јас (зам.) - и (чест.)

Јас и лико повеќе ќе навиткам, и со восокот ќе го облепам, да потера побрзо и посигурно.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Му го знам јас и татко му што чешит беше, - се присеќава сега одеднаш дедо Иван за некои гревови на татка му од Пискулиева.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Велиш поарно е така? - Поарно е, дедо Иване, поарно. Ќе донесам јас и калем-восок.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Зошто? - прашувам. - Затоа што луѓето зборуваат дека во закланите свињи месарите пронаоѓаат златни ланчиња, прстени, златни забни круни... - конспиративно вели мама, а потоа мирно додава: - Впрочем, јас и онака не јадам месо.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Јас го молев да слезе, оти секој миг можеше да наиде експресот, но тој велеше: „Не грижи се Луцијо, јас правам чуда; ќе го сопрам возот со поглед, со еден блесок на очите ќе го сопрам; сум сопирал јас и поголеми нешта во животот, Луцијо!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сум поместувал јас и цели вселени, некогаш порано, па зарем еден експрес ќе ме исплаши, Луцијо!“, викаше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Есејот беше напишан за една ноќ, со многу вино, што може да се забележи, според наместа неповрзаните асоцијации; јас и денес ги гледам тие места, но не ги коригирав, за да можете да сфатите во каква емотивна состојба сум бил тогаш.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Впрочем, тој брак беше сосема логичен и очекуван, но јас и ден-денес не можам да се ослободам од чувството дека во тој брак влеговме, и јас и Земанек, само за да немаме грижа на совест по однос на Јан.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но јас реков: „Земанек, јас и до сега бев циркузант.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас и натаму не кажував за посетата на тетка ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Како следбеник на идејата за полно одделување на нашите интереси од интересите на балканските народи и за самостојно културно-национално развивање, јас и ја напишав на централното македонско наречје, кое за мене отсега натаму има да биде литературен македонски јазик.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- Зошто? На мртвиот не му треба ни прстен ни оков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А вие, ако немате ракија, кажете. Имам јас и поголеми побратими од вас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јас и не би ги спомнал да не ме - присилевте?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Претседателот сега рече со темен глас: - Јас и не пукав во нив...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јас и така само осминка бурек јадам!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Поправо, јас и не ги најдов нив, туку местото кајшто беа тие, пред да ги разјаде пламенот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Па јас и за моите деца сум згрешавала, а не за добитокот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас и денеска не ќе знаев, ако не ми кажеше еднаш пијан.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Здравко сака да праша нешто, а јас и него не го оставам. И нему му ја затворам устата. 92
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш се погледнуваме, Мари- Клод ја подигна главата за да ме погледне во очи; грчевито држејќи се за шипката од седиштето чувствувам дека јас и сум всушност она што таа го гледа, нешто толку бледо како и она што јас го гледам, бескрвното лице на Мари-Клод која ја стиска црвената чанта, која ќе го направи првото движење за станување додека возот веќе влегува во станицата Доменил.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Јас и самиот претчувствувам некаков пораз.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Не знам, не знам, ама јас и така имав намера да ти подарам една книга, многу значајна.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
— Јас и така даскалица и ќатип не бидуам.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Можеби памтењето намерно ме лаже не е исто да се доживее и да се раскаже можеби сонот е фатаморгана и сонувачот можеби оние кои ме повикаа морето да им го вратам барем со збор и не се веќе риби можеби се реслови од некој дамна свршен лов или од оргијата која претстои меѓу морските широчини на овој од себе заведен свет како и да е јас и понатаму времето го мерам со сонот нив ги препознавам во нешто сосем лично и се одвикнувам од животот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Јас!... се исперчи парталкото – Само јас! Јас и никој друг.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Јас и се плашев и се чував и ете ме на носилка...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Па јас и досега бев сама, сакам да му вратам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Јас и твоите усни ги сонувам, вели таа, уште не можам да ги заборавам бакнежите за Сталин.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)