Најфино од сѐ ми беше утринското кафе. Јас станувам и си ја знам работата.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
По нејзиното доаѓање дел од основните методи на дотогашната работа, што се потпираа на долгогодишното искуство, или го изгубија своето значење, или бараа неодложно прилагодување на непредвидливите ситуации, но многу позбунувачки беше тоа што се случи со началникот Круме Волнаровски: јас станував сѐ повеќе несигурен и неспокоен, затворен и оттуѓен, лош кон другите и кон себе.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Толку многу сакам што и јас станувам златна ластовичка која лета долж црните реки. И види чудо: ако летам долж реките, под мене нема ни вода ни корита по кои водата би течела.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Бидејќи сопственото „јас” се има откажано од секакво учество во него, системот на лажно јас станува територија во рацете на непријателот, контролирана и раководена од туѓа, непријателска разурнувачка сила.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
На тој начин, сопственото јас станува вистински самосвојно, отелотворено јас.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Јас станувам, по мене станува и Никифор.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Неподносливото тропкање на пинг-понг топчето (сега веќе убедена дека тој звук доаѓа токму од тој предмет и од ниеден друг), продолжуваше, а јас станував сѐ почувствителна на неговата дразба.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Секој од нас исполнет со чувство на љубов, среќа, радост што ни ги подари без тронка грижа на совест... јас станувам роб на моите сништа, и доблести...што животот ми го прават како бајка со среќен крај...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Јас станувам, го удирам по плеќите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Пак ќе те викнеме, вели, Јас станувам, се прекрстувам и ги оставам зад мене.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се слушнаа и човечки гласови. И јас станувам со децата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе станеш и ќе пукнеш, И јас станувам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)