета, што бега, што тече и што не може да се задржи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па еднаш си велам: подобро што не знам, што не можам да ја погодам. „Стравот е страшен само за оние што му се плашат“ , си спомнувам на зборовите од Лазора Ночески и се враќам кај Здравко.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Најсилна војска е онаа што не пука, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Среќа што не ме гледаат децата, да не се плашат. 83

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа што не гледаше и тоа што одлета, рече.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А живо сребро беше, в раце што не се држи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да бидеш виновен за нешто што не си го направил.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ако некој сака да се откаже од мене, поради нешто што не го правам добро, јас попрво се откажувам за да не бидам губитникот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Е, тоа се нарекува казна која следува после користењето на нешто што не го заслужуваме.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ова го правеше поради тоа што не го примаа во војска.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Наредните денови по доаѓањето, Богдан започна да ја средува куќата, да ја чисти, да го брише правот и пајажината, да ги брише црнилата на прозорците за да влезе светлина, да ја осветли мрачноста внатре; го истружи подот и им го врати на штиците изгубениот изглед и сјај; ги вароса ѕидовите на собата и внесе свеж здив; го измачка со малтер ѕидот кај водарникот што го изела влагата; ги ископа оние влажни, позеленети флеки на некои места на ѕидовите што не ги покриваше и обелуваше варта и кои му личеа и го потсетуваа на земјата што ја врвел и повторно ги малтериса и вароса; ја подмачка вратата да не чкрипат резињата, ги дотера прозорците да се отвораат и затвораат; ги поправи федерите на креветот да не пропаѓаат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

На Запад тоа се развиваше и како регуларна државна институција, како шпионажа, агентура, разузнавање и што не уште.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Маската падна, - рече татенцето со победоносен тон како да го чекал само овој миг, - маската падна, - повтори, камуфлажата не трае долго, како пудрата што кај нечесната жена се брише (уште спореди татенцето), - како пудрата што не може да го прикрие лицето на нечесната жена, додаде некако деликатно, искусно.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Оној што во тоа беше најагилен, што најмногу се истакнуваше можеше да стане командир на одделение, одговорен на секција, дежурен во кујната, надгледувач, можеше да биде меѓу првите при јадењето (што не беше малку важно), - со еден збор таквите другари во сѐ предначеа, беа наградувани, привилегирани.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Немаше дете тој час што не се помести од стројот, што барем еднаш под влијание на Трифун Трифуноски не замавна со рака.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ако болеста е случување кое ни е непријатно како спомените што не можеме да ги промениме, пресреќно заклучив дека сум болна.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Другата е „отфрлање, значи убивање, на она што не може да се вклопи“.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Судбината како да сакаше да се најдат двата големи поети во една точка каде што се соединуваат едниот со другиот егзил, каде што се остварува враќањето од него, неговиот можен крај, пред новите почетоци...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

XXII И така, крај ова Езеро, уште пред да започнат моите дипломатски години, пред да се сретнам во Тунис со Јасер Арафат, како амбасадор во државата која не постоеше, а денес на некогашната држава што не постои, а тогаш ја претставував, го открив Махмуд Дарвиш, големиот поет на Палестина, живата поетска легенда на арапските поетски пространства, кој задно со поетите кои го придружуваа, небаре излезени од воените ровови, дојдени да сведочат крај Езерото за нивната борба за слобода, за вистината на својот народ.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И тука се чувствуваше вообичаениот мирис на варена зелка, заеднички за целата зграда, но беше некако пресечен од едно уште поостро испарување на пот кое - човек го знаеше тоа штом ќе го почувствуваше, иако беше тешко да се каже како - му припаѓале на некое лице што не е присутно во моментот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во секој момент од животот на кој можеше јасно да се сети, никогаш немал доволно за јадење, никогаш немал чорапи или долни алишта што не беа полни со дупки, мебелот секогаш беше исчукан и расклатен, собите недоволно загреани, подземната железница претрупана, куќите се распаѓаа, лебот имаше темна боја, чајот беше реткост, кафето имаше вкус на помија, цигарите ги немаше доволно - ништо не беше ефтино и го немаше во доволни количества освен синтетичкиот џин.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Следен од непријателски борбени авиони додека летал над Индискиот Океан носејќи важни пораки, тој го приврзал за себе својот митралез како тег и скокнал од хеликоптерот во длабоката вода, заедно со пораките - крај, рече Големиот Брат, за каков што не е можно да се размислува без чувство на завист.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дали контролата на Партијата над минатото е помалку силна, се прашуваше тој, затоа што едно парче доказ што не постои повеќе некогаш постоело ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Еве еден збор што не сум го слушнал со години. Лакеи!

