глава (имн.) - му (зам.)

Главата му е толку обесена на претенкиот врат што чиниш сега ќе му се истркала пред нозе.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Од главата му бликна црвена крв...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во главата му работел механизам со кој управувале вонземјани.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Според еден очевидец, главата му останала ненагорена, дури и шеширот бил на неа - едноставно огнот не ги сакал.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во постари времиња и градската населба, како и засебно поставеното еврејско гето, се наоѓала зад ѕидините на венетската тврдина распослана на ридот, но со тек на времето, градот, како и секој жив организам, едностано ги премавнал високите камени огради и се источил кон морскиот брег.  Во главата му се појавува сликата на рабинот Елеазар Корео.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Уште како дете, дента на Шабат, Лука одеше во домот на Кореови да го пали огнот за подгревање на саботниот ручек, па тие го задржуваа и го помагаа на начини што ќе бидат полезни, а нема да ги навредат ни него, ниту пак неговите родители.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Главата му беше навалена на една страна, гушката му се туткаше во безброј набори, а долната рилка, збувната и запечена, му се бесеше уште потешка, дека беше зинат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ангел небесен венец на главата му стави!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Но народот одамна рекол „Кој со ѓаволот тикви сади од глава му се акаат”, па така и интернетот успеа да им го сруши нивниот геноциден план за уништување на човештвото.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Станах, младо, като луда, измих мртва снага, измих снага, измих рана, сина си промених и заврзах на глава му двете половини, них обвих ја с бела крпа, бела, копринена.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Картер: Да, да, и главата му ја нема!
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Над главата му се занишаа и зашумија гранките прострелани од куршумите на неговите гонители.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во главата му се тркалаа, судираа и како со чекани го биеја зборовите на газдата: “Утре да излезеш само со пет души.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
По навик што сѐ повеќе губеше смисла или по инерција што сѐ повеќе губеше сила, уште ја ставаше искапаната врска околу вратот како износен и широк огламник, при сѐ што од вратот му беа останале само брчки од кожата и безгласниот грклан; а косата на главата му опадна пред да побели - па во очите на ненаситните колеги сѐ повеќе прилегаше на белоглав орел со одрана шија, кој уште со ноктите се држи на карпата чекајќи да се срони заедно со неа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ѕверовите губат здив кога кришум ќе се здаде од модрите длабочини А кога ќе извисне и кога ќе зататни во грлото запенува вруток бел Божилакот стои нем под кој еднаш сал помина секавица престорен Трча коњот мојот коњ Патот му го брои времето на зелен часовник Понекогаш кришум идам да го видам јавачот дали седи во сенките или шета по времето А тој - уздата ја држи главата му во облаци.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Кожурецот се моткаше во раздвижени топчиња од месо кое беше и меко како памук, а огромната глава му беше поднаведната над десното рамо, со вообичаеното и карактеристично движење на понизност и сожалување.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Оној што го создал тоа суштество, со умешност на јувелир, во главата му сместил два полирани и блескави скапоцени камења, со магнетна моќ.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој се врати со камионетот на работа, а во главата му се вртеше веселата песна на птицата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Мускулите, што му го држеа вратот исправен, му беа папсани и главата му се тресеше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не приоѓајте му, Оставете го. Три жени со бели шамии околу главите Му претскажуваат, црвена жед од која ќе изгори земјата и дека низ провалиите на исушени мориња со векови надоаѓаат заточеници да го видат како се скаменил чекајќи ја да мине девојката на залез сонцето што ја оплоди.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Низ главата му поминаа сите приказни што ги слушал.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Под главата му е стрипот кој сега навреме е скриен.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Главата му беше олабавена, висната во скутот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Срнчето беше мртво. Главата му беше опуштена, олабавена, а очите широко отворени и замрзнати.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Малата глава му се нишаше на долгото вратче стегнато до болка во тврда јака.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И Селман брадатиот, татко му кому му пратил поздрав, без веќе да жали, бидејки за крвта на брата си беше го фатил, — глава му одзел на Али.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Шефот извесно време гледа во високата фигура на машиновозачот, потем со глава му дава знак да седне во една од многуте фотељи и самиот станува.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Во тој миг го здогледа бикот Чако, како со спуштена глава му се приближува, покорен пред послушноста, припитомено легна првин на предните нозе, потоа ги спушти наземи и задните и веднаш заспа, папсан од скитањето низ гората.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И главата му беше озрачена и на лицето имаше озрачена насмевка и големо задоволство.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Беше гладен и во главата му бучеше.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Како воопшто и да го немало сето тоа изгубено време на еден живот – цели триесет и некоја година од неговото постоење сега во главата му поминуваат само како испресечени далечни слики.