Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

И свеска ми тоа не би го сторила иако јас и таа со погледи одамна сме се разбрале; двајцата знаеме дека чекаме можност.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Извини, - ми вели. - Ништо, ништо, - ѝ велам јас и седнувам на столот крај кујнската маса така што двајцата веќе ни лук јале ни лук мирисале.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Како да експодира некој презгуснат простор во чие средсреде бев јас и сега честичките се разлетаа на сите страни како снегулки а јас половам среде тој облак од снегулки што се шири, се шири...

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Овој гледа некое време и го слушам, вели: - Селото гори, баба се чешла! – вели првиот и додава, му се обраќа на својот противник: - Што велиш, да ги спастриме прво нив па после јас и ти да си го видиме алот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

По овој пат, во самарот на нашиот мал црвен коњ сместени двајцата, јас и роднината Вана, убава како ангел.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас мигновено го забележав тоа. Зар и вие, ќерки мои? Ами јас и Агна сме ти носеле лимонче, мори старо!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тие знаеја дека ќе мине!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Јас и сестра ми си игравме негувателки.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Многу е арно тоа, ќе ми рече. - Е ајде тогаш јас и вие да си бидеме заедно.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Дворот беше како мала ливадичка и се спушташе зад куќата благо кон јазот. Јас и Миќо седевме на трева.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

На другиот поручек навистина дојде мајсторот, и јас и Бане слеговме да ни земе мера.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сите се качија, само јас и таа останавме, ни побегна трамвајот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Заповедајте таму да ме арестувате... Таму ќе се расправиме јас и ти!...

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

СЛУГАТА: Јас и твоите работи ги приготвив. Еве ги!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Бидејќи едновремено го губиме сопственото јас и ја прифаќаме лажгата дека имаме автономно его, од нас се очекува во себе да ги почитуваме надворешните ограничувања, и тоа речиси до неверојатни размери.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Таквото споделување на чувства може да се јави само врз основа на јасно разлачување меѓу овде/јас и таму/не-јас. okno.mk | Margina #22 [1995] 57

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

„Не знаеш Како мами Везден двата Да сме сами Јас и Таа За-луд-ност“ Во ателјето на Владимир Г. есента, 1994 стално си сам „Стално си запален И стално си Сам“ „Се палам себе, Горам сам За да ве Ос- вет- лам.“ бегство Ѕвони, Само во сонот Во тоа црно Сеопфатно Ѕвоно.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

И јас и другите другари на секој дел од снагата имавме по некоја лузна или сини колтаци, а кошулите и палтата ни се раскинати од дрпање.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Залелакав и јас и јурнав кон собата на сестра ми.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„Секако“, реков, „сакам, утре ќе ти го вратам.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ја земав тетратката. Јас и не знаев што е тоа лексикон, ама не сакав да ја запрашам, не сакав да се покажам пред Анче колку сум прост.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Многу сакам да се запишеш во мојот лексикон“, ми рече и ми подаде една тетратка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Сум видел јас и рис, и диви свињи. Мечка уште не сум сретнал...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Јас и ти, планино, остануваме” - шепотеше дедо Димо, следејќи го со замрежени очи својот внук што се разделуваше од планината.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Па што? - Како - па што? Ја гледаш од Чукарот Беласица, и замисли, денес само јас и ти од Чукарот ја гледаме Беласица и никој друг.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