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Некакво грозно претчувство, страв од нешто за што не беше сигурен што е, помина низ телото на Винстон штом го здогледа кафезот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа беше единственото што не ќе можат никогаш да го сторат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но за секого постои по нешто неподносливо - нешто за што не може ни да се помисли.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јас и не знам што истекува и дали истекува нешто оттаму оти го голтам тоа што не сакам да го видам. Како да голтам шлајм.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

За многу чаршијлии ти си сега тепе што не се досега.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Реков, имам документација и за гробиштата. Ги имам фотографирано сите шест што не се потопени и имам опис на сите. А случајно имам фотографии и од некои од потопените.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Има работи што не се за продавање...“, Симон некако наврапито рекол: Ами, тогаш и потопувањето на Долнец е еколошко прашање.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Нема место што не е осветлено од неговата блажена душа, оти на сите народи скриените тајни им ги откри разумно исповедајќи, на едни со писмо, на други со поука.

„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)

Пред сѐ заради тоа што не ни е среден односот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

– Која е таа раја што не му е покорна на силниот падишах?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Чана како да беше откриена во нешто што не треба никој да го знае, ѝ се рашета крвта по лицето, очите ѝ затрепкаа, а од устата иако се отвораше и затвораше, не излезе глас.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Има ова попладне прсти од блискост од свое. В месо да ти се вовлече и да молчи тешко и изморено, капнато да се протега под кожа во коски во сѐ што си и што не си.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Зашто ова попладне има прсти од блискост од свое в месо да ти се вовлече капнато да се протега под кожа во коски во сѐ што си и што не си. И не стој се искачи рекава го мина брегов ќе плисне врз тебе ти трчај да не те стигне сево попладне зад себе што го оставаш дур не го изгасне. Трчај гори попладнево.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Дали не направи нешто што не чини: дали проговори нешто што не требаше?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На неделата, или и пред недела, крштаваат сиромасите што не одат на пазар нарочно за крштевање ќе купат по некое бришалче од анот в село, ќе го внесат детето в црква и од црква — дома; бабата и нункото колку за адет ќе каснат и ќе си одат без голем калабалак и мастраф.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ни алишча барам, ни работа барам шо не може да работе алишча имам од Стоанка, ќе има шо да носе, а дал господ и сермиичка, сама да си потправуа по нешчо.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Навистина, идат Евреи и во овој град како по сите градишта, но не во тој нивни празничен ден во кој што не работат, ами ја прибираат вересијата од своите многубројни муштерии.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Друго не можеа да ѝ забележат освен што не беше сплетена „прцле“ та ѝ викаа „стришко“, други ја презираа што оди со машките во училиште и ѝ викаа „машкар-камара бик Стојна“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Имаше во таа негова запршка разни лути зачини: еден дебел камионџија што се заканува секому што ја оспорува историската вистинитост на неговата вера, еден ѓоа-научник што ги учи децата дека луѓето и диносаурусите се создадени во ист ден, една згодна девојка што смета дека Бог ги мрази педерите, еден пастор што намлатил дебели пари од продажба на своите молитви на ДВД, еден американски сенатор што верува во доаѓањето на Судниот ден кој ќе потепа пола човештво, еден протестантски проповедник што е убеден дека хомосексуалноста е болест, еден рабин што го толкува Холокаустот како заслужена небесна казна за неговиот народ, еден арапски музичар што се залага за верските права на муслиманите вклучително и правото на ликвидација на бласфемичарите, една мајка што ги убила своите деца затоа што Бог така ѝ наредил, еден оџа што попува дека света задача на неговата религија е истребување на неверниците, неколку мормони што веруваат дека луѓето со поинаква боја на кожата се грешни, разни исламски маченици што вршат самоубиствени акции, колони христијански фанатици што паѓаат во фанатичен транс, неколку Евреи што трескаат глава од ѕид, неколку претседателски кандидати што не веруваат во теоријата на еволуцијата...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Со премин од политеистичко во монотеистичко општество ваквиот однос прераснува во менаж-а-троа, па под крзното од опосум се вгнездува по еден шаман, поп, рабин, оџа или тибетски лама, којшто кажувал што смее и што не смее.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Студирањето се плаќа нешто симболично. Државата покрива поише од 70%. За другите 30% не постои студент што не се снашол.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Гараж–сеил – у превод ”бувљак пред шупа”. Се организира со цел да се отарасиш од ствари што не ти требаат или не ѝ се свиѓаат на жена ти.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

