Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

И жена ми си отиде. - Оди ти. Ќе те стасам јас, - ѝ велам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Како немаш, ѝ велам. Така, ми вели, немам. Еве, сам види: толку за тоа, толку за тоа...

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Јас сум ѝ велам без да го подигнам гласот да ме чуе и влегувам во кујната. Таа лежи. Настината.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ѝ се насмевнав. - Сакам, - ѝ велам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Требаше да ми дојдеш кога беше за доаѓање, - ѝ велам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Извини, - ми вели. - Ништо, ништо, - ѝ велам јас и седнувам на столот крај кујнската маса така што двајцата веќе ни лук јале ни лук мирисале.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Мислам дека ѝ велам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Молчи сестро- ѝ вели жена ми на сестра си.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

„Сè си имаме, златна Надеждо, ѝ велел, само младост немаме, и здравје и радост немаме, мила моја!“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Секој пијан ќе ти се истопори на влезот и ќе ти се измоча, да простиш, на диречено. Ѝ велам на Зорка, не е ова некој живот, треба да бегаме.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас бриши, тоа мрсулави се. Ѝ велам на жена му на Јована дека детето е поднастинато, треба нешто топло да му се даде, па и лекче. Таа вели: Ех, деца!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас ѝ велев дека ќе седнеме заедно и ќе составиме некакво писание, па понатаму ќе видиме дали и како ќе го објавиме, кога јас ќе имам малку повеќе време.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Јас не можев да сопрам од плачење. Немаше поп, а ни крст.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ти ќе раскажуваш, а јас ќе пишувам ѝ велев.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Дедо ми везден ѝ велеше - требни ти се синови снао.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Еден ден се ќе ми раскажеш, ѝ велев... А не оти не ми раскажала!?

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ѝ велев да не брза.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

„Имаш ли некоја на ум – се успокои загрижената мајка, принесувајќи ми слатко од дуња, но тоа не е битно – што ќе го благослови во животот со брачните радости и со пород.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

” - ме шлапна со ненадејно прашање загрижената мајка. „Не, жено божја - ѝ велам – никако.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Оттаму се смее мојата сестра со искрена и добронамерна смеа, ако токму неа, не успеав да ја врзам во брачни врски, како ни себе си; за неа само еден Господ знае зошто, за себе знам: имав добар избраник, немав асална цасаментера, не бидува сам да си шадхан за себе.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Добро ли е?“ - вели сестра ми која ме знае како дишам. „Добро е“, ѝ велам, „ќе даде Севишниот ќе ги врзам и нив, кутрите чедни души!

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се враќаме дома, зајдени. А, ѝ велам на мама, пржи сега јајца...

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Скини си, - ѝ вели тој и покажува со рака.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Гледај сега добро, - ѝ вели мајка и, ја прегрнува преку рамена и полека ја поведува покрај цртежите.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

На Мајка ѝ велел дека децата се милуваат само кога спијат.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Со малите рачиња ја гушка Неа и ѝ вели: „Лека ноќ, мамо.“

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Нано, овде никој не бели... Ќе ти поцрнат дреите!... - ѝ вели тој кратко, суво, повеќе деловно и брза на работа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Синот знае - неговите зборови нема да стигнат до срцето на старицата: во него се таи желба посилна од секакви зборови, од секакви реалности.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Баба ми ме испули, ама не ѝ текнува, и јас ѝ велам: "Бабо!...

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Минуваа крај баба Севда, ја поздравуваа и ја прашуваа што прави тука во ова ниедно време, ѝ велеа да си оди дома, ама поминуваа и заминуваа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

