Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Според актуелниот ЗРО – работодавачот, пред да го откаже договорот за вработување од деловни причини, може на работникот да му понуди: 1) вработување кај друг работодавач без огласување, со преземање и склучување договор за вработување за вршење на работи кои одговараат на неговата стручна подго- товка, односно квалификација; 2) стручно оспособување – обука, 286 преквалификација или доквалификација за работа кај истиот или кај друг работодавач; или 3) нов договор за вработување [пред от- каз] (чл. 96, ст.1, т.1-3 од ЗРО). A, пак, во случај на прогласување за технолошки вишок, работодавачот е должен на работникот да му исплати испратнина – како негово неотповикливо право, и тоа според следниве критериуми: а) до 5 години поминати во работен однос = во висина од една нето-плата; б) од 5 до 10 години работен однос = две нето-плати; в) од 10 до 15 год. = три плати; г) од 15 до 20 год. = четири плати; д) од 20 до 25 год. = пет плати и 6) над 25 год. = шест плати.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

7. Со носењето на законите за работни односи и нивните перманентни рогации во време на транзицијата, со полно право може да се констатира дека најдрастични и, се чини, најмалициозни и систематски, скратувања на правата на работниците имаше кај оние кои, по сила на околностите, останаа „технолошки вишок“ (целиот законски назив кај овие непопуларни, колективни и масовни отпуштања од работа е отказ од деловни причини заради технолошки, економски, организациони и/или слични промени поради кои престанува потребата од вршење на определена работа) – при што треба да се истакне дека станува збор за доста важно прашање, особено за македонски прилики.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Испратнината се исплатува со денот на престанокот на работниот однос, а барањето т.е. давањето согласност за откажување од правото на испратнина од страна на работодавачот, односно од страна на работникот се ништовни! (чл. 97, ЗРО). 8. Адвокатската тарифа кај нас, согласно Законот за адвокатура (2002), ја носи Собранието на Адвокатската комора на РМ.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со сивата паларија со црн ширит што започна да ја носи уште за време студиите во Цариград кај блиските по мајчина линија уште во дваесеттите години на веков, а од која не се одвојуваше до крајот на животот, со црната службеничка чанта преполна со книги, стари отомански списи, остануваше некако настрана од овие луѓе, забрзани во животот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

На сите ни стана јасно. На Сталинка ѝ беше дојдено времето да ја носиме кај прчот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ја носи во очите сиот живот таа слика и во сеќавањето го носи она насетување и стресеност на животинче, кое иако првпат го видело она нешто и, иако без ука, знае дека е тоа птицата на страста и сладоста.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ја вадев матарката со вода и пивнував, потоа го поткревав сенчилото на капата, која почнав да ја носам и дури кога немаше сонце.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Долги години ја носев неговата сабја како трофеј...

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Таа сардела ја носеше таа секаде каде што бевме и каде што одевме целиот живот, како некој нејзин знак за живот по сопствена мерка.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во првото кафеанче седнав да испијам кафе, ја пикнав раката во кожната ташна што ја носев обесена на рамо, а која сега ја имав положено на масата пред себе, и го најдов својот адресар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Никола Поцо само одел напред, тие ја носеле главата в зобница по него до влезот на резиденцијата на Беадин-паша.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се наведна крај себе и од покрај столот крена една најлон ќеса со хартии, која ја носеше со себе уште кога дојде.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