XXX Има едно вовче од детството кое не стигнало на својата последна станица, вовче што не престанува да се префрлува од сон во сон.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во огромната челуст на тишината невратно се губеа притаени пцости, злокобно тропање на некакво железо, неразбирлив шепот и сѐ што не се слушаше, и сето она што сивите луѓе, го носеа под грло, зашто 'рбетникот на големиот организам на колоната беше скршен.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Додека француските материјалисти го подложија на најбеспоштедна критика сето она што не му одговараше на здравиот човечки разум, прогласувајќи го разумот само за еден составен дел од механички сфатената објективна природа, — Кант со прониклива критика на тој разум дојде до заклучокот дека природата и разумот се две изделени „ствари за себе“ и дека формите на познанието му се дадени на разумот “a priori”.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

– „Море што не проговориш, бре Силјане, да речеш добровечер, му рекол мажот, или помози Бог?

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Тоа само му било мака, што не можел да види некаков пат и да види некоја човечка трага.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Остај се, бре чедо, од лошиот ајљазлак што си го фатил; остај се од тие лоши другари што не се домаќинска челад; тие те лажат, бре синче, да арчиш пари по пустина, та и ти да се осиромашиш после како нив!

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Но, она што не влегло во неа, може да излезе неизмерно поупатно за вистинската состојба на апстракцијата.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Здолништето, она што не ѝ досегаше на Катерина ниту до колената и од кое добар дел од нејзините нозе остануваше незгрижен од туѓите погледи, особено кога ќе седнеше, го немаше виснато на ниту еден од потпирачите на столовите ниту пак на кваките од прозорците.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во ред, да претпоставиме дека М Ѓурев воопшто го нема посетено другарот секретар во спомнатиот понеделник; дека не ја видел белезицата на раката на Ботка; дека сѐ ова што се случува со него во затворов овие денови се некои необјаснети привидувања; дека и кај него, еве, дошло до тоа пореметување на рамнотежата помеѓу она што не било, и она што тој мисли па дури и верува дека се случило.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Кажи: имаш потреба да се скриеш од сѐ и од секого, ништо и никој да не те гледа, така ќе ти биде полесно да излезеш на крај конечно на крај на светот но барем кажи: тогаш сфаќам дека се претворам во некого друг налик на говорна фигура, и се гледам со очите на другиот и не сум сама, не сум јас ... кажи - очите на јазикот дебнат саноќ, дебнат везден јазикот е видовит гата, прорекува и се провлекува отаде времето кога му се испушта да каже нешто што не треба кажи: јазикот не е само јазик!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Таа ја отвори вратата. „Мамо!“ „Да.“ „Што е логика?“ „Логика? Па, мила, логиката е сознание за тоа што е вистинито, а што не е.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тука се тагува, се жали, се трча зад камионите двапати дневно, се плаче, а ако некој рече нешто што не чини, а никој денес не знае што чини и што не чини, тогаш на огласна табла како што го направиле редот: контра, луд, арамија, плашливец, неранимајко...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Дипигус се навредува и, пред да излезе, дрско му вели на господинот Сенка: - ќе ви дадам еден совет, почитуван господару, како да ги истрезните тие ваши пијани послушници: мозок од овен што не се парел, треба да се стави во вода во која биле избањати мртовци; и тогаш само треба да се послужи, господине Сенка, слично како овие риби и змии кои помалку еднолично ги имаме на менито секој ден.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Догледање. Господинот Сенка е просто вџашен, и долго не може да се соземе од она што му го кажа Дипигус.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Ах, - пристори Луман и од бес што не ќе одмазди за својата смрт, со последните сили што му останаа во снагата, замавна.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Што не се скара со деда му ако тој не е јатак!