глас (имн.) - му (зам.)

- Еве го! Го најдов доаѓам! –возбуден Кире довикна, зашто стравот гласот му го сопираше, го стегна в грло нешто горчливо...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Италијанецот отпрвин се трудеше околу своите прашања и инсистираше на прецизни одговори, а потоа почна да се губи вртејќи се ту кон едниот ту кон другиот соговорник, додека овие во еден глас му го толкуваа сè погласно секој своето и тоа на различни јазици.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Али јас сум честел али кој! Ти уште не ме познаваш. Гласот му провлечкуваше веќе пијански.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
— Не туркај ме, чорбаџи, не туркај ме, да не си а земиме бељата обата, — со тивок глас му вели Толе. Лели има разбор, ќе се разбереме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Наеднаш гласот му добива цврстина - установен, завршен израз.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Еве, синко, излегува, - со изгаснат глас му рече таа не одделувајќи го погледот од чардакот, каде што се раздвижија сите и ѝ направија пат на Викторија, која излезе во тој миг од одајата со една постара жена.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој направи уште еден чекор кон војводата и со растреперен глас му рече: - Војводо, овде е сега Прилеп и цела Македонија!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кога пак прозборе, гласот му беше посталожен.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Гласот му се здебели во грлото и тој стана да си оди.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога престана дождот Саноќ младич си пееше негде низ полето и гласот му паѓаше како семе во влажна земја.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Селаните ги симнаа белите шамии од главите Добитокот грозно рика запретан во пепелта на летото И гласот му се престорува во ракопис на дожд.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
И глас му се јавил, велејќи: „Не бој се, оти вистината е тука, во ковчежето, а од лицето на вистината не праведниот, туку оној што лаже треба да се бои“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А тиран – крвник – пустија со страшен глас му извика...
„Песни“ од Коле Неделковски (1941)
Топло, татковски ме држеше чичкото на коленото, очите му светеа, раката му поминуваше нежно преку мојата коса, а гласот му се лееше како топол галеж.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Си замина - со плачлив глас му одговара чавчето: - И ти си ми некој воспитувач на младите генерации!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Со спокоен глас му објасни што му се случи при сликањето или пресоздавањето свое во портрет на Непознатиот и на загадочниот настан со обликување на децата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Синко, синко“, заврте старецот со главата, како стрплив учител кон лош ученик.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Старецот воздивна и заврте со главата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Не смеете да ја користите својата војска против својот народ, господине премиер“, со лажно тажен глас му рече Британецот, истиот оној што пред само неколку недели му рече дека е должност на Владата да ги употреби сите средства за да го врати владеењето на правото на целата територија на земјата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пред неа беше немоќен, а најсилен, неопитен, а спокоен додека нејзиниот глас му прикажуваше, го поучуваше и го водеше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Мртов ли сум?“ гласот му беше придушен под дланките.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Иако гласот му беше спокоен и утешителен, дојденецот се лизна на подот покрај камениот ѕид и, така седнат, си го покри лицето со дланките, како за плач.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А потоа гласот му се прекрши во плач.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш мислеше дека е подготвен да ги изоди сите дивини, само да биде негова, и му се чинеше дека секој збор што тој ќе го каже ќе биде премногу во аголот во којшто таа го притисна со своите зборови и го зароби во својата мрежа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се спушта од небото со златен топуз в раце, гласот му татни со силина на седум громови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гласот му доаѓал од далечина и од минатото во кое еден друг Мечкојад сѐ уште во темна пештера глода коски на ѕвер и во кое тројца болни од проказа му се молат на господа да им ги земе душите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Симон Наконтик, патник кон својот крај, повеќе тоа отколку судија и правда, се крстел со брзи, исплашени движења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш на игуменијата ѝ се причинило дека и од очите на тој Онисифор Мечкојад никнуваат влакненца, се кадрат и се замрсуваат, и дека е тој сиот едно големо клопче козина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ако не ме разбирате, какви жени сте тогаш? Три ноќи сонувам ангел со божилак околу главата и со огнени столбови место нозе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Настојувал да го слушаат, гласот му бил строг, пепелав, сличен на неговата мовеста кожа. - Прекрстете му ги рацете врз гради.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Несигурноста на гласот му сугерираше дека во мигот е најдобро да молчи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Гласот му беше плашлив и кога протестираше, тоа го правеше придушено како да потиснуваше нешто во себе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Глигоре, зар тоа си ти? - извика Арсо и гласот му се распадна во ненадејна расчувствуваност.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се вживуваше и гласот му затреперуваше раздразливо кога го изразуваше својот презир кон затворот и опасностите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ја прашав часовничарката, вчера кога менуваше батерија во часовникот,... жената рече не трепкал, нормално гледа, а гласот му бил баритон.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во истиот миг султанот зеде да зборува, гласот му беше мек, бавен и циничен - очигледно, се обидуваше да биде разложен и недосетлив - а речникот китен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа како да го разгневи султанот, па кога повторно прозбори, гласот му беше наполно изменет.