", ѝ велам ѝ се кикотам.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И Земанек стана, отиде до автобусот, им рече на другарите да не нѐ пријавуваат како отсутни и да молчат; потем се врати и ние видовме како во нашиот автобус влезе наставничката по музичко, која не го познаваше нашиот клас добро; видовме дека ги прашува другарите дали се сите тука, и дека тие ѝ велат дека сѐ е во ред.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На едно место (5, 9), Хорот дури ѝ вели на Возљубената: Со што е твојот возљубен подобар од другите возљубени, о, најубава меѓу жените?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И потем Фисот ме фати за коса, ѝ рече на Луција „Избриши го“, и таа потем долго ме бришеше со шамичето; гледав солзи во нејзините очи; тоа не беше онаа Луција од разбојот, којзнае дали некогаш воопшто и постоела таква Луција, си мислев; гледав пред себе жена во солзи, сподобие страсно во писмо што го преточив, во песни; жена со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; со усни – алова панделка, со уста слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; еве ја, плаче пред мене и ми ги подава рацете, и вели: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; еве ја, стои пред мене и јас ѝ велам: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Еднаш го слушнав поштарот како ѝ вели на мајка ми „Онаа, легнатана, ако стоеше немаше да ни се причинува толку голема“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„На жената од над амбисот мислиш?” праша мајка ми додека седнуваше да се потпише во бележникот на поштарот за примените пари.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Чешмата нека си тече - ѝ велам.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ѝ вели: - Чудно! Мојот Ванчо вели дека моиве раце се најубави.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

- Ќе направиме, - ѝ велам, - само како ќе се вика?

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

- Остави го! - ѝ велам. - Не буди го! И пак патуваме, патуваме...

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

- Добро, - ѝ велам, - и почнувам да гледам во оној оџак. - Што гледаш? - ме праша Билјана.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

А пак јас ѝ велам: „Ќе го чекам Пандета абер да донесе“.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Сосема мирно ѝ вели: - Само да не се посомнева во својот копнеж. ***

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

- Од друга страна – ѝ велам, паркирајќи се пред црквата – во Ибни Пајко.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Нејзиниот пријател, борбениот архитект, ѝ вели: - Треба да пишуваш долги писма! И тоа не само на еден!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Зачудо, очите ѝ се насмевнаа, ни малку изненадени, додека ја сослушува мојата неповрзана приказна, па охрабрени, дрско ѝ велам дека снимката развиена во чудесната лабораторија на Мен Реј е само миговен отпечаток на мистеријата што, вон пролетта и зимата, постои отсекогаш.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Со нетрпение притискам на копчињата со бројките и потоа на зеленото копче. - Ѕвони - ѝ велам на сопругата. – Го имам...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Оној таму – ѝ велам на сопругата – мора да е воено лице... - Од каде па ти, знаеш?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Понекогаш во ноќта ме будеше гласот на Клара: „Буди се, тишина е!”, понекогаш, кога се будев ноќе, ако од никаде не се слушаше ништо, а тоа беше реткост, ѝ велев на Клара: „Буди се, тишина е!“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа беше наш договор едната да ја разбуди другата кога ќе фати миг на тишина.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Робот си е роб, ороспијата си е ороспија“ ѝ вели Жан на Јулија во пиесата на Стриндберг, „Госпоѓица Јулија“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Нејзините се обидоа на сите можни начини да ја одвратат. ѝ велеа, дека треба само да се стрпи, да почека.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Обично сите ѝ велеа дека подолго време не го виделе.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

„Дињата и сладоледот се кочан ладни“, ѝ велам јас, „а сега и грозје ќе извадам“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Добро баба Маре, ќе ја земеме“, ѝ велам и знам што ќе биде следното: „Вода топла има стално, а на езеро ќе переш за дечињата“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Негувателката ја знае целата приказна и многу ѝ е жал за бабата, па, божем чита, ѝ вели: „Сме утнале, баба Надежда, за утре била средбата“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Ама чаре има“, ѝ велиш победоносно, дека е среќна што те пронашла токму тебе во морето измамници што, ете, само се декларираат како сопственици на способности од видот на гледачи и предвидувачи, и исцелители на кои им е дадено со поглед и допир, како да се нечија продолжена рака, да ги редат работите по желба.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Е па, - ѝ велам - слушај, море дете, дома имам болна свекрва на постела, маж, 3 деца, куќа, двор...кај сум напишала, па сега и да ти читам... Прочитај ја ти!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ѝ велеше дека го чека Јована Дамчески да се врати од војна и дека кога ќе се врати тој, таа одново ќе си стане лична и млада и тогаш ќе се венчаат со Јована.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Мори, оти ти е онака детено, вели, да не ти е изгорено, прашува. - Не е изгорено, ѝ велам јас на Маса Ќулумоска, туку некои мозолки му излегоа, ѝ велам, дали од еврејката или од некоја нечиста жена е видено, велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас ѝ велам: ќе се здавам со кучињата и искината ќе им ја земам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Паметам, Велјанице Пармакоска, ѝ велам, како не сум паметела.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еда, што ти стана толку што зина, ѝ велам, и што остана толку зината?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Што ти е, Роса, ѝ велам, не гледаш дека ќе се изгориш?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Солзите, Стојно, ѝ велам, и огнот што помина преку мене, ѝ велам, а Стојна само ме пофаќа, како красти и сипаници да фаќа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Е, ај, сега да си одиме, ѝ велам на Уља, на јатрва ми. Во умот пак ми е Јон: да не се врати, да не ме најде дома.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Па ти мижи, ќе ѝ велам јас, ако ти е срам, мижи, ќе ѝ велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Таму, вели, надвор. - Каде надвор, ѝ велам, оттука не се излегува надвор, велам. - Се излегува, вели Роса.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Бегај ти, ѝ велам јас, не стои ми пред пушка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Каде Капинко, каде чедо мое, ѝ велам, што ме влечкаш кај што нема ни пат, ни патиче. 156

