гемија (имн.) - во (предл.)

- Ете како: откоа влеговме в гемија во град Солун, коа н¯ забра еден силен ветар, та коа ја спотераа талазите гемијата, една недела што ја носи силно морето и на неделата кога ја удри од едни спили, парче по парче се стори и, за к'сметот мој, ме исврли на една штица морето на суо.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тамо најдов еден извор и дрвја со јемиш, та си појдов и тамо ноќта прележав.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
– „Ете како: откога влеговме в гемија во Солун, кога нѐ забра еден силен ветар, та кога ја спотераа талазите гемијата, една недела што ја носи силно морето и на неделата кога ја удри од едни спили, парче по парче се стори и за касметот мој ме исфрли на една штица морето на суво.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Еднаш се преесапил, како да е во Охридско Поле и Струшко, чунки тамо имало езеро, да може морето да ја донесло гемијата во езерото и тамо може да се скрши и тој излегол.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)