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но Максим не му остава ни место и ниту време и понатаму да се залажува, зема да зборува а зборува спротивно на својот досегашен обичај, не прави починка меѓу зборовите и гласот му е лут, отсечен и подбивен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Попот се мачи да зборува, ама и нему нешто во гласот му трепери, му го потсекува зборот. Не му е баш сигурно - кажувањето. Како и тој да не си верува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Изгледа се спишмани, вели Јон, а гласот му заминува над мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа гласот му го поклопија испреплетените звуци на хармониката и во тој миг во куќата на вториот кум бабите запалија свеќа и ја определија првата тажачка со покорност и со сув плач - нивна врсничка им доаѓа, пред сите нив стои една и последна врвица по која се чекорилесно и нечујно, со насмевка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Гласот му беше рапав и ноќен, изѕемнат до корен. Најверојатно прашуваше дали барам нешто од нив.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Гласот му звучеше помирливо, забите веќе не ги парчосуваа зборовите: - Да одиме ... Нашите се веќе далеку.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Неколку утови, секогаш невидливи, ме разбраа и со крик ми одговорија од покривите на Шумшул – град.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Но еве и сега, на јаве, тој глас му се повторува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Еднаш еден таков глас му се јави во сонот и го поведе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога застана пред нив, гласот му беше раскршлив како стакло.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Гласот му беше придушен, слоговите со мака се корнеа од грлото: „Ти продолжуваш самиот себе да се исклучуваш од оваа средина. Го знаеш ли тоа:“ „Знам само дека се вклучувам во самиот себе“ , рече Отец Симеон. „Јас не сум акт за канцелариски фијоки.“ „Ќе бидеш избришан.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ја завлече главата во биковскиот врат и стана презрив и тврд, се стемни чиниш цел живот да се хранел со гавранови срца. „Во зло време се задеваш со мене.“ И гласот му беше темен.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кога проговори, гласот му беше лесен и разговорен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Гласот му стана речиси мечтателен. Занесот, лудачкиот ентузијазам, сѐ уште му се гледаше на лицето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Ќе дојдеш ли со мене? - гласот му беше топол, но и решителен.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
За кусо време како да направи голем скок во годините: како одеднаш да премина од дете во возрасен: доби сериозен изглед и држење, гласот му се здебели, започна да се дотерува, да си ја пегла и уредува облеката, да стои почесто пред огледалото, да си ја чешла и дотерува косата, да ги посматра меките, нежни влакненца на мустаќите што започнуваа да му растат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
„Анасана-аврадана" беше го оставил во конакот, гласот му беше мек, мазен, умилен, дури личеше на родителски, кога човек се разделува со своите најмили: — Ете — рече.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Гласот му се ширеше по целото Езеро! – Тој барем почина среќен, не го виде твоето заминување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Заради маѓијата, уште од раѓањето, Анко го облекуваа во женски алишта, му ја пуштаа косата да му расте долга, му плетеа плетенки, се дружеше и играше со женски деца, и како што растеше - добиваше женски манири, се однесуваше како женско, дури и гласот му стана тенок, женски; се интересираше за плетење, везење, за шиење.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Гласот му беше темен кога ѝ рече: „Се шегуваш кога говориш за иднина. Иднината е попска проповед.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Гласот му пробиваше како челик: „Те распитуваа и те прашуваа за мене?“ „Да, не многу“, одговори.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Војна е. А господата избегаа“, рече некој и нему тој глас му се стори непознат.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Гласот му беше шушкав.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но гласот му живее уште во споменот на долот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Сега гласот му беше смирен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Овде само ќе додадам дека знам кога гласовите му припаѓаат на човека а кога на ѕверот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Љубезно одбивам. – Не пушиш? – гласот му е топол баритон – Каде си се упатил? – Тука ... шетам ... одговарам неопределено.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Асан ѓуптино на уушто му кладел трубата, а тај вира му љепе стоденарки. - Баш убаво.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но, гласот му беше необично гласен... и брз: Носимедутеатаро.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Земи, - со лутина во гласот му рече Луман. – Земи!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Управникот извади шарено шамивче и се избриша по ќелата. – Гледам, веќе си почнал да броиш златници...добро...сè ќе биде... постепено... – иако скоро шепотеше, неговиот глас му ги пробиваше ушите рамномерно, но тврдо, како удари од чекан.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
- Астиномот го викна кумот во куќата на попот и со наредувачки глас му рече: - Ако детето го крстиш Митре, тогаш тебе ќе те прекрстам и на крст ќе ти ја истрижам главата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Беше мошне тешко да се следи неговиот говор.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Повремено мораше да повторува иста реченица неколку пати пред да успеам да ја разберам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Уште повеќе вознемируваше обликот на неговата глава.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Гласот му звучеше грубо и напукнато, со придушени празнини.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И откако го истресува гостинот од снегот како што се тресе нежно дрвце в бавча, се свртува Танаско и на слабата светлина го забележува вчудовиденото лице на Пелагија и како што ја открива неа и потаму крупната снага на Чана, така и гласот му папсува Скап гостин,Пено мори, скап гостин дур уд Вујвудина, уд Гакову...
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
О, ој, оф, оф, оф, пишти и се држи за очи, на својот глас му се оѕвива.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па, нему и крвта со човечки глас му плачеше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)