Ете, луѓе, работата што ја свршија Хаџи Ташку и дружината, ние му ја претставивме на небето, по тоа сѐ тики има очи да види и ум да пресуди, вели Максим Акиноски кога го завршуваа обредот и затварајќи ја книгата и гнетејќи ја потоа в пазува под мишки.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Тој нејќеше да падне таква сенка на неговото чувство, а освен тоа сега му се чинеше - можеби со право - дека ова момче ќе може да го загрее за себе само ако успее да му ја претстави својата потреба како една заповест од животот.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Така и со Соколета тој си го држеше овој начин, што сега несомнено
олеснува да му пристапи: тој нема на сето да погледа така сериозно како што би сторил некој друг, изненадувајќи се можеби непријатно од необичната исповест, а и Соколе, барем во првиот момент, ќе може да ја претстави работата малку како на шега, како да е тоа некаква негова мимолетна бубица, а не длабока тревога.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Панаѓурското шаренило на „интелектуализирање”, коешто требаше да ја претставува демократијата, брзо, еве, се хомогенизира во една расистичка војна со невидена бруталност.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
- Па, Јано, ќе ми ја претставиш ли веќе младава дама.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Таа утопија, таа нигдина, тоа од онаа страна на местото и моментот - ја претставува нејзината вистинска задача: вредни се само делата што не можат во целост да се протолкуваат со одговорите на прашањата „каде“ и „што“.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Додека забрзано чекорев назад, одвај гледајќи од натрпаните кутии кои се нишаа во нелинеарни големини и форми, се прашував зошто можев да се сетам добро на сѐ, но не можев да си ја претставам таа стара и потрошена среќа.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
- Не можете да си ја претставите, може само да се има - сета е мека и топла, ќе се закопа во тебе и само те топи, растопува и те пие, пие.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Таквото дело, во стварното тело на уметничката, заоѓа во имагинарната неутралност помеѓу субјектот и објектот во која го става гласот на преживеаниот којшто ја претставува болката на деструкцијата.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Во автобиографската трилогија Electronic Diary, Lynn Hershman, исто така Еврејка, всушност ги автоанализира корените на нејзиниот подјадувачки психички, сексуален и емотивен неред, злоставување и инцест, и резултатите ги изедначува со космологијата на Хитлер, вампирите и преживеаните од Холокаустот.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Некохерентните започнуваат една историја на идиотизмот која што ја претставува самата суштина на модерната.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
- Мајка ми – ни ја претстави Лефтерис и по поздравот, одејќи пред нас нѐ воведе во одајата.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Татко ми, откако го внесе Чанга во суштината на митовите, се обиде да го дополни поранешниот одговор: – Митската легенда ја претставува козата како божја пратеница која во ликот на грациозната убава Алматеја ќе го дои Јупитер, како дете.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Во романот Времето на козите, екстерминацијата реализирана од општинската хиерархија, ја претставува суровоста на власта наспроти невиноста на козите и нивните козари.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Тука се во право само доколку нивната остроумност верно ја претставува и остроумноста на толпата; но кога лукавоста на престапникот видно се разликува од нивната, се разбира дека ќе бидат изиграни.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)