Иако Duchamp драмата не ја видел бидејќи таа за прв пат е прикажана на Монмартр во јуни 1917, за време на неговиот престој во Њујорк, интересно е да се забележи дека некои ситуации од таа драма наоѓаат паралели во Duchamp-овите дела од тие години.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Во првата сцена од првиот чин - драмата ја обработува приказната за замената на сексуалниот идентитет на еден млад пар (Therese-Tiresias и нејзиниот маж) - Therese ги губи своите женски атрибути и ѝ растат брада и мустаќи - како кај Duchamp-овиот L. H. O. O. Q. (1919).
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Ѝ растеше Трајан како што растеа врбите; доаѓаше до работ на смртта и пак оживуваше; растеше во немаштија, во болести, во војни и сѐ издржуваше и сѐ трпеше како што и сега ја трпи раната на раката и слабината останата од гранатата.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Таму чамци и бротчиња се белеат среде водата што спокојно тече.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Со таа дива билка што ја чувствуваше како да ѝ расте во грлото и во градите, таа ја пречека окупацијата. Одново и одново: Ечи Жешов од човечки гласови и звуци под пролетната сончевина на фриволниот ден.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Фодулчето не е многу восхитен, како да не му се верува дека е излекувана, ама на неговото лице забележувам и малку радост што најпосле мајката може да гледа како ѝ расте ќеркичката.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Дека Ирис ќе биде љубовта на неговиот живот, Р знаеше уште во прво одделение, кога ѝ го крена фустанчето за да види од каде ѝ растат нозете.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Сега многу деца имаа гушки. Гушка почна да ѝ расте и на Горица. Од јатрва ми, Уља.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Мевот повеќе не ѝ се ширеше, не ѝ растеше.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)