На платото сенишно Јас и твојата сенка го густираме кафето.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Во прилог на таквата негова заложба, Христов, меѓу другото одржал говор во кој ја истакнал искривената слика во Америка за имигрантите и потребата за нивна американизација што се одвивала преку процесот („казанот“) на претопувањето (melting pot): Ние (јас и мојата сопруга) дојдовме овде во Вермонт во 1938 година.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Помисли помисли и рече: - Тогаш вака, јас и ти ќе бидеме ловци.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Всушност, така јас и моите посетители станавме една група која неополномоштено завлезе во едно многу деликатно прашање, и така јас самиот влегов во ризик за кој, сѐ додека не се случи најлошото, ни од далеку не бев свесен.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Јас и Крмакот сами од себе не верувавме во Бога. Дури и се инаетевме кој помалку верува.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Јас и ти немаме ништо за расчистување“, рече. „Луцијо“, реков. „Каде ти е љубовникот, Луцијо?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Логотетот гледаше во него стрештено. „Но тие букви ги знаеме само јас и отец Стефан“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го претепа, и јас и Земанек го изнесовме од училиштето (подоцна Фисот беше сменет поради тоа и доби укор пред исклучување и од Партијата, но веќе сѐ беше готово, оти Лудвик веќе нѐ беше напуштил); тој го замоли Земанека да претрча до кај него дома, да му земе една торба со алишта и да му го донесе саксофонот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Пиевме вино, и се опивме, и јас и до ден-денес не знам како стигнавме дома и каде останаа девојчињата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И сите мислеа дека логотетот и Лествичникот гласале за Филозофот, дека душата своја само тие двајцата му ја дале, милоста благоутробна своја; сите мислеа така, оти предлогот го даде Лествичникот со уста своја и грев беше, хула бесчесна беше дури и да се помисли дека тој не гласал „за“, или дека логотетот не гласал „за“; но само јас знаев дека Лествичникот е погано и лажливо куче, со око побелено, оти знам дека и јас гласав за Филозофот, а мојот глас, третиот, го немаше; а го немаше затоа што Лествичникот беден беше гласал против Филозофот, еднакво како и другите, и најлицемерен од сите нив излезе, оти устата негова предлог даде што го отфрли душата негова, и оти вистина беше дека само јас и логотетот бевме вистинските пријатели на Филозофот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Од сето тоа, јас и Луција сме правеле непотребна драма; на светот секогаш има жени кои се расположени за пријателство и љубов, за милосрдие и страст.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Дури тогаш станав; погледнав кон кругот и видов дека и Ина гледа со љубопитство кон нас двајцата, проценувајќи кој од нас е Јан Лудвик, лудакот без мерка; за да се декларирам, ѝ испратив еден бакнеж од устата со рака во воздухот; таа се закикоте, ми возврати на ист начин, возврати и сестра ѝ, и јас и Земанек излеговме од шаторот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас и Јулијан Граматик бевме определени да ја отвориме кутијата и да ги изброиме гласовите.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Гротескна беше таа сцена: јас и тој во прегратка, токму под оревот под кој пред неколку минути беше Луција со Фискултурецот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Со тој брак, ние всушност (јас и Земанек), се убедувавме дека не сме згрешиле што сме го избркале Јан; оти тој брак реално постоеше, и беше знак дека се сакаме; а ако се сакаме, тогаш не можевме да бидеме виновни за тоа што немаше место за трет во тој наш свет.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Дури, јас и Земанек сонувавме да направиме некаков џез-состав: тој одлично свиреше пијано, а јас саксофон; имаше во гимназијата и едно момче што одлично свиреше контрабас и ние планиравме со него да направиме трио.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Познато е дека луѓето под маска доживуваат еден вид транс, затоа што се наоѓаат на тенката линија меѓу идентитетот и алтеритетот, меѓу она што сум јас и она што ме прави маската (не-јас); во таа двосмисленост на идентитетот (како и кај проклетиот формулар што се вика пристапница) се состои трансот, карневалското чувство на еуфорија; во такви услови анално-гениталните опсесии стануваат неминовни (по тоа не се разликуваат партиите и карневалите); и треба да се види допрва зошто двојството на идентитетот, по правило, кај сите народи и култури, се сврзува со анално-гениталната метафорика.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Гласот“, изустив, како од устата моја двајца да говорат и да се согласуваат со Филозофот: јас и отец Стефан.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не, воопшто не ја избегнувам темата, господин судија; јас само сакам да ви кажам дека дента, кога се јави (четврток беше), рече дека уште утредента ќе биде тука; рече дека многу го поздравува Земанек (воопшто не знаеше, или се преправаше дека не знае дека Земанек веќе не живее со мене и Здењичка); како да стоеше во времето, како за него сѐ уште да беше оној ден кога јас и Земанек го испративме во циркусот, со саксофонот на рамо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој предложи да се сокриеме некаде и да ги следиме (сега разбирам дека и тој беше погоден колку и јас и дека сакаше уште таа вечер да расчисти со Луција: колку смешно – што да расчисти, кога ниту јас ниту тој немавме ништо со неа?); така ќе сме виделе која е девојката со Фискултурецот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Брмчеше нешто, караше некого за слабиот успех, се закануваше, а јас и Земанек гледавме како ливчето полека патува кон Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас и Санде се најдовме заедно и од зад еден плет гледавме накај крушата.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