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но наместо одговор, од некоја длабочина во главата му изникна ритам, разбуден од несвесна асоцијација, онаква каква што човек никогаш не умее да пронајде кога свесно ја бара.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Земи.“ Главата му беше како на кол што јас не можев да го видам од сплетените прачки на колскиот ѕид.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Главата му висеше како туѓа, како извлечена од безживотен песок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми се стори дека перчињата коса врз неговото чело се од железо низ кое се проткајуват жилички сребро.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме обземаше жестока желба да го натерам да се раздвижи и да го најде виновникот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Повеќе сум судија отколку што си ти челник.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Домаќинот се исправи од триножецот. Главата му беше голема, рацете му беа големи, сѐ на него беше големо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нему пак главата му беше тешка, многу греана ракија и домашно вино.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Анализата што младиот доктор ја правеше во својата глава му сугерираше и се сведуваше на едно.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога започнува да копа под неа и главата му се наклонува и притисокот во градите студено се разнесува во неговата внатрешност.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но, одненадеж го залеа врелина, во главата му навлезе оган.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во главата му се преплетуваа сцени и ликови од раскажувањата на Глигор.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во главата му лежеше тежината што му пречеше да се отрезни наеднаш и да ја сфати својата положба.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А веќе се смрачува пред него и се меша во замагленост и небото и земјата, и сеќава дека главата му се урива и во устата му крцкаат песочинки. И тоа е сѐ.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Имал рахитис, коа бил мал, главата му е голема и неправилна, ама го свиѓам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кога го потера виното до половина, пред очите и во главата му се замагли, повеќе од мирисот одошто од самото вино, но се докрепи на нозе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Веле стои на пештера, тој ми вели ем говори: „Ај станујте, мој другари, фашистите сардисаа, сега за нас живот нема, живи ќе нѐ изваќаат“ Сите тогај се пробија, се пробија, куртулија, другар Пецо ни погина – фашистите го фатија, главата му пресекоа, долу село ја снесоа, долу село во Габровник, во Габровник на средсело.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Главата му беше јајцевидна, под слабата коса светкаа на пладневната горештина капки пот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Клекнувам до него и со шамијата од глава му го бришам челото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И главата му ја најдовме пикната во јаремот, спрегнат. Го спрегна смртта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ондека, е, вели, на ѕидон, само главата му се гледа. Друго не му се гледа, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Главата му беше јајцевидна, под слабата коса светкаа на пладневната горештина капки пот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не фолираше: лазеше со грб по стутканиот чаршав, главата му паѓаше или нозете му виснуваа а некој пршлен во нејакиот `рбетен столб молскаше со брзи кратки болки.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Јас и мојата чета не бевме баш добро сместени.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се сеќавам, еден Бугарин, главата му беше цела во крв, зеде една минофрлачка која имаше 15 мини и ја постави близу до мене.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дури и задниот дел од главата му беше стегнат со нешто.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во главата му стоеше картата на Африка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Нејзината глава му почиваше на рамото, пријатниот мирис на нејзината коса ја надвладуваше смрдеата од изметот на гулабите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Главата му беше малку зафрлена назад, а поради аголот под кој седеше неговите очила ја ловеа светлината и Винстон гледаше два празни диска наместо очи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Стево Трајчов се обидуваше да го праша нешто својот адвокат кој набрзина внесуваше белешки на листот истрган од папката со материјали од истражната постапка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Рацете на Круме Волнаровски му беа залепени со дланките и спуштени меѓу колениците (имав впечаток дека рацете му беа во силен стисок меѓу колениците, за што тој, најверојатно, не беше свесен), а главата му висеше напред така што од мојата страна можев да му го гледам само левиот образ и дел од темето во сиви нијанси како лишај на кутнато дрво.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Околу главата му виореа ѕвезди, се пресегаа сечила, издишки и клетви круна му правеа како на светец.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој, спружен во еден прост дрвен ковчег, а врз главата му се извива влашката тажаленка на мајка му.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во моментите кога во главата му доаѓаа вакви размисли, чувствуваше дека сака да си ја намали вината пред себеси самиот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во главата му се вртеше филмот за Цветана Горски и за неговиот пријател, со сомнително минато, белогвардеецот Игор Лозински, којзнае како дојден во градот, па дружењето со албанскиот емигрант адвокат кој замина во Скопје со семејството?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во главата му се вртеа повеќе имиња.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ајде му простивме за бубачките, ама некои во глава му останале.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Нозете му се тресат и во главата му се врти.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
