Есента веќе се јави на прагот. Буката во Лигураса за една ноќ ја мени бојата од зелена на жолта, градините одамна се „испуштија" и мажите ги качија прачките (бобовици) по врбите да презимуваат, за напролет пак да ги накачат граовите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Сега останува да се реши дали тоа неутрално колце стои осамотено со одделна боја од другите колца или има и други колца со истата боја или со поблиска до неа отколку од една страна со централното македонско наречје, од друга со источнобугарското наречје или со српскиот јазик кај Вук Караџиќ, ќе видиме оти сите македонски наречја се поблиски до централното македонско, а не до централните наречја на другите јужни Словени.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Небото имаше потопла сина боја од кога било таа година и одеднаш долгата вечер исполнета со врева во Центарот, здодевните, исцрпувачки игри, предавањата, врескавото другарство подмачкано со џин, му се сторија неподносливи.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
- Боите на езерото... Можат ли да се пренесат на платно боите од очите на цел еден народ?...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Во таа соба се случуваа настаните врзани за виолетовата боја од виножитото во водите на Тиса.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Низ центарот на градот имаше поставено повеќе огромни тотеми ишарани со разнобојни бои од времето на домородците.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
Сакаше да делува рамнодушно, но не му успеа, зошто на лицето ги помина сите бои од виножитото. Цела палета.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Лежи онака, а оплакната му е бојата од лицето, ја нема.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Навистина како ќе се однесувавте вие ако оценевте дека ве оцрнуваат и понижуваат, но со некои чудни, дури и ведри бои од кои посебно се издвојуваше онаа во која девојката изразуваше надеж дека нејзиниот прилог во дискусијата всушност е наменет да помогне а никако не да нагрдува и докрајчува.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)