На Фејсбук страната некој ми закачил фотографија – јас и пријателот од возот прегрнати ја допиваме мастиката.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Неми тие, нем и јас и немо се враќам во колата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Благодарам за чантата. - Догледање, - реков јас и тргнав полека по скалите.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Од нашите зборови- експлозии се затресоа темелите на зградата во која живеевме јас и соседот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Од тој род сум и јас и мојата сестра на која, кога наполни 14 години, на челото ѝ се појави црвена дамка, и почна да пее чудни песни низ кои, оние што ја слушаа, гледаа зелени долини, високи планини, чудни храмови и зданија.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тоа што не го гледате, а го слушате, тоа сум јас и ви зборувам далеку од вашите очи, скриен под врвот на планината во месноста наречена Мрак.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Еднаш, не така одамна, бевме двајцата: јас и мојот пријател на ручек во ресторан.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Јас и ти премногу добро си ги знаеме опачините за да си бидеме интересни.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Не гледај ме така. Јас и ти сме единствено луѓе кога ги напуштаме оние што најмногу ги сакаме.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Блажена беше ноќта во нејзините прегратки... посјајна од сонцето потивка од месечината потрепкава од ѕвездено небо Јас и Таа романтичен отсјај во машкоста нежност во нејзината женственост Ме погледна,со задимен поглед што подсеќа на љубовна романса без зборови,само со очи нејзиниот поглед кажува сѐ.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Босонога загазувам пратена од фенерот на тој вечен патник на небото, Јас и месечината во ноќта...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Само по себе ова е ситно посочување, јас го чинам само затоа што сакам да ги предупредам за четврт час сите други истакнати луѓе, чиј што живот со зачудувачка едноличност се опишува задолжително од моментот на раѓањето. Ете, тоа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Кога акушерката ме принесе до татко ми, тој со изглед на зналец го погледна она што бев јас и воскликна: - Можам да се обложам дека ова е син!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Стоп, - ја прекина Томо, - оваа серија ја режирав јас и многу добро ја знам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Саат вадам од рака зашто вредам, па ќе ме чека колку е нужно, а јас, јас и така доцнам триесет години.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не бил шофер! Бил висок, висок политичар, а јас и симит погача го честев!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ние, јас и Костадин Дамчески, вели погледнувајќи во Васила кој ги донесе камењата и сега држејќи ги в раце стои над него, планиравме оваа година таму, во Стамбол, да испратиме наши претставители и тие да му го предадат планов и писмото лично на султанот, но прилепските првенци нѐ советуваа да не го правиме тоа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Зошто дојде, сестрице Велико, вели, не ми кажа зошто дојде, не ми се вдаде да те прашам, вели. - Заборавив, велам јас и си заминувам. 85

