вода (имн.) - ги (зам.)

Постојаната и предвестена криза на слатка вода ги постави Бугарите пред проблемот што да превземат, не само да ги ублажат последиците, туку воопшто да ја премавнат кризата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ненадејниот полумрак ги завитка сите предмети во лилава таинственост а на Јана ѝ се стори дека во таа соба на татковата куќа е сѐ туѓо и непознато и дека од негде е донесена овде да се морничави и со зачуденост да гледа долу, на улица, како водата ги лока камењата на старата калдрма.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Дури и бате Јоле по нешто научи. Тој како вода ги знаеше „Петре, Петре Пиролче“ и „Сонце-бонце“.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Средата ли, четвртокот ли, одново се разденивме како во пекол градината во дворот тажна, стебленцата во неа јадни, Татко ми го снема, како да исчезна во времето, и некаде по некој ден гледаме: водата ги раскопала гробиштата и жолтите коски на мртовците пливаат по улиците и ни мавтаат на сите: ајдете, велат, што чекате?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Но, моите златни рипки, една по една, се превртеа на белите мешиња, испливаа на површината, а млазот чиста свежа вода ги носеше лево-десно, како паднати лисја.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Тукушто поминаа дождовите и сонцето почна да ја грее земјата, да ја вари како во казан, стаса поморија по рибите: осамна езерото со илјадници збрлавени риби што водата ги изфрлуваше на брегот; скокаа рибите низ песокта, прпелкаа се превиткуваа, замавнуваа со опашката, ја тресеа главата, ја закопуваа во песокта за да ја столчат, да прекинат со овие грчеви; умираа со подзинати усти, со испуплени очи; од мевот им се цедеше недоисфрлената икра.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Навистина малку го релаксираат додека плива и додека неговото стежнато тело лебди над плочите од дното на базенот, додека тромаво се лизга над имињата, судбините и сенките на покојниците, обидувајќи се да не гледа во нивните симболи, во знаците неизбришливо издлабени врз стариот мермер на дното, што како за инает, водата ги мие, ги увеличува како под лупа, ги прави појасни и поблиски, скоро тутнувајќи му ги пред стегнатите очи и чело на покајаниот делегат на Комесаријатот за еврејски прашања, кој пливајќи се обидува да ја намали напнатоста што ја чувствува низ целото тело и да го одложи надоаѓањето на нервниот слом.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Водата ги подлижуваше ниските гранки на врбите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Високи ридови, некои голи, каменети и карпести, столетни борови и шумите мрачни, студени водје ги делкаат клисурите, а ноќите ведри и небото извезано со ројови ѕвезди и се чини толку се блиску, што само рака да испружиш и ќе ти легнат на дланка.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Биди човек, малечок Леме, - Големата вода ги повтори неговите зборови, - биди човек малечок Леме и стегни го срцето.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Со време се менуваше ликот на далјанот. Реката запрена среде, при силни води ги поплавувала блиските полиња.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Малку по малку, исчезна сосема и оној од разораната земја и од расфрланите предмети што ги опкружуваат сите нови градби; народот ги разнесе и водата ги однесе искршените колци и парчињата од скелињата и преостанатата граѓа, а дождовите ги измија трагите од каменорезачкиот труд.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа беше една вечер кога се враќаше од планината и уморен седна крај каменливата ограда на мостот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вратот со бензин го избриша. Рацете во вода ги изми.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Дојде дома. Облече чиста кошула.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Некој го затенаат носот и легнуваат на плеќи во водата. Водата ги покрива, ги завиткува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Во Суматра имаше една жена што за пари ги преземаше гревовите од луѓето и ги носеше во некоја пештера каде што во света вода ги потопуваше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Илко и Богуле зафатија да му фрлаат на Методија дрвја, гранки за да се зафати, да не тоне; но силната вода ги носеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
4. будење Тогај се ведрам полека смеј се напоено време по тебе место мов израстуваат огромни мостови што укротени води ги враќаат во своите токови Оваа населба од сон заборави на лазење штом себеси и неа ја крена на крупните рамена свои
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)