ја (зам.) - чаша (имн.)

— A, a, а, простено — благословено! — вели бегот, земајќи ја чашата од послужавникот, кој беше единствен во Мариово.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Светлано, наполни ми ја чашава, да ја турнам груткава што ми стои во грлово.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Боже?! - рече Жино, држејќи ја чашата в рака и сѐ така гледајќи во Дејко.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Особено за нас, Албанците“, додаде тој, покривајќи си ја чашата за чај со чинивчето кога мајка му се доближи да му ја дополни.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Fuck him!“ ѝ рече Британецот, испивајќи ја чашата, “or, better – fuck me!“ и ѝ ја пикна раката под здолништето додека таа сѐ уште седеше со подотворена уста не сфаќајќи што се случи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Подавајќи му ја чашата, му рече: „Сакам чаша за вино!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не сакаше да ме бакне; му реков да ме бакне; тој рече: „Не. Прво дај ја чашата“, рече каприциозно, инфантилно, како да е мое дете; почнав да се смеам, се смееше и тој, и јас се предадов.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, додека ја затворам чантата и мавтам да ми ја донесат бундата, а сето семејство се збрало, таткото, подмириснувајќи ја чашата рум што ја држи в рака, а мајката најверојатно разочарана – па што, всушност, очекуваат овие луѓе од мене? – сета облеана во солзи си ги гризе усните, а сестрата мавта со шамичето натопено со многу крв, јас сум некако подготвен, под извесни околности, да признаам дека младичот, можеби, е сепак болен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така е оддалеку. Одблизу се покажува уште една тешкотија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Брзо се врати и подавајќи му ја чашата на чичкото рече: - Имаме и убаво слатко!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)