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Четворица сме: јас и тие: јас од тукутака ќе се расплачам, ќе се размрсулавам, тие по мене, ќе молчам јас, ќе молчат тие, јас тргни кон некаде – тие по мене, ја расипуваат играта.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Така се разделивме јас и таа. Не ми се допаѓаат аристократките.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се стемнуваше. Тивкиот оган во каминот правеше непостојани сенки.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Велам нешто свртен со грб кон очите, го отплетувам коланот со реденици, задоволен сум: ја враќам во шошката да стои тука и да се заканува кон црното и сеништата што надлетуваат над куќата небаре утки и други пилиња со зол глас се.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Нејзиниот шепот извира од мене и само јас и ноќта можеме да ја измислеме прикаската на еден живот. Бремена или само неколку часови леунка?

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

За да ѝ избегам на бучливоста и на задоцнетата горештина во тој град на Егеј, и јас и сѐ што живееше или беше дојдено во него под вршник на септемвриски ден, влегов во старинарница во која, слични на живи кукли стари Американки во невозможни шарени ткаенини(„пура лана“ што би рекле ситните венецијански трговци но од чиста синтетика) на кои им изгледав занимлив за разговори или достатно сериозен за совет во купувањето на триптохон од оревово дрво со Богородица насреде, попусто, навистина попусто ја вртеа кон мене иконата,

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Додо, јас и неколцина востаници – тоа бевме нели? – влеговме од одајата во друга одаја, помала, и без двоумење уништивме неколку табли со разнобојни копчиња, преку кои, најверојатно, човечецот во антерија од чоја управувал со механизмот.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

И подоцна – куќата што воздивнува, луѓето од Шумшул- град и џуџестиот Жеро Жерав.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Приоѓајќи до масата, ние велиме: ова е масата, а не јас и затоа, еве ти! - и трес со дланката по масата, а масата напола, а ние по половинките, а половинките во прав, а ние по правот, а правот кај нас во уста, а ние велиме: ова е прав, а не јас - и трес по правот.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

И сето тоа трае деноноќно, Уживам со една средба, живеам, постојано таму, овде, онаму, секаде каде бевме јас и ти.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Јас и денес треперам кога ќе видам детски домови, сѐ уште мислам таму е таа глувост, таа неподвижност, таа штама.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Јано, се нишаше и се слушаше себеси. Јано, сакаш ли да седиме пак на трева тројца - ти, јас и бронзениот поет? Кажи, сакаш ли?

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И затоа нештата не се движеа нанапред, а јас и продавачот Чавка гракавме навредливо, упорно и гласно, сѐ додека не нè облеа краткотрајна смеа во која се наѕираа остатоци од некоја голема и одамна потрошена среќа...

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Јас и не знам што истекува и дали истекува нешто оттаму оти го голтам тоа што не сакам да го видам. Како да голтам шлајм.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

По половина час џипот застана пред една мала крајпатна куќа и во неа ја внесоа Лара. Во џипот останавме јас и Кена.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Вкупно беа по тројца во џиповите и ние: Симон, јас и човекот со тракторот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас и Симон бевме, може да се рече, пријатели. Кога му јавија за смртта на братот, тој прво и прво ме побара мене. Требаше да се ископа гробот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

На рецепцијата на зградата, во еден голем подавалник, секое утро имаше топли американски колачиња „кукис“, па јас и ти на излегување од зградата ќе си земевме по неколку.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Му кажав дека јас и синовите сакаме да преземеме иницијатива, амбулантата каде што ти работеше да го носи твоето име (бидејќи, истата немаше име).

