воздишка (имн.) - се (зам.)

Олеснителна воздишка се откачи од градите на Мишко.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Онисифор Проказник со воздишка се ослободил од возбудата: од движењето и од облеката на сенката се вообличувало недорасната девојка, русалка во селско што сега нашла што бара и клекнала наведната и неподвижна над некој од заспаните.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Длабока воздишка се откинува од нејзините гради - воздишка на немоќ.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не, никако не било во прашање неовоземно чудо, како што можело да се претпостави со делче на пулсирањето во разбуричканата свест.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тешка воздишка се откинува од нејзините гради, сака да отвори очи и си мисли дека некој камен ставил врз нив.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)