врата (имн.) - во (предл.)

По едно време, вратата во која седеа Турците се отвори, и на неа се покажа Гоце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Не моравме да ги редиме влечките пред врата во една линија, да ја стискаме тубата со пастата за заби од крајот, туку можевме без проблем да ја фраснеме од средина, да се тресеме пред врата ако задоцневме навечер кога се враќавме дома...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сама.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Фоајето беше исполнето со викотници, кои доаѓаа низ една врата во дното, која беше ширум отворена и на која беше испишано, дека тука можат да влезат само луѓе на берзата - берзијанерите.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Клозетската дупка“, пишува тој, „ни изгледа како врата во смртта. (...) Зошто да се плашиме од смртта?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Бидејќи го растурив Ритон, ќе те оставам сосема сам, во недоумица. (Браво сето преостанато време ќе гледа кон отворената врата во која влегоа Жан и Боб)
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Пеперуѓи со оловни крила по цвеќињата Убавината има стрпливи двојници Зјае вратата кон полето со мермерна трева Ветерот трча по нечии гласови што се чинат детски А кога ја вглавивме вратата во шарките ноќта излезе.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Малку ќе се задиши, ќе му проропа срцето, ама ќе се префрли преку авлијата, Нему проблем ќе му биде влезната врата во куќата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ја отворив влезната врата во дворот без шум и, оставајки ја широко отворена зад мене, веќе излегував на тротоарот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Влезната врата во манастирот не е под клуч.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Се врати,“ слушнав како гласот на мајка прашува и си потврдува едновремено.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се отвори вратата во кујната.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во еден момент, се опулив кон чардаците и забележав како зелениот мантил на Рибоокиот се мерна и исчезна во една врата во аголот на чардакот, отспротива.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Татнат ударите врз вратата во мракот - сѐ додека завесата и нив не ги придуши. Штама. Завеса.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
IX. Беше една друга врата во внатрешниот ѕид од собичката, кон која водеше еден широк премин, и за која, ако се погледне подобро, и како да постоеше таа собичка; една врата, на која ѝ беше подредено всушност сѐ во живеалиштето, и Змејко полека се доближи до неа и ја отвори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Брго, брго, мајка му клала ѓумчето со ракија до огнот да се стопли, а Неда донесла големио стол, та го клала да седи Силјана; му собула опинците и му измила нозете и го променила со велигденцката руба.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Рипнале сите просто и на врата в куќи го пречекале, сите плачејќи го избакнале и здраво и живо сториле, а Силјан му бакна на татка си и на мајка си десница и проштење му сака за клетвата што го втаса.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И пак претставите се кинеа и беа неми, без звук: камени скали во голем сандак... врата во која шумеше боја на зрела ’рж... стари пејзажи, литографска идили на млад сликар и недовршени портрети на една недозреаност што лута додека не најде неизгазена врвица.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Дури имаше еден промотивен спот за регрутирање на нови членови на гардата, во којшто долгокосо момче влегува во регрутниот центар со искинати фармерки и црна маица, а излегува од другата врата во маскирна униформа и уредно истрижан на единица.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
„Само жестоко!“ вели слугата, плеснува со рацето; колата тргнува напред како дрво носено од водна струја, сѐ уште слушам како вратите во мојата куќа се разбиваат и се распрскуваат под налетот на слугата, а потоа очите и ушите ми се исполнуваат со брмчење кое навлегува во сите мои сетила подеднакво.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Разгледувам наоколу; никој не го слушна тоа; родителите стојат безмалу наведнати нанапред и го очекуваат мојот суд; сестрата донела стол за мојата чанта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мајка ја беше понела врската клучеви од куќата крај Езерото и напуштената куќа крај Јонското Море од нашите предци, светите книги Коранот, Библијата и Талмудот, покрај кои ја шепотеше тивко молитвата на сите вери кога ја минувавме границата, а Татко неколкуте главни книги од својата подвижна егзилска библиотека, како и неговиот започнат проект, ракописот за Историјата на Балканот низ падовите на империите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше сигурно оти во метафизичката стратегија на Мајка еден од клучевите ќе ја открие историјата на бравата на нашето отворање на првата врата во животот во егзил, а додека спасувањето на татковите книги ќе ја продолжи семејната историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Поранешните дипломати на Југославија, кои во федерацијата според паритет ги претставуваа шесте републики и двете автономни покраини, го напуштаа предвреме бродот со изгубениот кормилар за да најдат спас во првиот пристан.