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Јас и ти бевме во ресторан на вечера со пријателите, беше задушливо зошто сите пушевме и пиевме алкохол.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Ти кажувам еднаш не треба не знам колку пати да ти се повторува овие три топлинки покрај тебе се како пламенче од кандилче најмал повеј на ветре или студена рака што врз нив ќе се подаде може да ги угасне ама ти пули и прави грижи се варди ги заштитувај ги со што ќе стигниш закрилувај ги со сопствената топлина со својата љубов оти нели се тие деца на нашиот син па затоа два пати думај пред да ставиш залак в уста дали не треба во нивните да се подаде за да се прескокне зимата за да се прескокнат годините за да останеме јас и ти во нив!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

„Минатата недела купив маса за билијард, ми рече, и јас и Стерл ја пренесовме на раце цели шест блока и тогаш со денови се обидувавме да ја составиме, но тоа никако не ни поаѓаше од рака. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 223

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ела да си поплачеме Јас и ти јас сонуван.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Јас и ти. Кандисуаш ли ти со мене на краот на светот? Јас кандисуам со тебе ...

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

За да биде работата посмешна, минувачите околу нас пет пари не даваат за ниската температура: шетаат развиени батки по тесни маички те разноразни разголени тети на ролерки, додека јас и мојата животна сопатничка го набљудуваме светот околу себе ѕиркајќи низ тесните процепи помеѓу нашите шалови и наметки, облечени како двајца Ескими сред сезона на парење на поларните мечки.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Тогаш во поплавата на отровот се давевеме двајца - јас и пропаднатиот кловн Август Рицман.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

- Немам татко - одговори Трајче. - Татко ми го убија Германците кога го бомбардираа Белград. Сега сме дома јас и мајка ми.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Малку е тоа за да можеш некому да му ја наметнеш својата волја!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Знаеш многу добро дека јас и Денко Самоников се знаевме колку за едно службено доброутро, или за она необврзно како си?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Веднаш сфатив, оценувајќи ги внимателно размислите, дека во овие нови околности на нашиот живот неговата силина и машкост многукатно се имаат зголемени со оглед на местото и положбата што ја заземаше во извршната власт.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Паметам, јас и моите врсници бевме уште деца кога истиот тој Бунде нѐ искачи во високата кула среде градот со единствена цел да не фрапира вадејќи ја од панталоните назрејаната скапоценост со глава на лисец.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Значи кој бев јас и која беше вината што ме доведе овде?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Сега не можам да речам дека меѓу мене и денот кога со татко за првпат берев смрчки постои јасно растојание сега кога мирисам на смрчки повеќе одошто на самата себе кога минуваат годините во животот како што нема да поминат во споменот кога сѐ е на свој начин отсутно и пладнето, и билјето и јас и тој кога сѐ е заградено во мене и секој настан има своја миризба своја душа - она кое не се споредува!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Беше полноќ и јас и мајка ми чекавме во собите разделени од мракот, во креветите.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Знаеш, обично јас и Том се забавуваме со еден вид на игра.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Врз нас најчесто шинел или излитено ќебе или ништо. Под мојот шинел лежевме двајца. Јас и Вангелис, Грк од Тесалија.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И Луман арамијата додаде: - Сега сите ќе си одите дома, а воловите ќе ви ги пасеме јас и јунаков.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Се сврте на онаа страна каде што отидоа децата, но кога не ги виде никаде наоколу, рече: - Ама го видов ли јас и она Мартина со нив или така ми се стори!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Што сонуваш и шепотиш и мислиш кога по ноќва моја прстите твои бладаат можеби сакаат да ја откријат вистината што грее меѓу рацете и градите Јас и ти сме како тревата и ветерот: допирот нѐ крена од едно јалово мирување затоа сега нѐ вознемирува овој наслутен лет со кого плискаат љубопитни нашите дланови глуви Желбата благо се нурка во твоите широки очи и шуми за кревкото стебло што скоро ќе се роди

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Јас и Ти две страни на огледало, месечина со две лица, меч, камен и оган.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

На ова тело сеуште ги чувствувам трагите од тој допир, мек, нежен, сигурен.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ноќта ме труе со зло, сами сме јас и осаменоста.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Те сретнав сосема случајно, тогаш кога не те барав ни во сонот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Јас и ти, вистинско време за страст, од жештината ни се лепат усните и после допирите се чувствуваат капки пот по вжарените тела, а импресионистичкото менување на светлината ги открива нашите интимни тајни.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Девојката со плетенки се смее но јас и капетан Скот стигаме предоцна.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Онаа бесмртната, што јас и ти само ја чувствуваме вечерва.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

