Во текот на последните десет или можеби дваесет години, ако не и повеќе, авторот немаше ни со око видено телефонски именик, а камо ли да го имал отворено.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Впрочем, авторот нема чувство дека тој документ му недостига.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Едноставно, потсвеста е таа што доживотно ќе ја прогонува личноста на поетот и ќе го возобновува архетипот, но никогаш, и покрај огромните напори, авторот нема да успее најпрецизно автентично да го репродуцира (за среќа!) туку осознавајќи го ќе го надградува со својата филозовска порака и имагинација.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)