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Бошко се врати дома проколнувајќи ја својата судбина која го доведе до ова да постапува како што не сакал и да прави што не е за правење.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Најдо помисли и вака му одговори: - Навистина на мака си, ма си изел што не се јаде и сега ќе тргаш!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Луман не му даде ни да се прибере: - Ти ли си тој што не плати! – му свика.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Толку заумен и посрамен, што не му ни текна да се одбрани, да рече дека така морал, како што им велеше на другите луѓе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Во селото секогаш ќе се најдеше некој што не можеше да плати.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

А тоа беше нешто што не смееше да му се случи на еден славен мачор.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Сака да ја завлече главата во чевелот на Зоки и така како збудален да јури низ станот. И уште што не!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

АМПО: А поимашлив не ќе кавдиса тебе да ти биде кум.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Затоа ти велам: на брегон, па кога ќе здогледаме некого што не е за кум, молчи зад дрвјето, а ќе наиде ли некој поимашлив, буп! детето пред него...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Сѐ што се случува во селото: добро или лошо, се случува на него: преку него врват и свадби и свадбари, и погреби и музики, и арамии и војски, по него во селото доаѓа една власт а си заминува друга, по него се испраќаат и пречекуваат луѓето за војници, печалбарите по светот; на него седнуваат старци и старици да се топлат на сонцето, на него везилките од селото се собираат да везат и пеат; на него се читаат наредбите на власта, по него се тркалаат бочви за да киснат во езерото; крај него се садат муренкови стебла за сенки; на него говедарот го собира добитокот за пасење; којшто ќе дојде од градот или околните места да купува и продава, на него купува и продава; тесните сокаци: одат кај ќе им текне; се кршат, се извиваат, се провираат меѓу куќите, кружат и пак одново се враќаат и излегуваат на широкиот пат крај езерото; по отпадоците што се фрлаат на нив, се знае која куќа што готви за јадење која што заклала; која бара заскитан добиток или деца, во која се веселат, а во која водат војна; по тие сокачиња, ако си невнимателен, можеш да се чукнеш во столче, во синија, во каца, во кош, во тезгере, да се слизнеш на лушпа од тиква, од лубеница, од лепешка; да цапнеш во бразда што одненадеж ти излегла, да се сретнеш со натоварено добиче со кое не ќе можеш да се разминеш; да ти лавне одненадеж од некоја порта куче, да те запраша некој кој си и кај одиш, да те викне некој што започнал сам во дворот да пие; низ нив и зиме и лете струјка ветер од езерото и шишти како низ тутурка, како низ оџак; галеб кога ќе се најде во нив, креска како да се загубил; боите на куќите: сината: луѓе вљубени во езерото, во мирнотијата, во спокојот; мудри, темелити, неизбрзливи во ништо, сигурни во она што го прават и говорат, верни на она што го преземаат или ќе го наумат; добри, предобри, душицата како на дланка да им се гледа; засакаат ли нешто - се врзуваат за него трајно и за век, како што се врзуваат земјата и историјата; зелената: скитници; непостојани во сѐ: во потфатите, во работата, во мислите, во духот, во зборот; она што го започнале денеска да го кажуваат, ќе го завршат вечер, утре, или никогаш; не држат многу за ред, за збор: зборуваат за работи што не им се доволно јасни, одговараат на прашања пред убаво да размислат, решаваат пред да бидат наполно сигурни; слобода и ширина имаат во сè; жените со рулче на раце или на босици седат на прагот; децата им мочаат кај им е ќеф, седат на прагот или скитаат по сокаци; очите им играат како во масло.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Само на една грозна чапја не ѝ ја сврте шијата како на другите, туку ја пушти назад ставајќи ѝ прстен на ногата на кој напиша: „Почитувани цареви и кралеви, не пуштајте ги овие птици ваму каде што не им е местото, зашто ќе ја доживеат судбината како што ја доживееја вашите војски...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

