Молчиме ние тој вика Молчиме сите тој пее Прокиснува песната негова во белиот дождец на зората и во полето леко се крие Пред прозорецот отворен молчиме молчиме бессоницата и ние.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Сега може да ги заборави и бессоницата и немирот на последната ноќ.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)