ВО ИСТАНБУЛ секој тргува: од оние во што целата сергија ја носат на раце, па до оние што имаат дуќани во „Таксим“ - најелитниот и најбогат реон на градот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Заедно со Кире излеговме од кај Жана. Под мишка ја носев карикатурата од Монмартр.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Немаше деца иако имаше тело кое, помислуваше Јаков секогаш кога ќе ја видеше подготвена за љубов, дури и под долгата бела ноќница што сега ја носи, повикуваше на бескрајни оплодувања.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Мало беше на прв поглед тоа поприште, штуро за непосветените, - шеесет и четири црно-бели полиња на една плоча што можеш да ја носиш под мишка.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Така стана и со мене, а кривицата за тоа ја носам само јас, зашто цел месец од ден на ден се ломев дали да се пријавам за тие чевли.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Белиот го прави својот потез. - Шах, - вели мајсторот и ја носи на другата страна својата дама.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Зар не можеле да ми ги дадат просто старите Баневи чевли, отворено, без никаква измама, и јас ќе ги примев, зашто морав да ги примам, и ќе ги носев како што ги носам сега, но немаше да ја носам и оваа безмилосна навреда.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Другиот си најде место одма тука, под расчаталена лоза, ја остави настрана книгата што ја носеше, не иставајќи ја дланката од неа, и легна на плеќи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Го вртам книжето и пишувам: „Речи ѝ: врагот нека ја носи и неа и нејзиниот крив нос, крива уста, поткршен заб и магарешки уши!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И вие да сте на мое место - така ќе постапевте: не можам мајка ми да ја оставам сама да ја носат в логор.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ни книгата не ја носи за да ни раскажува.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тие целата своја биографија ја носат со себеси и низ неа - исчезнуваат. ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Во нив надзорниците ја носеа силата и куражот што им помагаа да се расправаат преку ден со работниците.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Овде секој камен си ја носи својата мисла, времето е нагрнато со камена кошула, секој камен наследува камен, се крепи како камен додека најсетне не папса од толку многу помнење.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

По неколкудневните борби со бугарските единици на 11 мај 1944 година бригадата со косовските баталјони пристигнале во Црна Трава, каде Ламби се сретнал со мисиите Burlesque i Claridges и со капларот Мултон кој ја носел радиоопремата.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Скот: Фантастично, Џони! Божествено ја носиш тоалетата. Ти го нашминка, Боб?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Мала е радоста што ја носат спечалените пари за да ги ублажи оние маки кои печалбарот ги трпи во туѓина и немаштијата што ја трпат оние што остануваат дома.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Чудно, по радосниот, празничен ден, јужниот ветер, влагата што ја носеше тој, постојаното бучење на шумата, вселија во душата на момчето немир, нестрпливост, раздразливост.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Поправо, крупната риба и не ја гледаш, освен оддалеку, како рибарот во гумени чизми ја носи држејќи ја за жабрите и што повисоко да не ѝ се влече опашката по земјата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Иловицата студентите сами си ја копаа на блискиот рид и сами си ја носеа на колички, како што и сами си ја месеа под надзор на професорот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ама човекот секогаш си ја носеше личната карта.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Американската идеологија на телото ќе направи сѐ за да ја тргне и да ја поништи старомодната повеќезначност, што сама по себе ја носи идејата на телото.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Историја: амил нитритот е откриен 1857-та година, а веќе 1867-та бил употребуван во терапијата на ангина, поради способноста да го намалува притисокот со проширување на крвните садови што ја носат крвта до срцето.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Сѐ се случува така како што упатуваат древните книги Патеката е со покривка од најлесен пердув Од истата воздушеста материја од која била скроена Некогаш првата облека на Ева Избегав овде за да го заборавам оној друг свет Со брдо кренато за да се измачува Сизиф Со столб издигнат за да го оковат Прометеј Со оној обезглавен труп од Пеколот на Данте Што ја држи за коса сопствената глава И ја носи покрај себе место фенер.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Нешто некаде ја носи, ја носи, ја носи низ некое темничиште, како низ некој тунел, а некаде таму, отаде, на другиот крај од тунелот зрачи некоја светлина што се лачи во меко сина а силно виолетова, и тоа ѝ влева надеж, па сака што поскоро да се најде на другиот крај од тунелот, во светлината каде што Пандо нејзин сигурно ја чека.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Мајка ми ја измолкна една зима од под сламарицата и ми ја навлече врз другите алишта.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но до каде се ѝ лутале мислите во тие моменти, можев само да си замислувам; притоа не престанував да верувам дека секогаш бев близу до вистината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се осмелуваат дури и да нѐ изневерат, и тоа токму сега“, и велев сосредоточувајќи се на нејзиниот поглед од сликата што ја носев скриена длабоко во себе.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Една од потврдите дека тој престој вистински се случил беше и партизанската блуза. Веројатно паметите дека ја носев.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Сега ќе мораме и Огнена да ја носиме на раце - вели тој додека ја ослободуваме приклештената нога.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Левата рака на војникот со која ѝ ја опфатил половината, ја носела кон благите падини од каде почнувала планината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Следниот ден ја облече сукњата уште откако стана, и цел ден ја носеше на себе.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На својот пријател сликар, кој привремено го дели покривот со него, му вели дека во неа се чувствува подуховно - како монах или самурај; во арсеналот на споредбите е и принцот Чарли, облечен во килт.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Затоа те подучив да пронајдеш начин како да ја ослабиш сомничавоста, што сите ние ја носиме во себе.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Само едно петмина и заедно со нив и Иљо немаа мани и заедно со големците заминаа да ја носат победата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таа не беше многу далеку, но се чудев како можеше да ја носи в раце Ели, која беше доста дебелка.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тоа ми беше необично, а и малку незгодно таа да ми ја носи чантата, но, пред и да успеам да се заблагодарам и да одбијам, чантата веќе се наоѓаше во нејзините раце.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Таа се наведна да ги собира јаболката, дечишта дотрчаа и ѝ ги разграбаа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Видов како се скина торбата што ја носеше една старица, и јаболката испаднаа од неа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тегобата од таквата помисла ја криев во себе и со себе ја носев.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Што буден недобуден, што сонлив недосонет, си ја влечкам снагата кон шталата, кон коњот и самарот, кон ситната стока што треба да ја носам на панаѓур во Виница.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Десет години ти ја носевме тежината, месата и коските, се извиткавме, се подгрбавевме од таа тежина, десет години ти ги носевме радостите и тагите, лудиот и порочниот живот, ти го носевме доброто и лошото, личното и грдото, треперевме на студови и дождови, одевме на свадби и погреби, на промоции и слави, а сега, во туѓа земја, во туѓ град да си ја докрајчиме живејачката, фрлени грдо, безмилосно, жално, срамно и позорно...

