ја (зам.) - уста (имн.)

Изгледаше дека не постои час од денот кога таа не маршира помеѓу коритото и жицата за сушење алишта, наизменично полнејќи ја устата со штипки и пеејќи од срце страсни песни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Отвори ја устата. Девет, десет, единаесет заби ти останале.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Гробарот ја поттикнуваше родилката да бутка - „Ајде мајко, уште малку, главчето само што не излегло!“, со насмевка, иако благо стискајќи ја устата кога ќе се сетеше на дупката во која тоа сега мало и нејако тело некогаш ќе заврши, во рацете пречека здраво, машко дете, 51 сантим во должина и речиси 5 килограми тежина.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
По третото утро, на своите низ шепот им порача: „Не затворајте ми ја устата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Човекот остана на нозе зачудено отворајќи ја устата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не со компири, туку месо со праз. Не, згрешив: не месо со праз, туку со компири... Месо со... месо... (Отидува.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Заклучи ја устата. И оди.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И никаква мисла во неговата глава не му вели: „Крени ја раката, отвори ја устата, стани...“
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Правам сопни се, и лапни го снегот, наполни ја устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Затвори му ја устана на дерлено, вели Доксим Тренчески, не знаеш кој ќе го чуе гласот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Затни му ја устата на оној таму! Гранатом упали му цигарету! Разумем.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)