И тогаш, јас и вие тоа не сме го виделе, ама го видоа невидливите очи на убавицата од Дардаванија, од преголемиот огин што го испумпуваше од срцето кон образите, мразулестите мустаќи Дедомразови почнаа да се смекнуваат, да се топат истечувајќи низ снежната брада која, исто така, почнала да се топи.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

„Јас и сестра ми Ивана сме задолжени за акцијата, па сѐ запишувам и му поднесувам извештај на Томе.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

ЈАКОВ: Јас и законот не се земаме сериозно.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

И јас и тоа растевме здрави. Ми раскажуваше мајка, дека баба ми ме хранеше со магарешко млеко и така дома си имаа две прлиња.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Од едната страна на масата седеа намрштениот Бертран и Изабел, а од другата јас и Патрик.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Јас и таа бевме нецели две години разлика во возраст така да многу приателки ни беа заеднички.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Зборува смирено, напати со доверлив глас, излезен од линијата на инструкциите. Јас и натаму упорно молчам.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Квечерината јас и Саше игравме „дама“, кога, ете ти ја Бреза, ја отвори вратата со нога и се втурна кон нас. - Ќе биде беља - си помислив - сега ќе ни ги растури фигурите!

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Бевме седум ученици: на прво место Љакето, тој што кркна тресеница од татка си на свети Никола; Нешко на Мија Метелов од Долно Маало, Ноаче на Дамјана Вржов – се сторија три, па Моне на Тасета Ќутурко- четири, па јас и бате Николче наш (после ќе видите што унер беше со бате Јолета наш) и седма беше Ѕвезда, чупиштето на Павлета Ќорвезирот, како што ја викаа зашто таа само со нас машките се дружеше и наместо да игра со крпчиња и игли, таа барабар со нас делкаше пушки и јатагани.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Понекогаш ми се случуваше да ја чујам како слегува по скалите и како вратата ќе крцне кога ќе влезе во готвачницата каде што спиевме јас и моите двајца помали браќа на постелата зад вратата и дедо ми и баба ми на другата постела, спроти вратата.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Така ние научивме, еднаш кога Јоле не беше во даскалницата, дека прле по старословенски се вели ОСЛЕ, та така јас и Николче тој збор му го залепивме како прекар.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Како божем јас и ти исто да сме. Ти текнува?

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Кој знае... Можеби малку и потамина зборувам, ама јас и самиот барам да најдам што се случило.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Уште нешто, јас и Пеличка од тебе бараме да ги фрлиш тие машки пантолони, во убави роби да се променуваш за да се види дека ни една мома не ти е рамна во убавината!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пела и во сонот се појавуваше како сонце, бело бело и топло а потоа таа викаше бате Дончо јас и ти сме брат и сестра нели а тој нема глас да ѝ одврати дека тие двајцата не се брат и сестра само нивните мајки во исто време ги имаат родено и оти се најдобри другари им кажуваат дека се полубрат и полусестра и сакаше да ѝ каже дека се само две деца таа момичка а тој момче нели таа женско тој машко како што има жаба машко и жаба женско како што има гугутка машко и гугутка женско како што има којн машко и којн женско како што има вол машко и вол женско и ние сме како нив и токму ска да ѝ каже во што е разликата меѓу машкото и женското го изгубува привидот на Пела сонцето и белото и ќе врекне со широко отворени очи Их, пак само сон!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Седни, сега Пелагија ќе донесе слатко и ладна вода, седни да си поприкажиме јас и ти за да можат и тие две сестри да си кажат нешто насамо!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Сме останале уште јас и Михајло Горачинов.