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кревка и пердувеста, неа повеќе ја креваше и ја носеше јужното ветре, отколку што таа чекореше по земјата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во последните две ноќи и во последните две разденувања, ни месечината ни сонцето не се запирале над толпата и брзале да бидат што подалеку од смртта на лутата крв што селанецот ја носи со себе од оној ден кога како глембаво новороденче ќе се стави на јачмена слама.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Само понекогаш по малку се исправал да види што се случува и се обидувал да повика некого, да поразговара, да каже дека мачењето е попусто, тој ќе умре, другите ќе умрат, по нивната смрт сè ќе е мртво.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Беше завиткан во своите познати крпи, со црвено брадиче и со калуѓерска камилавка на главата каква што некогаш ја носел, во времето на моето детство.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Преку ноќ чудовиштето можело да биде онакво какво што тој им го опишал но по ден тоа ќе се исплашело од темните влакнести лица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш ѕидот што ми бегаше се отвори и јас го видов, понеже сакав да го видам него, што можеби и не бил навистина жив факел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никој не му приоѓал. Секој малку ја носел тежината на сомневањата, секој бил нападнат од грижи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Свиткан, со забуцана брада во колениците, ни буден ни мртов, чувствував дека земјата лази под мене, тече и ја носи со себе топлината на луѓето и на огнот. Ако пуштев корен и самиот ќе се движев.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потоа некој ја стави својата тврда шепа помеѓу моето лице и земјата и ме покри со нешто.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ајде, да кажеме добро направил тоа што ја спасил, ама што му требало на раце да ја носи дури горе, кога ја дочекал жива. Тоа не го разбирам!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

АНТИЦА: (ѝ бакнува рака на Василка и по тоа ѝ дава шамија). Со здравје да си ја носиш.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

