Без да имам потреба да ја покренам ногата на нешто како другите мои врсници. Еве сега кога ќе станам...
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Тоа траеше доста кусо, колку четири здива, или колку четири волчи соништа, а после, наеднаш, оној маѓепсничар пак ја покрена својата волшебна прачка и дивинките го разбија својот застојан синџир и сега зедоа да ги душкаат сите негови стапалки по снегот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)