ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Синиша Горњак МЕДИТАЦИЈЕ ХВАТАЧА ВАЗДУХА Скопје доби нов интересен жител (Синиша Горњак е роден 1969. во Нови Сад, а поради познатите причини веќе две години живее во Скопје), а македонската млада поезија добива (навистина, на туѓ јазик, но добива!) еден нешто поинаков импулс, еден така, тивок бочен ветер во тие прилично издишани едра, еден здив во кој далечно се чувствуваат сличности, сите оние посредни и непосредни ужаси што ги проживувавме (проживуваа), и кои дури допрва ќе треба да ги разбираме и сублимираме.

Прикрадувајќи се нечујно во целиот простор на бледи силуети, чувствувајќи ја сопствената немоќ, шепот на студен ветер во мојава душа кој крадешкум ме обзема толку силно за да затреперам и знаев тогаш и знам и сега дека ова е мост кој ги поврзува сите наши души, душите на светот.

На овој мост болката и радоста во една солза се сплотени од нашите исконски, страдалнички души родени.

- А кога велев јас, - вели некој од нас. – Кога ти велев главо дебела, гледај кога ни се јаде да јадеме, кога ни се спие да спиеме, и кога што ни се прави да правиме, ама ти – не: ти затвораше ветер во шише со цел да го продаваш како лек за човештвото.

На полноќ дувна ветер во црквата, сите светила ги изгасна, а јас во мракот видов ангел слезен од небесата, со калем во раката. „Не бој се, и колената твои нека не треперат толку; ти си тој кому ќе му се каже откровение за писмото ново за твојот род, оти Оној што ме праша вели дека ти со него одиш, ни пред него, ни зад него“, ми рече.

Ми се накрева некој ветер во душникот и праши дали праши, корне нагоре.

Возбудата на надворешниот свет допираше до него обесилено, како лесен здив на далечен ветер во топлата соба.

Дали и откриле во разговорот со неа понекоја од своите тајни?

И дали благодарејќи на некој таинствен ветер во нејзините размисли ќе зашумолеле понекогаш тие трски?

Со сета женска интуиција чувствуваше дека тој веќе не нуди ништо добро за нив.

Нив ги одбиваше неговата гордост, неговиот инает, сѐ посилната ароганција, чијшто ветер в лице не го доживуваше како отпор на средината, туку како виор на својата прва слобода...  Како што и почна да му зборува: таа не беше среќна тука.

Нема веќе мака, леснотија само, лебдење на воздух, како ветер в утро рано, Кај што јас сакам, само таму.

3. Зад огромните магли што ги дига ветрот во твојата пустина Матно во погледот нешто се престорува во вода И капка по капка во коренот на сончогледот паѓа.

А еве Јон не е војник, и сѐ било мижи да те лажам, ветер во вреќа биле соништата.

Тоа што си го знае напамет: - Стомниња, бардиња, грниња, уш, ќукш, ги тера магарињата, натоварени со посатки и само вика: стомниња, бардиња, грниња, купете за умрените, за погинатите, вели, за курово здравје гинеа, за ветер во магла, вели, ама мора нешто да ѝ имаме згрешено на мечката од Москва, стомниња, бардиња, грниња, мора да сме ѝ згрешиле, нѐ има секакви ’рчпали, вели, стомниња, бардиња, грниња, не ни е за џабе налутена мечката, вели, не нѐ гледа за ништо напоречки, вели, стомниња, бардиња, грниња, ни пушти шенци, чкрапји и тавтабици и сега чешај се, ако можеш да се досегнеш, стомнина, бардиња, грниња, вели, нѐ остави да нѐ делат ко варена тиква, ко чајчаре, една велка овему, една велка онему.