И кацига прекрасна, на моторот има, да ја носиш Давиде, во лето и зима.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Пушката му стасуваше до колениците, иако ја носеше на повисоко рамо и со цевката нагоре.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше сето време тажен, тоа беше неразделно од онаа прибраност во срцевината, тоа нејзе ѝ ја носеше густината и глобачината.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Единствената работа, што ја носеше тврдоглаво со себе, беше неговата долга француска пушка, која секогаш би била нешто лесно за носење, но сега тој многу често се наоѓаше себеси како веќе ја посегнал раката да ја соне од себе и да ја зафрли некаде во тоа модрило и еднаш да се спаси од крвавото жулење на нејзиниот ремен во рамото.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мажите, што го носеа мртовецот, се менуваа постојано, а тој, Змејко, со торбичката со читанката и со таблицата преку рамо ги притискаше со раката кондилите и моливите да не тропкаат внатре и мислеше на тагата, мислеше на жалоста, ја носеше врзана во еден цврст јазел во грлото, го раскинуваше и него и му го сопенаше здивот, но мислеше како ли расчешнува таа кога оној, што го носат мажите, е твојот татко, да е скраја и далеку.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Коларот рече дека таа вар ја носи кај Претседателот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Изборот на Ѓорѓе и Рада беше гргечот, риба која татко му честопати ја носеше дома.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Со себе како млада тинејџерка ја носеше својата мала, но скапоцена камера. Ја носеше секогаш обесена на вратот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Брадата повеќе ја носеше заради мрзата да се бричи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но сега, во мирната улица, тивко совладувана од квечерината, во немото присуство на човекот што ја носи неблагодарната должност на царски војник, ќе стане необично, лудечко и грозно.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Или дека кремата „Бекутан“ лечи жуљеви, маасил, кожни венерични... и е малку скапа, од што дури од Турција ја носиш (а внатре во тегличето, „Кристал“ маргарин) ама само да го допреш на задникот со мрсни раце има како кутре да те следи и кај сакаш и кај што е непожелен.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И таа имаше, ама ја носеше ретко, по некој повод, а немаше многу такви.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Па, дури јас влечев од натисканите торбулиња што кога ќе го отвориш патентот се расцветуваат како свежа зелка, а некој би рекол „пуни ко шибица“, тој се нудеше да ми помогне, и онака, сега знам, не „ради реда“ ме потпрашуваше: „Од каде ти е ова робава“, па „од каде ја носиш“, па „како ја пренесуваш“, па „како ја озаконуваш?“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Или дека водата „Пелистерка“ од 250 гр. за прскање на постелата е, за да ви тргне и малку е скапа, дека од Израел ја носиш, или уште од подалеку, ама гарантира дека од мртов коњ ќе го направи „пастув“ и дека ќе мораш полиција да викаш за да го симнат од тебе.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Од дома, до Гробиштата, горе на Горник, ја носеа војводите и син ѝ Ѓоре.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Останал само еден офицер, некој мајор, а тој ја прашал Трајана: Кај ја носите бомбата, госпожа?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Потоа, откако исчуканото жито ќе го извееја и просееја, низ дрмон па низ решето, и додека другата челад го прибираше во амбарите, тие `ржаницата ја носеа на бунарите,ја положуваа во коритата за поење на добитокот, а потоа коритата ги наполнуваа со вода.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во Прилеп, господине, рекла Трајана.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Црвената шамија потоа ја носевме дома, и одвреме-навреме кога ја пречекувавме Штафетата или нешто слично ја проветрувавме. Обично ја врзувавме над сината кецеља.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Ѝ дојде дури до обравчето, под обетката. И сега ја носиме по еќимки, по бајачки. Ја бараме. Врват патиштата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Секој си ја носи набашка, со себеси, вели. Нема каде, се враќаме дома.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- За добро треба да си подготвен, вели Лазор Ночески, ама и за лошо треба да си подготвен, вели, слегувајќи од воловската кола што ја носеше рубата од Велика.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ај, ќе одиме и ние со Уља. Во Битола. Ќе ја носиме Горица, да ја бараме од увото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ако се пишиш Србин, вели Стојан, главата на стап ќе ти ја носам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Капата ја носи на страна. Косата му е костенлива и му се подава малку од под капата на десната страна.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Небаре кучето да ја носи болеста, небаре останало за да остане и болеста.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јоше Свирачот и таму ја носел гајдата и уште од детиште знаел да свири и не му било тешко.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Жива рана да му се отвори, И Здравко си ја носи раната, како капче овдека, горе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ако некој те праша зошто ја носиш свечената црна кошула, кажи дека ѝ е роденден на мајка ти или дека по завршувањето на смената треба за прв пат да излезеш со потенцијалната девојка.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Пред триесет години, тука, пред собраниската зграда тој и неговите пријатели започнаа нешто ново, некоја навидум револуција, полна со лажен ентузијазам и оптоварена со сентиментални пароли, ама барем, некои од нив ја носеа искрената намера да направат сериозни промени во земјата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Повремено преку визијата минуваше магла, ја носеше со себе и ослободуваше простор за нова визија: наеднаш Рубина Фаин е широколика и ковчеста идна родилка во ленена кошула; околу неа , под араратските или карпатски или алпски масиви, лежат разбранети златни полиња или пасишта со онаа трева што кај нас, не знам зошто, селаните ја викаат слак; чекори, чекори, ќе стаса ли на историската цел негде кај што, според неа, крвта се измива со крв?

