Со заедничкото живеење и со бракот на проба го положија испитот на зрелоста.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Вистинска идила, гледана однадвор, е бракот на двајца кои веќе и златна протераа, па таа го носеше истиот бел фустан од она време и на вечерата што децата и внуците им ја приредија во „Воденица“ или „Коленица“, што мене ми асоцира на кланица затоа што тоа ми е повеќе еквивалент на нејзиниот живот, во кој повеќе гипс никој не ставил на себе од неа, а сѐ било закукулено и завиено во магла, а тој бил секогаш изземен од каква било врска со вина за сите нејзини случајни падови по скали во куќа која има само приземје.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Параноичната Ружа бракот на Томо и Рада го доживеа како крадење на нешто што ѝ припаѓа само нејзе.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
- Имав. Всушност полусестра, таа беше од вториот брак на татко ми, се викаше Трнорушка.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Апсењето на стариот крпач Адам го заборавија, бракот на писарот и бабицата тромаво и еднолично течеше - без разделба и без деца, агентот не претставуваше веќе никаква новост; се заситија луѓето од него како деца од дрвена играчка, скршена и деформирана, на која ѝ се излижала бојата.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)