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Што молчите вака, Дуковице, ѝ велам, кој ви е, мори, болен во куќава?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Придржи го, така, да го пригледам, ѝ велам на Уља и Уља само го позавиткува и го поткрева над мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ела мртво, пак колвај, ѝ вели на кокошката што се прпелка, и пак фрла пченка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Што е, сестрице, ѝ велам, што ме мериш така со очите? - Јон, вели, Уља, го прости господ Јона, вели и пушта солзи на предници.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тебе болеста само криви патишта ти покажува, ѝ велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Дај боже да е генерал, ѝ велам јас на мајка, се пресмевам, оти имав чуено за генерали.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Добре дојде, ми вели Левтерија. - Добре најдов, ѝ велам. Така мене, така и на Витомира му вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еве го твојот господ, ѝ велам, овдека само јас сум господ, ѝ велам, и ѝ врзувам уште една шлаканица. 225

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ами и ти не беше ваква, ѝ велам јас на Стојна.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Потоа го олупи и лушпите и ги даде на Левтерија. - Утре растури ги, ѝ вели на Левтерија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Таму ми одат нозете, мајче, ми вели Капинка, сами ми одат нозете таму. - Мори, зар сакаш сите да изгинеме, ѝ велам, тебе огнот ми те лаже.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Што ми зборуваш така, ѝ велам на Уља, оти ја слушам, а како да не ја слушам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се мрцкаш и слушаш: - Јас ѝ велам јариче, таа ми вели кукурек, а јас ѝ велам потполошка и синоличка и перуника и божурика и змијско грозје, а таа ми вели: змија да те касне, здрав да не си!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Мори, жено, ти си Велика, ми вели, или не си? - Мори, јас сум, ѝ велам, ами ти, не си ти, Стојна?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- А зошто ме чекаш, ѝ велам јас, болви за да ти тепам меѓу колена? И ѝ врзувам една шлаканица.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ѝ велам да го бара секаде, и по секако да го побара и да му каже дека Чако по цела ноќ завива за него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Од кај дојде ти овдека, ѝ велам, што бараш овдека? 87