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Постои паралела со Кралот Иби на Жари, кој совеста си ја носи со себе... во торбичка.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

„Врагот нека ја носи...“ му рече Богдан. „Не ми ја споменувај...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Се смести кај неа и за возврат ѝ ја чуваше и негуваше пудлицата која веќе Марија не ја носеше во Пансионот и не плаќаше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Од морето не престануваше ветрецот да ја носи морската мирислива свежина.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога се искачуваше по вишината височината одејќи кон куќата каде што беше закажана средбата, чувствуваше како од Мраморното Море тивкиот ветер ја носеше миризбата на мимозите кои царуваа на островот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Очите твои ме гледаат со чудна боја... а јас само са плашам од смртта на мојата душа зошто љубовта не може да те рани и да ја убие душата на почеток, туку тивко, полека. дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку.... дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку....

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

И секогаш да ја носиш таа прекрасна насмевка на лицето, на која, сигурен сум, и птиците ѝ се насладуваат и надалеку низ песна ја раскажуваат, и ветрот со радост ја пресликува насекаде, во секој облак и поток, во секој морски бран, на површината од секој океан, облагородувајќи го ликот на земјата со тебе...

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Додека ги слушав врвните офицери на Југословенската Народна Армија (ЈНА) како зборуваат со вознес и незамислива увереност за главните стратегии за одбивање на напад на Југославија од Западниот или Источниот блок, со мене на часовите ја носев книгата на Вињи, верувајќи дека на овој начин со читање на книгата ќе го компензирам времето на воените предавања.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Ви ја носам пораката на нашиот претседател Мојсов.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ја носев со себе пораката за Лакхдар Брахими.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ќе останат во моето сеќавање, но ќе оживуваат кога немирните бранови на историјата ќе ја носат судбината на Арафат и Палестинците до бреговите на надежта...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тоа била униформата на капиталистите и никој друг не смеел да ја носи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Немаше кибрит, но стражарот кој никогаш не ја отвораше устата и кој му ја носеше храната, му даваше да запали.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа ја носеше неговата малечка сестра - или можеби тоа беше само свиок од ќебиња, не беше сигурен дали сестра му во тоа време беше веќе родена.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

За да ја носат главата, ексик нека е, велат, и за умот.”

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

По волната одам каде што се стадата. Си чул, белки, ние тргуваме со восок и со волна. Ја носиме по Виа Игнатиа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ако се работеше за чумата, таа црна гостинка што везден ја носеа од истокот и Стамбол, туку си шараше без престан низ Скопје, час во едно, час во друго маало, и додека не збувнеше наеднаш насекаде ја сметаа за зло што се совладува.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Бошко заедно со Калија одеше на чомлек пазар по урда, и на балук пазар по сушена риба, се туркаше и во врвулицата пред фурна каде што целото маало носеше разни јадења за печење, од лебови до тави гурабии и татлии, ама заедно со чиракот од дуќанот на Марко, им носеше јадење и на Марко, и на самарџијата Димо, бидејќи мајка ѝ на Калија, како и свекрва ѝ, беа дамна починати, а таа прекриена чинија со цедило везден му ја грабаше на чиракот, и самиот, напрегнат, ја носеше истурена напред, како да носи цел товар леб и сирење, грав или јанија со јунешко која не смее да се плисне или, чувај боже, да се истури.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Со себе сега не ја носев топографската карта на местото.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Во папката што ја носев со мене имав и една фотографија од погребот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

