ја (зам.) - фаќа (гл.)

Немирна е и се ломи, ужас ја фаќа од самотијата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Хемороидни педалари кои шишкаат со штипки на устите (ланецот да не им го фати јазикот), млакоракувачи кои ти ја фаќаат раката како да е сообраќајна казна, автобуси – кутии од кисело млеко полни со ситни, бели црви рибарски.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Ќе ја пренесиме сега ние оваа новина до сите наши војводи и началници и ќе им соопштиме дека штабот е известен од самиот Хилмипаша оти дал веќе амнестија, та во срок од десет дена нека се предадат сите наши луѓе, а ние што побргу да ја фаќаме границата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Верна неверна, тоа се стори, Луко.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Што велиш ти, Петре, која страна да ја фаќаме? — му се обрна Јордан Ацев на чиј реон беа собрани.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Намуртени, озлојадени, загрижени, тие брзаа да се доберат до некоја колиба или трло каде што ги оставаа кременачките, косите или крклизите и бараа некој обичен, предмет — јарем, палечник, плаз, некој сноп 'ржаница да кренат на рамо и со него да си влезат в село, незабележани, оти знаеја што ги чека дома сите оние што беа им се придружиле на комитите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ајде, ајде мило, ајде да сториме адет, да повечераме, та да си легниме. Не ја фаќа место Миша.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Вера почнаа да ја фаќаат овие зборови на Пера, но истовремено како да чувствуваше некој стреж.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Беше зима и токму кога ја фаќав кривината, од горе се откина грамата снег и се истури врз камионот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
САВЕТКА: (влегува избезумена). Антице!... Ќерко... станувај! (ја фаќа за рака и ја трга).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Во трговските центри ја фаќаше клаустрофобија.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Арсо си ја фаќаше џумката на главата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Вратата веќе беше затворена. Човекот ја фаќаше, ја тресеше и истураше тупаници.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Лазејќи, ја фаќа рачката на дувалото. Павлевата глава стрчи во темната дупка.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Уља ја фаќа за уста Горица, и Горица липа во дланката нејзина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Капинка ја фаќам под мишка и слегуваме надолу.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Капинка сака да се расплаче. Јас ѝ ја фаќам устата, ѝ ја затинам. Ѝ давам знаци да молчи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Надвор има снег до стреите, велам, и ја фаќам за главата, ја затресувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гледам мртва коска ми излегла кај глуждот од левата рака. Ја фаќам: се мрда, небаре желад да ми влегол под кожата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што правиш, мори несреќо, викам, и ја фаќам за рамена, ја сметнувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За да не ја фаќаат навите. Тие се многу лоши за леунките.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Грците првин ја фаќаат црквата, вели, а дури после стапот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да не се помочав од страв, си мислам, и ја фаќам матерката. Празна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ја фаќам под рака и се влечам како посран гулаб. Не знам што да кажам, а и се срамам пред луѓето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Една влезница добив јас, а втората ми ја жртвуваше браварот Васко.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Секогаш пред легнување се слекуваше гола пред огледалата и со својата убавина ги возбудуваше: се грабеа огледалата кое побргу да ја фати и што подолго да ја здржи во себе: некои ја фаќаа во профил, некои анфас, некои одзади; таа ја гледаше нивната возбуда и како да сакаше што повеќе да ги излудува: се доближуваше де кај едно, де кај друго, де кај трето, де кај четврто...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
За народната српска интелигенција рускиот историчар и етнограф П. А. Ровински во минатиот век ја напиша оваа дијагноза: „Недоволно просветени, малку работат, не се грижат за целта, во ништо не сакаат да се задлабочат, склони се да ја фаќаат површината на работите и веднаш ја покажуваат.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Многу се вознемирува кога ќе почнеме разговор за нејзиниот сопруг. Детето избегнуваме дури и да го спомнеме. Ја фаќа паничен страв.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Вака на лице многу ја бендиса, но сака да види дали ја фаќа мариовската носија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Око не ја фаќа саноќ и везден по рабовите на неправилниот круг на животот.  Некој ѕвони. Некој друг.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Најпосле, јас... (Оди кои вратата.) Ајде, мечка страв, мене не страв! (Ја фаќа вратата и веднаш ја тргнува раката како ожежена.) А-а! Не бива....
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
КЕВА: Ама, Спиро...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Стрчнува сејменот од вратата, ја фаќа везачката и ја трга кон Томор. Таа писка.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Цел живот ја протињам раката низ газ од кокошка, ја фаќам за клунот и ѝ го извлекувам клунот низ газ. Се валкаат рацете тука.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Султана одеднаш го искривува лицето во нем грч. Ја фаќа главата со раце. Никој не ја гледа, но сите знаат што се случува. Султана минува низ нема агонија. Пауза. Лицето се враќа во нормална физиономија. Пауза.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Ја фаќа за гради.) МИРА: Немојте. БОРИС: Хи-фи. МИРА: Не.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Останува гол до појас. Ја фаќа кожата.) Под неа? Што има?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Се буди. Станува. Ја фаќа мајка за рака и заедно одат во другата одаја. И тука е топло.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
— Кому ѓубре, ѓубре едно, велам и ја фаќам едната в гуша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Читам и купувам. Вистина, еден збор разбирам, еден не разбирам, ама ја фаќам некако смислата, толкувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И мајката ќе припадне, што се вели, ја фаќа некоја имела и припаѓа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Повторно ја фаќаат Гајта и ја влечкаат зад школото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Весна несвесно ми ја фаќа раката.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)