ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Ја омажиле за непознато момче од друго село кое првпат го видела пред да ѝ стане сопруг.

Мирчевица си ја поткасна долната уста кога ги собра парите од децата и золвичињата и ѝ стана јасно дека овие не се обични трговци на свињи, брави и овци, како што ја маслосуваше Мирче.

Откако таа почна со втората жртва, сите ѝ станаа исти.

Пиењето ѝ помагаше да заборави. Сѐ ѝ стана безразлично.

Зрелиот пченкарен клас, што беше на стеблото, ѝ стана повиено бебе во рацете на мајка што стои.

Од ова со прскањето на петте чаши во текот на една недела треба да ѝ стане незгодно и на самата неа.

На бакнувачот, кој по таа вечер сметаше дека ѝ станал официјално момче, не му одговараше на телефонските повици.

И во тој последен час на денот, во тој брз заод на замагленото сонце, игуменијата со малку потемни сенки во очите, непроменливо загатлива и стара каква што можела да биде пред десет години или каква што ќе можела да биде по десет години, кренала рака за удар или за благослов.

Седел со пушка на коленици и наведнат, некако чудно и длабоко под превезот на свои тајни, што бездруго не можело а да не се поверува дека веќе и не сонува да ѝ стане чауш на дружината ако некогаш некој занес го подбуцнувал кон таква славољубивост.

По бесењето на килавиот Јаков Иконописец (настанот никој не го споменувал, значи секој од нив по малку се чувствувал душман), на тој вчерашен мајстор на смртта, како да живеел во магли на каење.

Гласот ѝ станал длабок, повеќе заканувачки отколку старечки. Ѕвездата на брчките околу устата се раздвижила.

Овој реквизит ѝ стана неодминлива алатка на патувањата.

Не ќе бидам како вчера, утре ќе сум жерав џин.

На секоја риба мала можам да ѝ станам залак.

На некоја, ете, устата ѝ станала блага, мека, чиниш ѝ тече мед, друга те изненадила со долг и светол поглед, мил, срцето да ти го стопли, чиниш над главата ти се отворило небото, виножито, те гали, о боже, трета пак срамежливо ведне глава кон земјата, се срамува, кротко, како јагне, гледаш ѝ се позашилиле градите.

И таа го имала својот момент на цутење, од можеби една година, со убавина на дива роза, потоа брзо се раскрупнела како оплодена овошка, па отврднала, кожата ѝ станала црвена и груба, а потоа нејзиниот живот се претворил во перење, чистење, крпење, готвење, метење, бришење прав, шиење, перење најнапред за децата, потоа за внучињата, и сѐ така без прекин повеќе од триесет години.

Таа почна да се разубавува и да се дотерува, градите ѝ станаа бели како млеко, кајмаклијата лице пак се научи да го употребува за изразот на задоволството што го немаше.

Така робот Бошко, запленет негде над кумановско, во нејзините очи наеднаш ги изгуби сите маани ѝ стана дете што треба да се гали и да се израсне во љубов.

Жал ѝ стана за баба, па ништо не ѝ кажа за тагата по момчето, за чемерни соништа по него.

Исто така ѝ стана јасно - неговите родители очекувале дека ова поврзување на нивниот син со туѓинката ќе биде обична забава.

Се стрчна напред и кога го слушна стариот, ѝ стана јасно дека за него плачат машките.

Митра живна, се промени во лицето, одеднаш ѝ стана меко и топло.

Таа не размислува за Дине и за Риса на која лицето ѝ станало црно како шамијата околу него, туку на станов за прв пат во неа го населува Доне.

Крсте ѝ стана пријатен од првото погледнување, но зошто и како, не сакаше и не можеше да знае.

Таа дотогаш не беше забележала дека Крсте ја гледа, та дури чудо ѝ стана кога слушна дека овие му се фалат и сакаа дури да го тепаат заради неа.

И кога ќе легнеше да спие, и ноќницата што ја носеше под расото, ѝ беше исто така долга за да не ѝ се види белата кожа на телото, која веќе ѝ стана одбивна и ја гледаше со преѕир.

Мајка ѝ стана и заедно со Томе ги однесе во собата каде што беше многу студено, да си легнат да спијат.

Кога ја виде Ане таква слаба, згрчена, расплакана и навалена врз тротоарот, на Дора одеднаш ѝ стана многу жал, па и покрај тоа што беа скарани, отиде да ја праша зошто плаче.

Тоа ќе ѝ стане спомен од детството - велеше Влатко, кога му стана здодевна.

Миговно го почувствува погледот на Нина, ѝ стана незгодно, се воздржа да не се вцрви и се загледа низ прозорецот.

Светлината беше слаба, но можев да го видам црвенилото што ја облеа.

„Мммм“, реков со гримаса на апетит на лицето. “што има за вечера?“

Се бакнавме. Ја погалив по вратот и осетив нешто необично, некоја чудна брановидна длабнатинка како кожата да ѝ станала пластифицирана, а потоа таа ја стави раката врз моите гради.

Покрај Марија и мене, во групата беа Кармен Кријадо, уредничка во издавачката куќа Алијанса добра пријателка на Борхес и Марија, Жан Пјер Верне, француски научник кој блиско соработуваше со Борхес на подготовките за француското издание на неговите собрани дела во „Плеада“ кај Галимар, и Ектор Бјанчиоти, Аргентинец кој живее во Париз и работи за Галимар.

Ја поттупнав по раката и светнав со насмевка.

„Причекај“, збивташе таа. „Ов... Ова.“ Се исправив. „Што?“

Еден ден заедно на Пленпале да ѝ помогнеме на Марија да го избере местото за Борхесовиот гроб.

Гласот ѝ стана мрачен. Веќе не се смешкаше. што можев да кажам?

Ни беа покажани неколку слободни места во различни делови на малите гробишта.

Бидејќи никој од семејството не беше присутен, ѝ станавме замена за семејството.

„Ме исплаши“, рече прибирајќи си ги нозете една кон друга и загрнувајќи ги со полите од бањарката, подисправајќи се на тоалетното столче од што задникот пред моите очи како да ѝ заигра, предизвикувачки, како да ѝ се смали и да ѝ стана поподатлив за моите веќе полакомени дланки.

Страчката и мачката се меркаа така уште некое време и, сигурно затоа што на страчката играта ѝ стана здодевна, летна во гранките губејќи му се од погледот на авторот, а мачката разочарано постоја така на гранката и полека се повлече во круната на дрвото.