На погребот на Профима се собра сето село: и тие што го сакаа и тие што не го сакаа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога го нема (напразно) црвениот мускул на утрото да се згусне со рацете на малото девојче што не е тука.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Тоа лето беше првата U.S. турнеја на Битлси и одеднаш сите почнаа да се прават Англичани.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Така еден ден додека ги врамувавме Мерлинките, Марк забележи дека го смета Џерард за премногу “комплициран”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Британските групи како Битлси, Ролинг Стоунси, Гери енд Пејсмејкерс, Кинкс, Анималс, Јардбирдс итн. наидоа и ги променија сите ставови за тоа што е, а што не е во фазон. Tough-big-city-teenage look или Mod и Edwardian.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Луѓето повеќе не знаат што сакаат, полесно им е да кажат што не сакаат.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Погледите секогаш ги вртат на другата страна, а слаткиот шеќер се топи уште пред да имаат можност да го вкусат.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Рацете со лисици му беа врзани за радијатор што не работи.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Тоа е гајба со забранети јаболки; ливада за пасење стадо мисли; речник што не го содржи зборот „диета“.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Тогај свјатии ангели, што ме водеха, туриха от моите добри работи на терезиа, и што не достигна, туриха от това што ми хариза свјатиј Василиа мој духовник.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

Настана непријатна тишина во која тетка Олга остро ја погледна тетка Марија како да кажала нешто што не треба.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога по неколку секунди се вратив во тоалетот, тетка ми не беше веќе таму сама - Кристина тукушто беше влегла и рекла „што смрди вака гадно?“ а потоа, кога јас веќе бев зад неа, „леле, што се случило?“

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се будам наутро и се чувствувам добро само додека не се сетам што не е во ред за тој ден.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Навикни се на затвор, навикни се на слобода. По навика се навикнувам, и на тоа што треба и на тоа што не треба.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

МАТЕЈ: Ти мислиш сѐ што не е ќелаво, е малоумно.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Сѐ што не те научиле на училиште, јас ќе те научам овде. Многу сте се распашале.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Кога се качуваше по скалите, на чардакот кучката и куталето ја довршуваа попарата што ја беше надробила баба од манџата и лебот што не ги изеде даскалот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Париз градот на романтиката, на шансоните, на шармот... и на сѐ уште што не стана моја реалност.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Иако ова не е она на што реферира Дерида со својот термин diffѐrance - нешто што не може да се задржи или сфати - една ваква анализа може да биде исто толку блиска како онаа што би го откривала ова нечујно својство на јазикот.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Течеше малку питка вода додека стигна врелата, па колку-толку пивнав и ја згаснав малку пеколната жед за да имам резерва во себе за наредниот ден, до првата чешма на патот што не можеше да биде ставена под контрола.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Што не си одиш дома?