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На крајот на краиштата, и самите доктори ѝ велеа дека нејзиното однесување е нормално за сите што се нови во санаториумот, а потоа, порано или подоцна, сите се адаптираат на животот во заедницата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Имаше многу обврски, тежок живот, но сега, кога требаше да го напушти, не ѝ изгледаше толку одвратен. – Со Френк беше на прагот од еден друг живот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Четворица сме: јас, жена ми, ќерка ми и син ми; јас: маже со мустаќи, без власт, без сенка, со песна в раце од Давид Авидан, превод од хебрејски на Жени Лебл, понизок од жена ми, а таа не мора, ама се наведнува, се спушта со телото кога сме надвор и еднододруго, некако да се изедначиме, да го избегнеме подбивот, ѝ велам, како успеваш, а не, вели таа, толкава сум.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- И болеста е природна состојба, ѝ велеа, а од секоја болест не се умира.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Луѓето како јас имаат последичен праисход: велат веќе речени работи кога на пример се спомнува сексуалната егзалтација: еби си мајката, фати џенем, вит не видело и невиделица, така за луѓето како јас, така и јас: еби си мајката, оди.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во својата работилница, која ги опфаќаше двете простории во визбата, Парацелзус го замоли својот Бог, својот неопределен Бог, кој било Бог, да му прати ученик.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Надењка е ни жива, ни мртва. Побледела, одвај дише... Ѝ помагам да стане. – За ништо на светов нема да се спуштам уште еднаш – вели таа, гледајќи ме со раширени очи, полни со страв и ужас. – За ништо на светов! За малку ќе умрев!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А јас ѝ велам: – Граѓанко драга, среќата не е во парите. Извинете на изразот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа ќе умре, ќе полуди! – Ве молам! – ѝ велам јас. – Не треба да се плашите!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Еве, уште минутка и ни се чини дека ќе загинеме! – Јас ве љубам, Надја! – ѝ велам полугласно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но најчесто главата ја држеше наведната над скутот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој ѝ велеше дека ги троши парите без ум, дека е глупава, дека не ги дава тешко спечалените пари за да ги расфрла по улица, и уште триста други глупости, зашто обично, саботите навечер беше тежок немтур.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Најтешка ѝ беше осаменоста во текот на ноќта.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Надењка најпосле попушта и јас по лицето й откривам дека попушта пред опасноста по животот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ѝ велам дека ќе појдам и дека ќе донесам нешто да се почестиме. Шампанското, ја жегнувам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Цвеќето како да се смееше одмерено ѝ велеше: - Доволно сум убаво, сѐ што ќе оставиш до мене, ќе биде непотребно и грдо.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Додека беше жив ѝ велев дека личи на него. Се лутеше поради таа констатација.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

„Но, - ѝ велат на родилката, - можеби вие грешите?“

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

„Тоа е точно, - ѝ велат на родилката. - Но можеби, тоа некаде исползе“.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Нејзе ѝ велат, „Вашето дете е внатре во вас”.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

„Не мачи се...“ ѝ велеа. Но таа со шепот одвраќаше: „Ако... дури ми мрдаат прстиве ќе правам за кога ќе ме нема - во нив да ме барате...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Некогаш се каравме со Цвета, јас ѝ велев дека мојата мајка е поубава а таа ќе речеше: Мојата има поубав фустан.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Слушнав домаќинот ѝ велеше на ќерка му, таа беше на возраст од околу четиринаесет години: Сите, утре рано да станете, ќе ја викнам тетка ти да меси леб за партизаните а тебе ќе те разбудам водата да ја згрееш.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ама мамо – ѝ велев, јас го налегнав, знам, а таа ми подвикна со висок тон: Како што ти велам така ќе кажеш!

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Нѐ распоредија кај селскиот одборник, а јадење немавме и легнавме гладни, а не знаевме ни колку ќе се задржиме.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

За сè што требаше за низ дома или нешто да ми се купи, ѝ велев на стрина ми да му каже.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

„Те слушам!“ ѝ велев, или така нејзе ѝ се причинуваше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Ќе се фрлам низ твојот поглед како низ скршен прозорец и ќе избегам во ноќта,“ ѝ велев.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Јас бев исправен пред себеси во огледалата што ме пренесуваа во бесконечност и со испружени раце ја барав Ема во огромната празнина.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Така ѝ велев или можеби сакав така да ѝ речам.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Мажот пак ѝ вели на саканата жена: „Ти си курва“. Таа почнува да плаче.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ја отвори пластичната папка, изваде еден од многуте листови, и почна да чита: „Мажот ѝ вели на саканата: ‘Ти си жена за сите мажи. Ти си курва’.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Овде има толку многу огледала, човек не може да избега од самиот себе,“ ѝ велев.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Ќе ја напуштам оваа ќелија. Никогаш веќе нема да ме сретнеш, нема да бидеме веќе никогаш заедно,“ ѝ велев и со испружени раце ја барав низ собата, внимавајќи да не се сплеткам меѓу огледалата кои се движеа и постојано се вртеа кон мене.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Јас сум тој што сум, Нинослав,” ѝ велев, „јас сум оној што сакаш да стои пред тебе и тоа е сè што можам да ти кажам,” ѝ велев.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

