јас (зам.) - свој (прид.)

Се надевав дека ќе најдам барем и друг што треба сега да ги поправа чевлите, па јас да му се придружам како помал брат, да се јавиме заедно, и така покрај него, без да излегувам на прв план, да ја свршам и јас својата работа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Јас, Лука Јас, Лука, монах од Вапа, запишав: Пред мене, најстар меѓу монасите, пред легнување застануваа сите монаси и не толку да ми бакнат рака колку да видам кој до кое господово скалило дотерал, убаво распознавав кој најбрзо при Господа ќе стигне и саноќ буден јас своите соништа на оној му ги дарував на кој светлината на првата ѕвезда веќе го допрела.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ќе го завиткаше, потоа, во ленено цедило, а потоа ќе си го земеше пагурчето, ќе седнеше покрај нас во постелата и ќе си запееше: прати ми во писмото малку од твојот глас, да го носам со себеси зашто твојот глас е гранче чесно дрво...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Имам и јас свое море – со ѕидови бели од сол и замор зад нас, со рамномерниот здив на водата и ноќта што ги одвлечува сите минати и идни напрегнати утра, кон далечната шир, во неповрат.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Го барав и јас својот ангел-херој, и тој копнеж го нанижа на иста стрела и моето срце до другите, и тие започнаа заеднички, ужасно да крварат...
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Во мислите го видов јас својот дом - колку за својот костур, меѓу еден манастир и едно езеро.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Си го познавам јас својот дедо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Им го кажав и јас своето име, и божем не сум ја слушнал нивната рекламна песна, прашав што продаваат.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Бос како кенгур, - се согласи Пишпирик. –А да имаше пари, ќе му дадеме чизми од пингвинска воздишка, увезени од јужнополарните мориња.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Лета излегува со близначките, нели?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не сме со неа исто друштво, таа си има свое, а јас свое.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сите егејски мајки преку мене си ги бараат децата, а јас своето не можам да си го викнам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Цане, го почнав јас својот најмил разговор.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не знам зошто при првата средба со моите посетители, потоа јас своето видување го премолчив.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)