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Иако носител на специјална порака на претседателот на новата Република Македонија, пред признавањето на нејзиниот меѓународен легитимитет, во потрага по поддршка на старите пријатели, бев приман на мала врата во министерствата за надворешни работи на Мароко, на Алжир и на Тунис.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Думбаровски беше многу педантен и сите ливчиња со потписи ги чуваше во најлонче заклучено во бирото што стоеше лево од влезната врата во собата за прием на стока.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сонцето веќе беше зајдено и низ широко отворената врата во хангарот влегуваше тежок, влажен воздух.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Начинот на кој работеа, постепено им ја подотвораше влезната врата во кафезот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Само едното приперување на двете недели му беше тешко, но затоа пак тука му беше Анѓа, врата во врата, една куќа, што се вели зборот, и таа пак си ја зеде грижата за несудениот свекор.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сам сум, конечно сум сам, без сомнеж одговарам, И длабоката врата во себе ја отворам И во најдлабоката во себе, се затворам, Во таа самост самиот се здогледувам И сам себе се довикувам, се самозапалувам, Во самоста сам да горам, да согорам.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
по заодот или за видливиот флуид во меѓучовечките односи ...ако нежноста и грубоста се раѓаат од ист збор тогаш ние сме минувачите ноќната ламба постелината сликите хартијата слободно можат да се избришат просторот е доволно определен со четирите ѕида прозорецот заклучената врата во било кој град во било која ноќ се наоѓаме во таа соба во тие соби преплетени како во дивите приказни секогаш топли секогаш повредени секогаш еден од друг и кога сме во спротивните агли на оградената одаја... сонливата утеха на а-молот или тактилното искуство како поттик за блесочни автопроекции ...задоволството при ненадејниот премин од дур кон мол порано често доловувано во моите импровизиации на отворен и во затворен простор без напор како при сплот на вода и воздух кај еуфоричниот нуркач и сега...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Кога точно се паѓа роденденот на почитуваниот В. Зрновски.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Вие разговарате со вашите размисли, и тоа негде длабоко во себе, а сосема неочекувано, можеби дури и од вратата во која ќе треба по малку време да влезете вие, се појавува жена со која се немате среќавано со години откако сте дојдени во градов, а еве сега, во последниве нколку денови, никако да ја откачите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Колку ќе беше пополезно и за стражарот а и за мене ако му наредеше да влезе во собата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев сигурен дека му одредува задачи на стражарот пред вратата во врска со мојата личност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Додека Кртот говори, од надворешната врата во собата влегува кртовица.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Сега почувствува мирис на праз и кромид, а зад затворената врата во кујната го слушна шиштењето на шпоретот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога се свртев накај шолјата - имав што да видам: до половина беше полна со не многу бистра вода, а на дното една маса тоалетна хартија надуена како падобран ја прикриваше дупката преку којашто идеално целата шолја требало да се испразни.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Дезодоранс? Што ќе ти е таква работа? - мајката не го тргна погледот од телевизорот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа застанавме пред голема лимена врата во хоризонтални вдлабнатини и дури кога почна автоматски да се отвора сфатив дека се наоѓаме во гаражата, која е всушност кујна, а и влез и излез за целото семејство.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се отвара врата во длабочината. Излегува Јаков, гол до појас, приватно се однесува, со едната рака се одшминкува, во другата носи текст. Пауза. Полека се упатува кон просцениумот.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ја отвори прво вратата в лево, но таа просторија изгледаше како остава во која беа како нафрлани ноќвите, синијата, некои канчиња, буриња, котли...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)