Попат, додека жена му во дланките стискаше стуткано шамиче додржувајќи ги солзите да не ѝ прокапат, тој се мислеше што ли му се случило на постариот син и не знаеше што да изусти пред жена си на седиштето до него.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Тропаат лажиците и виљушките, ѕвонат гласовите, а нејзе ќе ѝ прокапе некоја солза од радост и среќа, додека ме кара мене дека, ете, лубеницата не сум ја доизладил како што треба, а сто пати ми рекла да донесам уште мраз.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)