А кога останував на мојата Лилица ѝ велев дека тоа го правам заради службените обврски.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Се чувствував заробен од себе и во себе.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Вистина има коски и черепи горе, ѝ велам, ја сронала водата земјата и ги извадила на јаве.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Те гледам тебе како се радуваш,ѝ велам на Лена, кога ќе ти се јави пријателката од С.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Мил ѝ велеше: - Татко велеше: лошите соништа претскажуваат лошо здравје.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

- Чинам го везе бога... - Бога? Како бога?! Сигурно Исуса Христа... - Не Исуса, туку бога... - ѝ велеше Богуле...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Татко ѝ велеше на мајка: За Јована ни даваат невеста и ќе земеме, туку за Анѓа веќе треба да мислиме.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Окованите патем се плашеа и се радуваа. Одеа колку што им дозволуваа тешките пранги и си мрмореа тивко меѓу себе: – Сега ќе биде што ќе биде – ѝ велеше Јован на Сирма. – Ако те ослободи тебе султанот како жена, за мене да не жалиш.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

До Пелагија стои Чана, со едната рака ја држи мајка си, а со другата едно бовчуле, се врти кон Пелагија и сака нешто да ѝ каже, ама се предумислува па прво ја става мајка си крај нозете на Добра, до неа бовчулето и кога ѝ се празни рацете се свртува и ја грабнува Пелагија со машки стисок Остани ми со здравје, Пелагијо моја! ѝ вели Сакав да останам со тебе, со... мислев ќе се преселам кај Доне, мила, ама него го снема, се загуби, последен пат го виделе како се враќа со Танаско од станицава.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Од тоа ја обзеде една замелушеност што ѝ ја помати сликата на сето она што се случуваше додека цврсто не заспа: колку и како не се знае, ама Чана ја раздели топлата чорба од петелот со по малку мевце во неа речиси на сите, ја туруваше во саани, во чинии, во месингани чапчиња, во мисури, никој не ја одби нејзината понуда, дури ни Геле Колишев, деверот на Богородица, ни таа, а нејзините синови ја пиеја како да е чај во големи звучни голтки, колку што се сеќава излезе и надвор во темницата, долу во подрумите и ги стоплила момите на Роса со што таа вратила како благодарност голем грст шеќер во коцки за внучињата на Петра, покрај нив, долу открила и други видеуца од свеќи, и ним им дала иако ѝ велеле дека тие се тука од одамна и дека сѐ имаат, дека не се гладни, дека не се мокри, само понадата на Чана никој немал срце да ја одбие.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

„Те молам, ѝ велел Фред, немој да ме убиеш! Само замини!“

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

На крај, дошла и старата негова. И нејзе ѝ вели: „Да простиш, стара, направив малку аџамилак“.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

— Морииии, слепела! — ѝ вели Дунава Макрева на сестра ѝ Доета, ама така сите да слушнат, — види шо женетана била, мори!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Ќе може да се живее овде“, — си рече Доста за себе. : Навистина дедот Петко имал право кога ѝ велеше во Рожден оти му дал господ од сѐ по малку.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Летно ѓубренце, зимна понада — велеше бабата Стаќа Горева, кога ѝ велеа зошто ѝ се такви скапани, изгорени, ситни патлиџанчиња.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Мори, бегај наки, жено“, ѝ вела. „Имало гаќи за мене, па и за тебе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Мајка ѝ на секое испраќање ѝ велеше: — Ти гледај пред тебе в земи!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Таман го досекол, Митра, како мало дете, рипна од столчето и ѝ вели на Доста: — „најстина ќе го печа дробот од петелот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога дојде софрата за ставање, Доста стана, го зеде ѓумот и леанот од под ковчег, и, ни пет ни шест, по сиот домаќински ред и адет им тури вода на рацете на машките, ја зеде софрата; а да не поткрева веднаш во ноќвите, ѝ вели на Митра, која тукушто ја извади тавата од оганот: — Дај ми а, сестрице Митро, тавата, отвори го ковчегот и клади леб на синиата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Та затоа вујко ѝ вели, да не ми си побркаш к'сметот шо ми та дошол дома.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јас ѝ велам: "Ја сигурно нема у кобалт да доручкувам, ама ај остави".