8. Шуми под твоите нозе мртвото лисје од лани не го слушаш се веат над твоето лице надвесените гранки не слушаш од твоите очи занесени ѕвездите светлина пијат и паѓа златниот прав по разбушавените коси ти знаеш те вика само ноќта браната песна што ечи и што ја слушаш сал неа некому да ја речеш и итаат колку ли итаат твоите очи озарени што не го знаат мракот ни тој ги знае нив Очите полни со ѕвезди ја носат пред себе светлината на преболениот стих Побрзај побрзај брзај оваа ноќ е твоја ноќ и песната е новородено дете што не знае да молчи

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Ја носеше Дукле по лекари, по бајачки, по кушачки, по разни бањи, но ништо не помагаше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

На брегот ја носеше маж ѝ Дукле со коњ и тоа ноќе за да не ја гледа никој кога ќе легне во вирот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И така, кога мајка му не ќе беше дома, ја носеше Злата на таванот и застануваа крај огледалото, кое, како некој маѓепсник ги поземаше и тие се губеа во него.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ја носеше по лекари, по бајачки. Врвеше времето - ништо. Таа зафати уште повеќе да се дебели.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кога патема помисли дека можеби ќе мора да се раздели од својот питачки стап, кој го носи осумнаесет години, од манастирската торба во која ја носеше иконата од свети Илија закитена со босилкова китка, — сети болка и тага на душата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кај Мицка Мојсовски пак, ене, растоварил дедот Билјар два товара волна. Не ја носи на пазариште да не плати две банки сергие.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Куро е некрунисаниот крал на Менхетн. Ја носи својата кралска круна како што Сизиф го носел тешкиот камен.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Не мина многу откако ги примија првите плати, обајцата донесоа по една вреќа полна со брашно, едното пченично, а другото пченкарно, сеќавајќи се на Татковата вреќа брашно, која одамна престана да ја носи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се ближи времето кога ќе можеш и постојано да ја носиш.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Бундата блескаше како нова. Татко ја беше заборавил Мајкината бунда, зашто таа никогаш не ја носеше.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Често се сеќавала невестата Ервехе на една мисла од Библијата која, по часовите кај лазаристите, си ја коментирала со вујна Клементина, според која „на човека му се знае точниот број на влакната од косата”, како и кажувањето од Куранот дека „човекот си ја носи судбината обесена на вратот!“

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И, најпосле, така подготвена, со својата бунда која одамна не ја беше облекла, уште од денот кога скришум ја носеше во малото сопче на киното во кое, еден период, беше продавачка на билети, во времето кога на семејството му се закануваше глад.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Никогаш не ја носеше, па си мислеше дека некаде ја заборавила, ја оставила.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Овој пат ни ја носел и ни ја испраќал судбината.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И кога ќе легнеше да спие, и ноќницата што ја носеше под расото, ѝ беше исто така долга за да не ѝ се види белата кожа на телото, која веќе ѝ стана одбивна и ја гледаше со преѕир.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Тие се последни раце што ја носеа човечката болка и тоа е последна птица со која умре еден сон.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Не палјачовци. Зашто тие имаат смеа само за себе и ја носат во своите катници како змијата што го носи својот отров.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Пријателе, ние ја носиме лагата во себе и едно не знаеме: дали нѐ одржува таа во живот или ја негуваме за да ја забрзаме својата смрт.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Кога бликнал изгревот на другиот брег, еднаш кадијата му ја кажал на татко ми тајната што длабоко ја носел во себе со години: „Пријателе мил, со години идам крај Езерово во вашиот пријателски дом.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Се вратија дома. Уште од портата чичко Тале викна: - Каде сте? Цревата ми кркорат од глад! - Еве, - одговори старичката - ти ја носиме баба Наца.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Оставија рогузина, покривач, стомна за вода, чинија за јадење, две лажици и облеката што ја носеа на себе.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