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Мирабо (Mirabeau), говор во собранието 23. август 1789 ПРАВОТО ДА ТОЛЕРИРАШ Не доаѓам да прогласувам толеранција.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Го сакаа правото да ја планираат својата професионална кариера.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Најнеограничената слобода на вероисповед е за мене толку свето право, што ми се чини дека зборот толеранција што тоа право го изразува, е на некој начин тирански, бидејќи постоењето на авторитетот што има моќ да толерира, ја загрозува слободата на мислење веќе само со тоа што толерира и исто така би можел да не толерира.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но, да се прави сѐ што не може да му наштети на другиот е право што е очигледно и е веќе посветено.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кинеските студенти сакаа нешто што не беше спомнато од Маркс или од Маргарет Тачер.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тие сакаа да видат што има во нивните сопствени умови.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Дедо, заборавивме да провериме дали возот го вози чичко Јастреб, прјателот на тато, којшто на рацете има исцртано разни натписи и фигури со мастило што не се брише до крајот на животот, - се туфкав.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Така расправијата се префрлила на попот, што не било првпат.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Зборуваше со тон што не се запаметува но видливо побрзо одошто усните можат да му изговарат па изгледаше како малку да пелтечи.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

„Не сакам луѓето да помислат тоа што не треба“, рече некако налутено.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

А тој беше гас и гаќи со преседатељо на општината мислеше дека нему никој ништо не му можи и тој, заедно со овој Војнета наш мене ми ги имаше пуштено партизаните да ме убијат зошто сум бил кмет и сетне со нивни ниспет партизаните ме затворија а и уште да можи нешто најлошо тие мене ќе ми го сторат зашто тие сет вногу лоши луѓе ама и овој партизанскио суд што не ет суд туку суди само накодошени луѓе мене мана не можеше да ми најде и ме ослободи ама Трајко Казиловски и Војне мене дрвата не ми ги имаат заборавено и ако им дојде на колај тие мене пак и најлошото ќе ми го направат“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Служењето војска за регрутот, особено ако е со здрав разум, каков што беше Едо Бранов, е мачна и понижувачка работа, принуден за целосно потчинување на нешто во што не гледаш никаква смисла.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Го топореше пред нив мајката Перса своето насмеано лице во исто време збунувајќи ги со зборовите дека по многу години пак ѝ даруваат ќерка, нешто што не му одмина на Атанаса, нешто што ќе го прибележи во својата тетратка за подоцна да бара одговор.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Перса долго ги држи зборовите на малечката, толку долго што денот изврвува и стигнува Пелагија од работа и додека се пресоблекува и насекаде расфрла миризба од тутун, ѝ кажува дека малечката Пелагија е многу итра, дека зборовите се лепат за неа и ѝ будат секакви мисли, Вели со сукалото се сука пита, мазник, рашадија, а не живот! ѝ кажува Перса вртејќи се околу Пелагија додека оваа како пред сопствена мајка, ја фрла работната облека, ја открива својата стројна снага настегана во црниот комбинезон нудејќи се пред неа како нејзина ќерка без да насетува дека Перса токму како таква и ја гледа, и ломоти додека навлекува лесно фустанче на бела основа со сини цветчиња Ох, мајко Персо, сега таа е отворена за сѐ, нема нешто што не се лепи за неа, а смислата на сето тоа подоцна ќе го открива.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Неа секогаш ја опфаќа една силна возбуда, или може да се рече страв од таа голема вода што тука под нив прво е една силна врева од што не се слушаат ни гласовите на луѓето, а потоа чиниш го завлекува воздухот најзината голема снага и Пела, се разбира, секогаш го има истото чувство дека тој завлечен воздух ќе се претвори во силен ветер што ќе ја откачи од рацете на мајка ѝ и баба Перса.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Иако жално ме гледаат, сепак се среќни што не се на местото мое.