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

„Сојузничките армии, ѝ велел младиот хирург на својата убава Клементина, во Солун донесоа војници од своите колонии, од сите континенти, овде имаа претставници од дваесетина народи”.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

– „Немој, мори мајко, не плачи за Силјана, ѝ велел Велко, оти за Велигден ќе си дојде аџија.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

- Знам - ѝ велев со мојот возбуден шепот - навистина знам дека секому му е јасно дека не постои постапка или однесување што би можело покојникот да го охрабри или не дај боже да му напакости?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Овде сум - вели таа – овде сум, но колку што се сеќавам ме немаш предупредено дека напати практикуваш да се прикажуваш и сосема откачен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Не те разбирам – мислам дека ми рече таа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Навистина те познавам – ѝ велам – но многу си далеку.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кога открив дека сме заедно слушнав како ѝ велам дека не смее да го искористува моето невнимание.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Како си смеела и да помислиш дека сум те избегнувал – ѝ велев можеби и со израз на неверување иако ја зборував вистината.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- И додека ја чувствував онака висината на мојот врат јас во себе се прашував Зар можело да се случи тетка Боса да се посомнева или да сфати дека во мене сѐ повеќе се намалува вербата во вистинитоста на она што се случуваше?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Шепотев, а бев вслушан во препознатливиот тропот на тврдите грутки врз сандакот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ќе скапеш како пес, ќе смрдиш и ќе исчезнуваш и пак нема да се откажеш од мене, од тебе обележана, ѝ велам јас.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Та-ра-та-там!... Ќе се џитне сега во водата!...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ја гледам во белината на фенерот!... во ношница... целата исправена!... со косата што лебди... останувам јас, со стапот исправен... ѝ велам: „Врати се?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Чувствував дека е сигурно!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Гледаш, - ѝ вели на Лидија, - ова е човек. Немој да се буниш, каменов е главата.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

- Нема таква панделка, - ѝ вели Зоки.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

„Ролан си има жена, Рајно“, ѝ велам јас за да ја вразумам, но како да ја вразумиш Отиња да не излегува од коритото кога ќе нагрга водата откај Суитлакот, откај Каваклија, откај доловите?...

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Зар навистина сметаш дека постои некој кој би убил заради Сузи па ти сега сакаш да му се светиш?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Генералот“, ѝ велам. „Како се однесуваше тој?“ „Како да се однесува?“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ѝ велам: „Мои деца се тие. Сакам да ги заштитам!“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„И што сакаш да речеш“, ѝ велам, „дека некој луд се нашол да си ја клава главата в торба заради една нејасна врска која почнувала и завршувала во оние сопчиња на вториот кат!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Господи, имам видено и полоши работи од таа“, ѝ велам, „па еве, се живее некако“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Раскажи му го“, ѝ велам, „тоа на некој друг, кој е поупатен во тие нешта“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„А што ти пречи тоа? Што да очекувам од вас?“, се лути таа.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А потоа, за да ја олабавам малку ѝ велам: „Можеби тие несреќници мислеле дека таму е закопано азното на Султанот! Па тргнале да го ископаат!“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Ти, Рајно Коцева, ѝ велам, не мисли дека не сакам да ти помогнам, но треба да знаеш дека Анатолиј веќе цела една недела не нема посетено. Замина и не се врати.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Илинко, мори“, ѝ велам, „сета нежност на прасињата ја поарчи. За нас ништо не остави“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А Рајна не престанува да нагаѓа: „Или, тој лично, му ја подметнал жена си. Онака, најбесрамно.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А второ: неколку месеци, а можеби и цела година а и повеќе пред смртта на Генералот, Семјон излезе од оној генералски шинел со медали и ги напушти скалите што воделе во собата на таа непозната љубов на Генералот што и сега те вознемирува.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Е, проклета Рајно“, ѝ велам, „не мислиш белки дека на мој Семјон тоа му беше обврска: Да оценува кој кого го сака; кој по кого гине; кој си ја загубил главата и на чија перница!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Со мирно ѝ велев оти тоа, што го наумила, ќе оди малку потешко, а зборувавме тихо, без поткревање глас, никој да не нè слушне!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Бев в црква. Запалив свеќа. А до мене Анастасија, на Иван Степанович.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А Рајна не запира: "Оној волнест луд Ракоткин ми вели: Госпоѓо, Рајна, не гледајте ја толку напоречки госпоѓицата Сузи, немате право нејзе да ѝ се лутите, можете само да ѝ завидувате.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Насмевката ѝ вели: „Што беше тоа? На кого се жалиш? Зошто?“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ѝ велам на тетка ти Сијка: „Зошто мораше пред него да кажуваш оти и такво чудо родил ридот?“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Аха,- ми ја врти шијава, - не знаеш? - Се сврте со очите кон сестра ми: - Кажи му! - ѝ вели.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