– „Ете како: откога влеговме в гемија во Солун, кога нѐ забра еден силен ветар, та кога ја спотераа талазите гемијата, една недела што ја носи силно морето и на неделата кога ја удри од едни спили, парче по парче се стори и за касметот мој ме исфрли на една штица морето на суво.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ја мразеше целата негова гардероба, посебно сината со пердуви исполнета јакна која Дејв ја имаше со години и ја носеше зимно време кога наутро го префрлаше Ренди до училиштето.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Инаку не е лага дека таа се плашеше оти пеперугата ненајавено може да одлета.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тие денови, кога Загорка Пеперутката ја носеше во косата најголемата црвена пеперуга што некогаш ја видел светот, беа некако чудно пролетни.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Пеперугата ја грабнала Мравката од мравињакот под дрвото и ја однела под земјата. – Вистина е сето ова!, - рекол и другиот пријател. – И јас видов како лета пепругата и како ја носи мравката .

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во бележникот на поетот ваквите случувања ја носат етикетата срамни трошки од трпезата на животот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Но ова се претпоставки" вели Поетот“ а ние, барем засега, можеме со сигурност да сметаме само на еден факт, оној, дека стореното зло во сонот не остава трага, па дури ни во случаите како во оној кај Данте: Верувајте видов и уште го гледам трупот кој својата глава место фенер ја носи лулајќи ја на мртвите коси! ...

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Овде ја чувам. До мојата десна рака. Ја купив од еден селанец. Ја носеше забодено во појасот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Одговори ми!“ извика таа. „Зарем си луд да ги трошиш парите, тукутака, на облека што нема ни да ја носиш?“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Гордо му пристапи на царот, малку несмасно одејќи под тежината на направата што ја носеше.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Под брадата му беа вкрстени два реда фишеци – само што се гледаа поради гуњата што ја носеше наметната на грб.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Го беше поткопала бетонскиот јаз што ја носеше водата до централата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Велеа оти ноќта кога надошла водата однела и два чергарски шатора, но дали само шаторите или и нешто друго, никој не знаеше да каже.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ја носеше истата горчливост и презир кон толпата.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

16 Последен мотив: стебла.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Има луѓе што умираат праведни, има луѓе што умираат грешни”, им велеше попот: ”на праведните смртта им се јавува весела, а на грешните намуртена, страшна, лоша; луѓето се страшат од неа и затоа пред умирачката си го покриваат лицето со покривка за да не ја гледаат; смртта е како некој мајстор; турли-турли алати има: тесла, пила, секира, глето, клешти, сврдел, копан, затегач, турпија, скоби и многу други алати; најпрвин ќе зафати болниот од прстите да го разглобува со сите тие чешити алати: оди од зглоб до зглоб, и откако ќе го разглоби, почнува жилите да му ги сече, и најпосле ќе почне со секира да го мава по тилот додека не му ја земе душата; кога ќе му ја земе душата - ја носи право кај бога на поклонение, а потоа, еден ангел ќе ја шета душата открај-накрај на небото и открај-накрај на земјата за да ги види сите убавини; ќе ја носи по сите места каде што шетал човекот додека бил жив и ќе му покажува ангелот сѐ што чинел: добро или лошо; на четириесеттите дни ќе го врати човекот кај гробот и ќе му ја покаже мршата негова кај што лежела внатре; по четириесеттите дни, пак ангелот душата ја носи кај бога, и тогаш господ ќе му заповеда на ангелот да ја носи душата во рајот или пеколот; ете, затоа треба на умрените до четириесетте дни да им се пее на гробот и да им се носи задушница; со тие добрини може господ да се смилостиви и да им ги прости гревовите: зашто до четириесетте дни душата не му е пресудена на човека”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Во пеколот на гуша да ја носи!“ рече Тасе и офна при обидот да стане од столот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Штом ќе се разгласеше дека војната завршила, луѓето сета комина што ја имаа (од сливи, од дренки, од муренки, од грозје, од кајкушки и оскоруши) ја вадеа од бурињата и ја носеа на казаните крај езерото да ја печат; се носеше и комината од црковните сливи и лозја и деноноќно се печеше ракија, и деноноќно се пиеше; пиеше старо, младо, машко, женско; како што капеа казаните - така луѓето со чашки, со филџани, со канчиња, со матарки, црпеа од ракијата, пиеја, наздравуваа еден на друг, ѝ наздравуваа на слободата, се бацуваа, пиеја колку што душата им сакаше и не им сакаше, кој како ќе се испијанеше скокаше сосе алишта во езерото или пак луѓето го пикаа да го оладат и отрезнат; но по секое отрезнување - започнуваше ново пиење.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Одамна отрпнати на ветерници во душите си ја носиме во зборовите и болката, и името, секогаш макар за влакно пред стрвот на ограбувачите на умни мисли и набабрени ѕвезди.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Тоа никогаш нема да можам да го прежалам, ќе се задушам во сопствената продирачка прашина на вина која ќе ја носам како превез околу мојата судбина.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

