ѝ (зам.) - напише (гл.)

„Во мене, сепак, има некоја празнина, како пропуштена можност“, не издржав, на крајот од краиштата, да ѝ напишам на Агна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Немав време да ѝ пишувам опширно на Агна, но не можев да се воздржам да ѝ напишам макар кратко дека сум возбуден и дека сум на трагата на интересни откритија.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Луѓето што имаат такви потреби, ѝ напишав, изнаоѓаат и сила, а крајот, како и секој крај, доаѓа најпосле.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но маските се маски: на едната од нив ни око не ѝ трепнуваше дека некој ѝ напишал вакви возвишени зборови, туку како бесна замавнуваше со главата и бегаше од рацете на едно мало војниче што како џуџе немоќно се врткаше околу неа, влечејки ја за оглавот кон чешмата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ташко прв тргна накај куќата. Притисна на ѕвончето.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Така сторивме. И јас ѝ напишав писмо исполнето со почит и љубов.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ни се пристори цела вечност додека стоевме пред затворената влезна врата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ќе и напишам. Ќе ѝ напишам дека ја чувам златната обетка за неа. Елена... Елена...“
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Или, зарем ако немало ништо, ќе ме прегрнеше тогаш, во фискултурната сала, под разбојот (макар и од бес да ме прегрнала); зарем ќе се согласеше да стоиме така пред сите, пред целиот клас, два долги мига, бескрајни секунди, лице во лице (носевите речиси ни се допираа); и зарем ќе ѝ речеше на својата најдобра другарка (која беше, за среќа и моја другарка, и како што бидува обично во тие младешки години – беше поштар меѓу нас двајцата), зарем, значи ќе ѝ речеше дека песната од први клас сѐ уште ја чува, и дека не прочитала ништо поубаво до сега од таа песна, ама дека не може да се согласи дека девојката опишана во песната е таа, оти таа, Луција, е лоша, грда, недостојна за таа песна; и зарем ќе ѝ речеше на таа девојка дека ја загрижува тоа што од првиот ден во првиот клас веќе не сум ѝ напишал песна, и дека не знае зошто е тоа така?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се прикажуваше една шега дека еднаш ѝ напишал мајке си да му прати пари да си дојде додома од градот, до каде што стасуваше железницата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Уште утре ќе ѝ напише писмо на тета Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Пред да се врати од Белград ѝ напишал дека во три на пладне ќе се сретнат на клупата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Затоа тој реши да ѝ напише писмо на нејзината внука, длабоко убеден дека напишаното првин ќе го прочита тетка Асја, и дека заради нејзината добрина и почитта што таа ја имаше кон него, работите ќе се променат.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Хелвиг посакуваше да ѝ напише писмо на Марија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Колку долго време требаше да помине, додека Хелвиг се реши да ѝ напише писмо...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Што да ѝ напише? - си мислеше Марија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И со сите тие мисли во главата, пак си го поставуваше прашањето: што може сега тој, нејзиниот Хелвиг да ѝ напише во писмо?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Го моли да ѝ напише писмо...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ако не успее да остане сама, ако не успее да го отфрли насилникот од својата утроба, таа ќе мора така да ѝ напише на својата пријателка, а и на својата сестра.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
- И? - Па изгледа дека сака да снима нов албум, па бара некој да ѝ напише нови материјали...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Во чест на сето тоа, решив да ја поддржам својата нова татковина во нејзината определба да ја поддржи мојата стара татковина така што ќе ѝ напишам една литературна творба.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Е, а сега, од Загреб, пилотот ѝ напишал долго писмо, со безброј чуденки и други знаци, со многу грди самообвинувања но и со дефинитивна одлука дека не треба да чувствува никаква обврска кон него, како што и тој себе си сега се сметал за слободен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Најсетне и тој сфатил дека бракот и сличните глупости можеле многу неповолно да се одразат на неговата кариера; дека ова можеби звучело по малку и неодмерено па дури и себично но тој бил уверен дека правилно ќе ги сфатела неговите причини бидејќи била полна со разбирање.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Приказната за паричникот и футролата, ѝ напишав, токму поради недостатокот на некои детали, може да се развие во вистински расказ, недовршен и податлив за фантазерска надоградба.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ѝ напишав: Можам да си замислам, Аксја, како се чувствува еден ситен мал човек седнат на стол во самиот центар на земјата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Веројатно би ја дозагубил веќе пореметената рамнотежа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не стана и не ѝ честита. Но по малку време нешто се скрши во него. Ѝ напиша на ливче: „Прости за навредата...“
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Посака да ѝ напише песна. Само што почна да пишува, се скрши мината на моливот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Сакав да ѝ напишам за мојата намера еден ден да пишувам токму на темата на жртвувањето, во план имав таков роман, тоа беше Балканскиот жртвен јарец, но остануваше едно прашање од романот Татковите книги кое таа често го поставуваше, а јас постојано се обидував да ѝ одговорам, во очекување на вистинска можност...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Седнав и ѝ напишав писмо дека имам желба пак да го посетам Париз.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Некоја женичка стигнува до него да ѝ напише адреса на латиница на плико, други пак, кои постојано испуштаат зборови преку своите муцки а тој ги заробува на хартија за да можат да прескокнат граници, мориња или океани.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)