На мајка си, која долго време не стануваше од постела, ѝ велеше: Твојата ѕвезда, мајко, ќе се затемни и ќе се смени во сечко.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Јазикот да си го каснеш!” ѝ велеше тој, и секое утро, уште пред да се разбуди таа, Полин излегуваше од дома и шеташе по сите околни места и собираше разни лековити тревки и билки: матарка, лопушка, кофил, калуѓерче, русе, златарка, прешлика, штрково цвеќе, напрсточе, млечарка, кострика, лишарка, кадифче, коњски босилок, чочорка, цволика, кикара, вратика, жалфија, калофер, добричица, царево око, иванчица, вртолумче, лобода, пчелинок, кукавичица, курвиче и др.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Куќата е на еден кат, со задниот дел свртена кон селото, а со лицето кон езерото; кога ја градеше куќата, жена му го тераше да кренат уште еден кат, но тој не се согласуваше; ѝ велеше: „Куќата е како дрвото: за да се крене повисоко - треба да пушти подлабоки корење, а ние сме тенки во парица: не можеме ни надолу да одиме, ни нагоре“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

По петнаесетина минути Ѓорѓија знаеше скоро сѐ што треба да се знае за неа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тој ѝ вели „мерси“ и се смешка.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ѝ велам, пак ќе речам, среќа е што вчера ранета ја однесоа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Лефтеро - ѝ вели и потсмешливо ја гледа – Шарко твој, изгледа гризи земја...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тато постојано ни ја кажува кога ќе се скараат со мама и кога ќе ме чуе дека јас на Бреза ѝ велам: „Да знаеш, ако овие двајца продолжат да се караат можат да се разведат?“

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ѝ вели: „Летка! Ти ги сакам и телото и душата. Не само тебе.“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Еј“, ѝ подвикна авторот во слушалката. Веќе не ја прашува како е. „Што правиш?“ ѝ вели.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Сепак, каква приказна?“ „Ти си писател. Смисли!“ му вели. „Добро“, ѝ вели авторот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ѝ вели: „Значи, учениот...“ „Ами како! Ама ај најди му кабает.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Ајде сега строфата“, му вели. „Еве“,ѝ вели Едо и полека, ралатно и гласно рецитира: Сиромаси – Власи, Бери дрва – греј се, Пуљи пички – смеј се.'' „Со три повторувања.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Станав, и се приближив ододзади, ѝ се ближам и ѝ велам оти кафето може и убаво да биде и ѝ се ближам со главата меѓу увото и раменото да ѝ пуштам малку топлина од мојот топол воздух што го испуштам со зборувањето.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Танаско ја одвраќаше да не бара работа во Шумското, ѝ велеше Ти не си м’ж, палај там у Чана, у то стопанството Острово, не е лесно...чунки нагоре саат и надолу саат, а и земната като камин, су казма са работе а не су лупата!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Играта нека ти е на прво место, а потоа грижата за Мама и за баба Перса, ѝ велеше тетка Перса.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Мајката ѝ вели на бабата Митро, мори панукло, на кој са има натерано во мојто дете?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Чана со денови преседуваше кај неа заедно со своето Донче и отворено ѝ се восхитуваше Ако с’м две п’ти пугулема уд теб, а нем’м твојта сила! ѝ велеше.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Летото донесе незаборавни нешта. Ѝ велеа насладувај се на ова лето оти е последно без обврски.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

— Ај да запалиме, ѝ велам.