Аристократската идентификација зазема еден вид естетска или замислена надмоќност во однос на таквите луѓе.
Аристократството, така, им овозможува на обезмоќените еден заменски идентитет: таа претставува симбол, фигура, поза (или противпоза) чија функција е да ги изземе оние што ја заземаат од абјектноста на која инаку би ѝ подлежеле.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Омразата, омаловажувањето, жегливиот презир со кој општествено постремежливите припадници на средниот сталеж гледаат на средносталешката култура, а со тоа и си ја потврдуваат надмоќноста и исклучителноста, се непознати надвор од средниот сталеж.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Душата толку многу ѝ зашто знае дека ако не успее да го стигне Еда, тој ќе се најде над езерото сам, а таа сама, без негова помош не ќе може да се искачи.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Таа на средните сталежи им е начин да се издигнат, нешто како Веда во Милдред Пирс, преку презир кон сѐ што е средносталешко (Веда е најсредносталешка токму кога ја презира љубовницата на татко ѝ зашто била „упадливо од средниот сталеж“).
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Аристократското идентификување, на крајот на краиштата, одамна им овозможува на припадниците на буржоазијата, или на секој што нема врховен статус и авторитет, средство за оспорување на општествената моќ на сериозните луѓе – односно, на луѓето чија општествена положба им налага на другите да ги сфаќаат сериозно и чија стаменост е начин да се спроведе наложеново.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)