ветер (имн.) - ги (зам.)

Сите сфатија дека зборува за вчерашната битка и никој не се обиде да му се вмеша во зборот, ами слушаат: - Од осакатените борови ко солза тече смола и од лисје лепи венци и ветерот ги постелува врз земјата што гори...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ветерот ги издува испарините и замаглините и видик се отвори до немајкаде.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Студен, леден ветер ги развејува пцостите на комесарот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Вака, откако црвените заби на црниот ветер ги разнесоа и мојот сон и моето тело, јас со сигурност можам да речам: паметам време во кое живеев.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Тој не беше пијан, ниту некој од оние неранимајковци, што ветер ги вее. Сосема не. Прибран човек. Темелен. На место.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А Рада кршејќи го своето тело како зелена елка на ветрот ги кршеше срцата на сите во училиштето, но и на оние кои го беа изодиле тој пат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Изѕемнет ветер ги разниша светликавите парчиња од таванот, и тие затреперија како стакленки над влезните врати кои опоменуваат на пристигнување на гостите.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Дрвјата лисја повраќаа, ветерот ги носеше со нестудот.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Ветерот ги мери екот и гласот на дрварот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Вечерта, доцна, кога на запад веќе беше папсана црвената светлина и јас полека се смирував, на листот хартија, во одвај започнатата повест, го напишав токму тоа: „Тивок, жежок ветер ги носи огновите кон нас и фрла жарје и паулици сред сувите треви...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Беше уште рано за пролет, но сонцето силно печеше, а јужниот ветер ги бркаше облаците од небото.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ветерот ги занесуваше, дождот ги шибаше, но тие трчаа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Над нив голи гранки што благиот ветер ги нишка со надеж дека ќе се наведнат толку многу што ќе можат да го досегнат расфрланото злато и да си го врати пак на себе. Не! Не се досегнува!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Дури некаде околу полноќ, кога некој чуден ветер ги потисна санките сосема до брегот, довјасаа вештерките.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Но гледај чудо! - Есенскиот ветер ги потфати, ги крена високо високо, а тие префрлуваа како да се играат.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Те зафаќаат далги што ветрот ги откинал од небесното море.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Престана дождот, ветрот ги разбрка темните облаци. Изгреа сонцето.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ова мислење во ноќта, толку длабока ноќ... Којзнае дали немаше да се загубам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На страната на Добрина Стана, во перспектива на Скодра, наежени коњи од сталагмит и здрвени џандари, влажни и порабени векни ветер ги прават надмени прозорците.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Беше уште рано за пролет, но сонцето силно печеше, а јужниот ветер ги бркаше облаците од небото.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Овој ветер ги гореше пределите, ги растегнуваше коските како восок, крвта ја зовриваше и згуснуваше во калливи напласти во мозокот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Го сонуваше отец Лаврентиј: еве го, сам на вечерна ги лови буквите во воздух, додека силен ветер ги позема и ги дува накај езерото, на сите страни на светот, околу големата вода.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И виде библиотекарот Филип Филиповски: лето е, 918 година, а по пустите падини на Источна Македонија ита во претсмртен час отец Лаврентиј, во искината мантија, кон Бело Езеро.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Очите му светат како јагленчиња, лицето му се издолжило, чиниш кожата ќе му се дупне секој миг од острите јаболкца и брадата. @еден е отец Лаврентиј, гладен е, измачен; трча и паѓа, колената му се жива рана, табаните - камен, жолт е отец Лаврентиј, жолт како свеќа, но носи абер во манастирот во кој мора да стигне.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)