вода (имн.) - стои (гл.)

„Вода стои - нашиот наставник не стои!“ би рекла баба ми Мирјана, рече Влатко.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Обично во запурничавите денови водата стоеше умртвена како израмнета пустина, замаглена и слеана со тмурната далечина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ќе беше новост некој да почне да тврди дека водите стојат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)