ја (зам.) - рака (имн.)

Претседателот со десната рака ми честита, со левата ме прегрнува, ме бацува и потоа, сѐ уште држејќи ми ја раката, се истргнува да можат присутните да видат колку величествено изгледам со почесниот забрадок во боите на државното знаме околу главата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Но почеста спрема новиот член ја спречи Васе: - Гледајте! - свика издолжувајќи ја раката кон брегот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
— О! Добредојде, побратиме Толе! — со изненада се провикна младиот човек, подавајќи му ја раката на Толета. — Море, добро најду, побратиме Мирче.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Трајко одеднаш се поднаведе, подавајќи му ја раката на Толета и извикна: — Толе Паша? А бре ми как да не су чул?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дојде до кучето, клекна кај него, провлекувајќи ја раката низ неговата густа сива грива.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Да им е напомош денот, - рече дедо Димо, кревајќи ја раката над очите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Улам зашто отиде со рака на усните за ништо да не се слуша улам на твоето латинско име заробено во некое ѕвездено доба на дамнината, улам на овенатите плодови на твоето молчење, улам на далечините градини на Азија и на морето низ кои набркани се спуштаа Адам и Ева, улам на дождот што тропа врз твојот сон улам на тебе и велам симни ја раката од усните во нивната древна усама да преноќам.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Кавгаџиите гледаа со закрвавени очи во агентот а тој го збираше челото во густи ситни брчки и држејќи ја раката во задниот џеб на панталоните стегнати во тврди тесни чизми ја клатеше ќелавата глава, тогаш покриена со сламен шешир.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Рада го крена погледот, сѐ уште држејќи ја раката на Ивона.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Широката насмевка на Рада и Ивона беше фатена и забележана од една повозрасна дама која им се приближи пружајќи ја раката кон Ивона.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И зашто никој од нив не знаеше да посочи кај можел свети Јован Крстител да го одведе Бошета - Сигурно не на небо, зашто, што бара таму жив човек? - сите тие, кревајќи ја раката, велеа Натаму, од кај што нѐ угрева сонце.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој пак не ме гледа, си го тера редот, фрп, фрп, прави со српот, наполни ја раката, остави ја на пологот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чини поткрени ја раката и пак собери ја.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Константине ...“ „лазам на коленици и доаѓам, брате ... подај ми ја раката ... ама каков ти е тој глас со кој ме пречекуваш, што ти е?“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Каде е? - го прашуваа возбудено Цветко и Цветкоица клечејќи и бацувајќи му ја раката.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
7.6 Стоев така збунет И ми се јави Мајка И ми рече: Крени ја раката, Допри го моето чело!
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
- Стави ја раката врз челово, моли тој и излечи ми ја оваа брчка што за целата своја должина ми го сви 'рбетот кон земјата.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Подај ми ја раката јас мојата ќе ја кренам вишно стебло врз жилав корен да врзе.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
- Стави ја раката врз челово, моли тој и излечи ми ја оваа брчка што се свила околу моето грло и не ми дава да плачам.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
- Добра вечер! - рече прв Игор Лозински подавајќи ја раката.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но Привидот не се тргнува. Напротив, тој сега дури и ми довикнува: „Прибери си ја раката!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Во мансардата? Тргни ја раката од скалилата, Вилијаме Финч. Ќе се качам горе и ќе те избркам од тоа гнасно место!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Место каде нештата чекаат, нештата што некогаш имале месо, чекаат и чекаат”, велам, допирајќи му ја раката. ***
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Подај ми ја раката, па ќе видиш!
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Подај ми ја раката и никогаш не пуштај ме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Вистинската љубов не прави ранливи и толку лесно може да се повредиме а толку тешко да простиме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)