ја (зам.) - врата (имн.)

Потоа, препнувајќи се во мракот, излезе во ходникот осветлен со слабата жолта сијалица, повлекувајќи ја вратата од канцеларијата зад себе.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Одбра неколку убави јаболка за себе, одбра потоа некои ситни и некои што беа почнале да скапуваат, стегна под мишката и малку сено, па грижливо затворајќи ја вратата, се врати во колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан се стресе од силен страв и бргу се вовлече во колибата, затворајќи ја вратата зад себе.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа ги пушти и говедата. Додека тие пиеја вода и се бавеа, изненадени од снегот, преку кој и тие не се решаваа да загазат, Бојан им фрли малку сено во предниот дел од тремот, оставајќи ја вратата отворена, сами да се вратат и да влезат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Квечерина ја раздиплуваше известената војничка карта И на неа се мачеше да го распознае својот глас Врз полегнатата војска низ полето Ја корнеше мовта, го соголуваше камењето на тврдината Раскопуваше низ полето, ги чистеше рововите, И некаде на залез, студен ветер кога надоаѓа од замаглените ѕвезди, Тој долго стоеше простум и со војнички поздрав сам си ја пееше песната некогаш што ја пееја неговите момчиња: Отвори ја вратата, можеби ноќва ќе се вратам...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ако сакаш цела ноќ остави ја вратата отворена и спи, никој ништо не ти гиба.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
А, и отвори ја вратата патна. (Ката излегува.) Маро, што велиш ти, да има некој дојдено и да има најдено затворено, да е вратен?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
И пред да му заблагодарам, тој излезе затворајќи ја вратата зад себе.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Кај и да ја шутнеа, топката, ќе се дотркалаше до мене. Просто ме бркаше.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Но не рече ништо. Отрча затворајќи ја вратата зад себе.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ноќе, кога малата ќе заспиеше, долго водеа љубов, внимателно затворајќи ја вратата. „Поради комарците“ – му дошепна.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Ќе им речам дека спиеш,“ рече, и излезе од собата, затворајќи ја вратата зад себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Слушал. - Кој си, што бараш? - Знаеш кој сум и знаеш што барам. Пушти ме да влезам. - Да влезеш? Зошто? - Знаеш зошто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ти реков дека ќе дојдам и дојдов. Одмандали ја вратата. - Како што си дошол - така ќе си одиш. И не враќај се.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Што си се здрвил, влегувај бргу и затвори ја вратата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За да не биде сведок на конечната пресуда, Раде влечејќи ја Анѓа ја напушти собата, затворајќи ја вратата зад себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Море, не ломоти многу, туку отвори ја вратата или подземи ги дрвава!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Максим ја отвора вратата, Влези му вели на Васила и додека држејќи ја вратата отворена чека да ги избрише Васил опинците првин од штиците на чардакот потоа и од чергичето пред прагот на одајата, пред него пред Васила во одајата, прерипнувајќи го прагот, влегува Караман.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Ене ја, вели Капинка, ене го гумното, ене ги скалите, вели, ене ја вратата, капавиците, оџакот, ене, сета се гледа, ми вели девојчето и покажува низ ветките од дрвјата, меѓу буките.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Заклучете ја вратата, тоа колку-толку ќе ги задржи, им рече Павле на излегување.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Пред очите му излегуваше таа сцена што ја виде, а во ушите продолжи да му оѕвонува нивното кикотење измешано со силните звуци на аријата што идеше од радиото и заради која тие не го чуја кога влезе во претсобјето наоѓајќи ја вратата отклучена, која таа од силна возбуда, заборавила да ја заклучи, како што тоа и со него, понекогаш од силна возбуда, заборваше да ја заклучи.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се разбуди и не можеше да се сети дали сонувал и што сонувал, се отвори, со животворност на цвет, многу побрзо отколку што заспиваше, влажен под кошула и в чевли, сплеткан во чаршафот и со чувство дека низ светкавата, ќурчиски затегната кожа на темето му пробиваат неброј врвови на игли, се рабуди со едно недоизјаснето сознавање предизвикано од шум или од мирис или од продорност на нечии очи и скокна со брзо движење отварајќи ја вратата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
- Затворај ја вратата, брзо! - се надоврза гракајќи волшебната чавка.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
За – бо – ра – ви!!! рече газда Таки и како ураган излета од собата трескајќи ја вратата.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
XXIII Не затворај ја вратата Не губи се во заборав... Махмуд Дарвиш Во моите дипломатски години во Картагина, како амбасадор во државата Палестина, како и во Тунис, беа од посебно значење во формирањето на претставата за Палестина, за нејзината борба за признавање и независност, за нејзиното движење на чело со Јасер Арафат, за личноста, животот и поезијата на Махмуд Дарвиш, овековечени со нашата прва средба во Струга, во август 1978 година, а потоа и со нашето долговечно и ненаметливо пријателство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во својата поезија ќе сведочи дека е тој постојано во заминување кон татковината: заминувам во сон, таму ќе се најдеме ако постои враќањето од егзил, обновив минат ден за да те сакам повеќе во новото заминување, заминувам во правец кој не постои!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не затворај ја вратата, не губи се во заборав.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И оттогаш останав во трајно и ненаметливо пријателство со Махмуд Дарвиш, посебно со неговата судбина, која на одреден начин ме следеше и во моите дипломатски мисии, посебно како амбасадор во државата Палестина, која постоеше посилно во надежите на нејзините поданици отколку во реалноста...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ај одлости ја вратата и слези ваму кај нас, сега никој нема да те враќа в село!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Повели, бујрум, ористе, шо велаат солунките! — и ја зеде оддесно да ја води горни крај, туркајќи ја вратата на мандало.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Секогаш само тоа и си го правел“, рече таа, трескајќи ја вратата од шпоретот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се потсетив на стиховите од „Манифестот на зенитизмот“ на Љубомир Мициќ: Затвори ја вратата Западна – Северна – Централна Европо. Доаѓаат Варварите!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
За вас овде не значи ништо да се потроши половина ден („и половина ноќ“, додава Димитар) во разговор...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Бошко не претчувствуваше ништо добро, но си рече: „Ако лошото ти дошло на прагот, отвори му ја вратата за да не биде полошо.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„И што да правам?“ „Крши ѝ шијата! Тресни ѝ ја вратата пред неа и повеќе не примај ја дома...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Еден ден кога кравата се телеше со мака и кога ветеринарот Скрез и Цанулица ги немаше долго да излезат од ќералот, Цанул се довлечка до прозорчето од ќералот, и кога ги виде истркалани во сеното, му удри крвта в глава, ја грабна вилата и влета внатре кршејќи ја вратата и забодувајќи ја вилата во бутината од Скрез.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тогаш жената се тргна од влезот повлекувајќи се настрана и подотворајќи ја вратата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Затвори ја вратата, ќе ни избега среќата!...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Отвори ја вратата и ќе ти влезе в соба...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ауу, овој ептен бил лут, си реков и си влегов во мојата соба.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Попладне во пет, „састанак”! – викнав подотворајќи ја вратата на поминување крај собата на брат ми. - Губи се! – свика тој.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)