ЃОРГО: Коџабашијата Панко со заптии! (Сите уплашени.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Со песната и се пее, и се плаче! (Почнува да пее, сите го придружуваат.) Болен лежи, млад Стојан, болен лежи, ќе умре, над глава му младата невеста с’машко дете на раце, солзи рони, солзите ѝ капат на Стојаново лице...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Ние вака со таткови вилушки. (Покажува на прстите.) Иј, што е манџа, сите да ги истепаш, сам да јадеш!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Јас на човека главата му ја кршам, атерот не му го кршам.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Трча кучето со тенџерето во кое главата му е заглавена, тропа и квичи.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Но кога Ратко списка и кога по главата му се слизна крв, смевот од моето лице за миг исчезна.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Сепак, главата му беше слободна.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Профим го стега коњот за оглавот да не мрда; Царјанка ги шири рацете и им забранува на сестричките да истрчуваат пред коњот; по скалите трча Профимица со капчето в раце за да му го стави на Скрче; но сликарот чкрапнал, та сè е фатено во една подготовка за сликање; петта фотографија: пак Профим, жена му Профимица и синот Скрче, но сега малку потпорастен; во рацете држи свеќа; зад нив е црквата, околу нив гробиштата, расцутен јоргован, неколку деца што се бркаат со запалени свеќи в раце за да си ги потпалат косите; некое дете во мигот на чкрапањето е фатено одзади каде што им се исмејува со издолжен јазик; шеста фотографија: фотографијата е направена во сликарско ателје во градот: на стол седи Профимица, в скут го држи Скрче во морнарски алишта, до неа седи Профим, потпрен со раката на нејзиното рамо и облечен во градски алишта што му ги позајмил сликарот за сликање; зад нив кулиса што претставува богата градска одаја, украсена со слики, голем ѕиден саат, на ѕидот распнат персиски кавијор со лав чијашто глава со разината уста се наѕира меѓу Профим и Профимица; на Скрче главата му е помрдната при сликањето и изгледа како да е двојна или како да се гледа низ матни очила; седма фотографија: сите деца заедно: Царјанка, Андромеда, Девица, Венера и Скрче; девојчињата држат во рацете китки цвеќиња, а Скрче мало кученце што не седи мирно; сликарот доближен до нив повеќе отколку што треба, не ги фатил сите убаво: Царјанка, која е на едниот крај од сликата, ја фатил половина, како пресечена од главата од петиците; уште тогаш Царјанка сакаше да ја скине сликата, но татко ѝ Профим не ја оставаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Висар, кога му беше здодевно често се загледуваше во цвеќињата и во главата му навираа чудни мисли: цветчињата навистина му личеа на детски главчиња како што велеше учителот: имаа очи, уста, нос; тоа можеше најдобро да го забележи при гледање од одредена далечина, од одредено растојание: поблизу или подалеку, тоа не можеше да се уочи.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Низ главата му поминаа секакви мисли.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Низ главата му поминаа секакви глупости.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Низ главата му поминаа најразлични мисли.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
(Јавна куќа. Симон во соба со проститутката Мими. Главата му е положена во нејзиниот скут. Облечен во војничко. Таа му ја милува косата.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Зборува за банда на хипнотизери кои го фатиле и во главата му уфрлиле лоши мисли.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во главата му шумеа зборовите на командантот, а во душата го болеше: сета надеж, сета онаа одушевеност, со која што утринава дојде овде, пропадна и како да се потопи во матните води на блатото.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Главата му беше изобличена, како коската на челото прекумерно да пораснала заканувајќи се да ја пробие кожата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За јавноста, Борхес страдаше од емфизем на белите дробови.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ракот на црниот дроб кој на крајот го дотепа беше тајна што ја знаевме само јас, неговиот лекар и Марија Кодама.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не стануваше збор толку за разорното дејство на времето, колку за напад на болест, како неговиот ум да продолжил да расте додека телото пропаѓа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Не будали се, човеку, не туку го мачи детево, преку глава му е од болести. Здрав си како дрен.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
На авторот во главата му се ниже синџир од асоцијативни алки: Елефтерија значи слобода.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во главата му се вртеа сè повеќе идеи кои го намамуваа да седне и пак да почне да пишува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пак во главата му светна мислата да не му се случи да го убие.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За да се воздржи од своето љубопитство, колку што можеше побрзо телефонскиот именик го фрли на задното седиште во колата, но цело време, предизвикувајќи му возбуда, во главата му се наметнуваше прашањето дали воопшто ќе најде некој друг Едо Бранов освен себеси.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Околу главата му се врти облаче пареа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некому цела глава му се преместува на туѓи рамена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)