овие станбени области со ограничен пристап и класната, расната и културната исклучивост која тие ја носат со себе претставуваат директна закана за „поопштите идеи на граѓанска заедница, комшиска поврзаност и заемна поддршка“.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Поттикнати од потребата за поголема безбедност преку користење на физички и институционални граници, како и од 120 Lizabeth Cohen,“From Town Center to Shopping Center: The Reconfiguration of Community Marketplaces in Postwar America,” The American Historical Review 101 (1996): 1059. 121 autonome a.f.r.i.k.a. gruppe, “Communication Guerrillas: Us- ing the Language of Power” in Battling Big Business: countering greenwash, infiltration and other forms of corporate bullying, ed. Eveline Lubbers, (Melbourne: Scribe Publications, 2003), 173. 102 „постојаните обиди за симболизирање на статусот преку забележлива потрошувачка, рекреација и исклучување“122,

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

За разлика од него, Французинката се однесуваше многу опуштено.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Временската прогноза беше пресудна за нејзините префрлувања: - Тенко ти е кошулчето, денес ќе дува ветер, ќе настинеш! или пак - Зошто ја носиш оваа кошула и денес, вчера ја облече!

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

„Легендава палата ја носиш ти – кралот на ветриштата, нели?“ „Да, но побрзај, реков!“

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

БОРИС: Веднаш си реков не ќе е ова дупено овде. Со здравје да си ја носиш. Дупат и на постари.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Со два класа трговска академија одвај ја носи главата на рамена.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Единствено против федерализмот стоела „монархијата…, бидејќи федерализмот како последица ја носи децентрализацијата на моќта, како и намалувањето на кралските прерогативи".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Тие сметале дека "борбата за централизам е борба за зајакнување на позицијата на монархијата, чија моќ е безгранична".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Можеби утре некоја од вас така ќе ја носат и да не мислите дека некој многу ќее жали поради тоа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Касметлија... касметлија си, сестро. И не бери гајле. Ќе ја носиме чупата најлесно што ќе можеме...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Сѐ уште ја носи малината. Излитена е и на многу места крпена.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

На носилката што ја носат пред Фимка, зборлест ранет.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Фимка подигна раце над глава и, покажувајќи како Циљка ја носеше стомната, рече: - Одеше како ерембица, исправена како ламбада и само плетенката на колкојте - фрт ваму, фрт таму.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Поаѓај во колона!!! Жените, кои ја носеа Циљка од горе, од преврзочниот, пункт, дојдоа и застанаа на чекор од неа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ние - таа ја допре жената до неа - заедно ја носиме на носилка...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во куферчето сега ја носев иконографија на сталинизмот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Имав и една мала црна актовка со мои одложувани записи, која ја носев на речиси сите патувања, а која уште на почетокот од ова патување стана опсесивна цел на очите на непознатите албански придружници на патувањето.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Таа појде и се врати пред истекувањето на времето на визата, со голема болка во душата која тајум ја носеше до крајот на животот, без да ја разбереме вистинската причина.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Левантинците во нивните растегливи души како да ја носеа и судбината на преобратените храмови, кај кои едниот слој вера во душата настојуваше да го избрише другиот, но без конечен успех.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тој својата ситничка, дробничка баба Митра може исто така да си ја стави под мишка и да ја носи каде што ќе си посака, а не пак да ја послуша кога го кара.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Да му се исуши раката и така да си ја носи!